Kurt Vile, Pall Jenkins + Egg Hell @ Gagarin 205

O Kurt Vile ήρθε για πρώτη φορά στην Ελλάδα, αλλά το ακουστικό solo set του μάλλον απογοήτευσε την πλειοψηφία του κόσμου που βρέθηκε στο Gagarin 205.

Αν και τα τραπεζάκια, τα καρεκλάκια και τα κεράκια που γέμισαν τον κυρίως χώρο του Gagarin 205, βοήθησαν στη δημιουργία μιας ζεστής, ανθρώπινης ατμόσφαιρας

για το solo/ακουστικό set του Kurt Vile, ο ίδιος, προσωπικά, δεν κατάφερε να με πείσει για την πρόθεση του να παρουσιάσει μέρος της δισκογραφίας του σε ακουστικές, απογυμνωμένες εκτελέσεις.

Ο Kurt Samuel Vile λοιπόν, ο Αμερικάνος φίλος μας που για χάρη του κατηφορίσαμε προς τη Λιοσίων, εμφανίστηκε solo, μια πληροφορία που προφανώς δεν είχε επικοινωνηθεί σωστά από την πλευρά των διοργανωτών και νομίζω πως τελικά λειτούργησε κατά του live, αφού οι περισσότεροι δεν ήμασταν υποψιασμένοι για το τι θα παρακολουθήσουμε. Αλλά και η επιλογή του ίδιου του καλλιτέχνη να παρουσιάζει μόνος του τις συνθέσεις του δε νομίζω ότι τον βοηθά να κρατά τα standards που ο ίδιος έχει θέσει στον εαυτό του, τόσο δισκογραφικά όσο και συναυλιακά. Η americana του Kurt Vile είναι γραμμένη για να αποδίδεται με full μπάντα, με slide κιθάρες και τύμπανα, με ένα συγκρότημα σαν τους Violators να υποστηρίζει αυτόν τον ούτως ή άλλως χαρισματικό τραγουδοποιό. Σαφώς και δεν περιμέναμε τους Violators προχθές, αλλά τουλάχιστον ένας support μουσικός, έστω μια δεύτερη κιθάρα θα την έκανε τη δουλειά.

Με δύο διαφορετικές ακουστικές κιθάρες λοιπόν και ένα banjo που χρησιμοποίησε δύο-τρεις φορές, ο Kurt Vile απέδωσε αρκετά από τα κομμάτια που τον έκαναν γνωστό και σε ακροατήρια και πέραν του Ατλαντικού, με έμφαση στις προγενέστερες του Wakin On A Pretty Daze κυκλοφορίες του. Ναι δε λέω, το σωστό cool σκηνικό είχε στηθεί σωστά από την πλευρά του Kurt, με τη vintage επίπλωση στο stage, με τα ολοκαίνουρια μποτάκια adidas που μας μόστραρε, με την ιδιαιτερότητα που έχει η φωνή του, με το εν γένει παρουσιαστικό του, που στην περίπτωση μας λειτουργεί με έναν περίεργα γοητευτικό τρόπο και φυσικά με το γνήσιο αμερικάνικο πνεύμα που διακατέχει το έργο του. Ως εδώ όλα καλά.

Εκεί που βρίσκεται η ένστασή μου -και αρκετών εκ των παρευρισκομένων στο χθεσινό live πιστεύω- είναι το νόημα πίσω από ένα ακουστικό solo ενός καλλιτέχνη όπως ο Kurt Vile. Αυτό που είδαμε λοιπόν χτες το βράδυ προσωπικά μου φάνηκε ξερό και άνοστο, σαν να τον άκουγα να παίζει demo tracks σε μια παρέα φίλων. Δεν αμφισβητώ σε καμία περίπτωση την ποιότητα των συνθέσεων του, αλλά είναι φανερό ότι τα τραγούδια του δεν έχουν “δουλευτεί” για να αποδοθούν ζωντανά από ένα άτομο, με τον τρόπο που το κάνει για παράδειγμα ο Josh T Pearson. Και για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, η solo περιοδεία του Kurt Vile σου αφήνει έντονη την αίσθηση της αρπαχτής.

Πριν τον Kurt, προηγήθηκε ο Pall Jenkins, γνωστός στους περισσότερους από το σχήμα το οποίο ηγείται, τους Black Heart Procession. Στοιχηματίζω πως κανείς μας δεν είχε καταλάβει τι ρόλο θα διαδραματίσει ο Jenkins στη χθεσινή βραδιά. Προσωπικά περίμενα να τον ακούσω σε δύο-τρία κομμάτια πριν την εμφάνιση του Veil και ως support μουσικό -η δεύτερη κιθάρα που λέγαμε- κατά τη διάρκεια του κυρίως πιάτου.

Ο Pall Jenkins όμως παρουσίασε ένα κανονικό και δυστυχώς μεγάλο σε διάρκεια set, το οποίο αν και στην αρχή μου άρεσε -βοήθησε και σε αυτό το look και το attitude στα όρια της γραφικότητας-, όσο περνούσε η ώρα έμοιαζε να επαναλαμβάνει τον εαυτό του και τελικά κούρασε μιας και δε φαινόταν διατεθειμένος να αφήσει τη σκηνή για τον φίλο του τον Kurt. Τελικά συνυπήρξαν μόνο στο encore του Vile, και αυτό για ελάχιστα λεπτά. Αν η εμφάνιση του Jenkins είχε περιοριστεί κατά το ήμισυ, τότε νομίζω πως θα είχε κερδίσει ένα νέο οπαδό.

Και αν η μεταμόρφωση του Gagarin 205 σε κάτι που θύμιζε περισσότερο μπουάτ παρά συναυλιακό χώρο λειτούργησε εν μέρει για το μεγάλο όνομα της βραδιάς και το φίλο του, δυστυχώς δεν αποτέλεσε ιδανικό πεδίο δράσης για μια τετραμελή μπάντα στα ντουζένια της, όπως είναι οι Egg Hell, οι οποίοι πολύ πιθανό να μη χρειαστεί να παίξουν ποτέ ξανά μπροστά σε “καθήμενους”. Ξεπερνώντας τη δικαιολογημένη αρχική αμηχανία, η παρέα του Jef Maarawi παρουσίασε τα κομμάτια του ντεμπούτου άλμπουμ τους, Once Part Of A Whole Ship, δικαίωσε όλους εμάς που τους θεωρούμε μια από τις μεγάλες ελπίδες της μουσικής στη χώρα μας και μας αποχαιρέτησε με μια κολασμένη εκτέλεση του Napoleon, κομμάτι που θα σκότωνα για να ξανακούσω στο τέλος της βραδιάς.

Συνολικά, το event της Τρίτης περισσότερο απογοήτευσε παρά ενθουσίασε το -ικανοποιητικό σε αριθμό- κοινό που βρέθηκε στο Gagarin. Συνέβαλλε σε αυτό και το γεγονός ότι το πανηγύρι τελείωσε σχεδόν στη μια το βράδυ και οι αντοχές πολλών από εμάς είχαν φτάσει στα όρια τους, τόσο από θέμα ώρας, όσο και από τη βαρεμάρα που μας προκάλεσε η παράσταση του Kurt Vile. Ελπίζω την επόμενη φορά να φέρει μαζί του και τους Violators.

Φωτογραφίες: Βαγγέλης Πατσιαλός