53ο Φ.Κ.Θ.: Ανταπόκριση (5η & 6η Μέρα)

Μέρες σύγχυσης. Το διήμερο Τρίτη-Τετάρτη ήταν σχεδόν εξ’ολοκλήρου αφιερωμένο στις ελληνικές πειραματικές ταινίες και τις μικρού μήκους ταινίες. Επίσης έμελλε να αποδειχτεί το 48ωρο των μεγάλων διαφωνιών. Σιγά σιγά μου βγαίνει το παρατσούκλι του γερο-παράξενου εδώ πέρα. Γράφω και για να δικαιολογούμαι δηλαδή!

Ο  Kame Koummando είναι αυτός ο φόβος του κάθε τρασά, η cultιά που όχι μόνο δεν έχει επίγνωση της κατάντιας της αλλά περνιέται και για σοβαρή, χωρίς να ανταμείβει όμως έστω τον κάφρο θεατή στην κλίμακα αργό μελαγχολικό πλάνο – καλτ ατάκα.

Ένα γεροραμολιμέντο ΟΥΚάς του μέλλοντος

ταξιδεύει στη Βλαχοραχούλα του Σήμερα, χάφτει μύγες, ακούει χιπ χοπ, κοιτάει με νόημα τα στάχυα και κάπως, αδιευκρίνιστα, ξαφνικά, οργανώνει την Ένοπλη (Φασιστική;) Επανάσταση για να σώσει τη Χώρα από τους σατανικούς Οίκους Αξιολόγησης και την Τρόικα. Αυτό που από την περιγραφή ακούγεται ως well-intentioned τρασιά, ένα ελληνικό Terminator με Αγγελοπουλική ματιά τύπου, τελικά καταλήγει ένα υπερκουραστικό, αργό, ασυλλόγιστα προπαγανδιστικό και άστοχο πείραμα στο γύρισμα ενός (αχέμ) arthouse κοινωνικοπολιτικού scifi. [Πλήρες Κείμενο]

Σε ένα άλλο άκρο αυτών των προθέσεων στέκεται το πολυσυζητημένο και πολωτικό Higuita του The Boy. Ολοκληρώνοντας την προβολή, σιχτίριζα, δεν το κρύβω (υπάρχει well-documented ιστορικό των τουήτς εξάλλου). 60 και κάτι λεπτά μονότονης αυθυποβολικής αφήγησης ενός δηθενο-ψευτόscifi μελλοντο/καταστροφο/λογικού ανώμαλου, βίαιου και αιμομεικτικού έπους. Γυρισμένο με τα φτηνότερα μέσα και μετά περασμένο μέσα από κάθε πιθανή διεργασία περαιτέρω διάβρωσης της εικόνας, το λες και κινηματογραφικό instagram effect (με όσα συνεπάγεται αυτό αρνητικά και θετικά).

Είναι δυσκολο να προσεγγιστεί σαν ταινία, πειραματική ή μη, αλλά καλύτερα σαν ένα πρωτότυπο video art installation ή ένα πολύ ψαγμένο videoclip για τα (οκ, όντως) εξαιρετικά τραγούδια του Boy. Με αυτήν την σκέψη, δεν έχει καν νόημα να βάλω αστεράκια… Οι ήδη οπαδοί θα ενθουσιαστούν, οι υπόλοιποι ανυποψίαστοι το πιθανότερο να φύγουν από την προβολή (δικαίως) αηδιασμένοι. [Πλήρες Κείμενο] (-)

Το παράδοξο είναι πως αυτή η (και μπράβο του στην τελική) αμετανόητη δηθενιά έρχεται πακεταρισμένη ζευγαράκι με το απόλυτο εικαστικό λιώσιμο και προσκύνημα της εβδομάδας, το 35λεπτο The Capsule της Αθηνάς Ραχήλ Τσαγγάρη.

Εδώ πάλι έχουμε κάτι που ξεκίνησε σαν video art installation παραγγελία για το Deste Fashion Collection και κατέληξε κάτι που υπερβαίνει τα επιμέρους στοιχεία του, το video art, το installation, την εικαστική τέχνη, το σινεμά, την μόδα. Η Τσαγγάρη εμπνέεται από την στοιχειωτική τέχνη της Aleksandra Waliszewska και μεταφράζει τον μύθο της Λερναίας Ύδρας σε ένα μελαγχολικό παραμύθι που ωρύεται με συμβολισμούς.

Σε ένα κάστρο στην Ύδρα κατοικεί ένα αρχαίο αθάνατο fashion monster (η Ariane Labed στο επιτέλους κάτι πιο ποπ και bitchy της καριέρας της – πόσο της πάει) και υποδέχεται τις αφίξεις 6 νεαρών κοριτσιών που τις επόμενες μέρες θ