Death in Vegas + In Trance 95 @ Fuzz Club

Δεν ξέρω πως ήταν το live των DiV πριν από 9 χρόνια, αυτό που ξέρω όμως είναι πως ο Richard και η παρέα του πήραν το κεφάλι μου στις 23:10 και το επέστρεψαν στη θέση του μιάμιση ώρα αργότερα.

Οι Death In Vegas που απολαύσαμε το βράδυ της Παρασκευής στο Fuzz Club, ήταν μια μπάντα χωρίς πρόθεση να αναπαράγει το παρελθόν της, ένα συγκρότημα με σαφή αλλαγή προσανατολισμόυ σε ηλεκτρονικές φόρμες και με ξεκάθαρες αναφορές στις kraut-rock

Δεν είναι τυχαίο πως ένα από τα κομμάτια τους, το οποίο ακούσαμε και ζωντανά, ονομάζεται Sons of Rother -φόρος τιμής στην ιστορία του ευγενικού κυρίου που είχαμε την τιμή να δούμε την επόμενη μέρα στο Plissken Festival.

Τη βραδιά άνοιξαν οι In Trance 95 καταφέρνοντας να δικαιολογήσουν τον ντόρο που έχει προκληθεί τελευταία γύρω από την επαναδραστηριοποίησή τους, αλλά και το παρελθόν τους, στηριζόμενοι στο αναμφισβήτητο ταλέντο και τους διευρυμένους μουσικούς ορίζοντες του Νίκου Βελιώτη και το star attitude του Alex Μαχαίρα.

Το electro-synth pop του πρώτου μισού της εμφάνισής τους, στο δεύτερο μισό “σκοτείνιασε”, αγγίζοντας μάλιστα σε σημεία τα όρια του industrial, όταν στην παρέα προστέθηκε ο Κωνσταντής,  κιθαρίστας των Lost Bodies και Wham Jah μεταξύ άλλων, συμβάλλοντας καταλυτικά στην αλλαγή του ήχου των In Trance 95. Μια συμπαγής και δουλεμένη εμφάνιση εν αναμονή του νέου τους άλμπουμ, που θα κυκλοφορήσει μέσα στη χρονιά από τη Νεοϋρκέζικη εταιρία Minimal Wave.

Δέκα λεπτά μετά τις 23:00, και με βάση την “μεγάλη” ηλεκτρονική μουσική της τελευταίας τριακονταετίας, αλλά και το progressive-psychedelic rock, όπως αυτό ορίστηκε στα 70′s, οι Death In Vegas παρουσίασαν ένα σετ το οποίο βασίστηκε κατά το ήμισυ στο Trans-Love Energies, και κατά το υπόλοιπο σε προσαρμογές – διασκευές παλιότερων κομματιών τους στη νέα τους αυτή πραγματικότητα. Σε σημείο μάλιστα, που για να συνειδητοποιήσουμε πως το κομμάτι που ακούμε είναι το Aisha, έπρεπε να μεσολαβήσει ένας προηχογραφημένος -και παραμορφωμένος- Iggy.

Με βάση λοιπόν τα παραπάνω δεδομένα, το σετ των DiV ήταν καταιγιστικό, από την αρχή μέχρι το τέλος του, αφήνοντας ελάχιστα κενά μεταξύ των κομματιών, πράγμα που συνέβαλε στην προσήλωση και την απόλαυση τελικά ενός “ταξιδιάρικου” mind blowing σετ.

Ο Fearless ανέλαβε εξ’ ολοκλήρου τα (ελάχιστα) φωνητικά μέρη δείχνοντας ταυτόχρονα τη στροφή του συγκροτήματος σε πιο εσωστρεφείς πρακτικές, προς αποφυγήν του γεγονότος ότι “ο guest πολλές φορές επισκιάζει το ίδιο το συγκρότημα”, όπως ανέφερε και ο ίδιος στη συνέντευξη που παραχώρησε στο mixtape.gr.

Δεν είναι επίσης τυχαίο ότι από το πλέον σημαντικό άλμπουμ συνεργασιών των DiV, Scorpio Rising, επιλέχθηκε μόλις ένα κομμάτι, το Hands Around My Throat, το οποίο έκλεισε τη συναυλία, ακολουθούμενο από το Rekkit του πρώτου τους άλμπουμ Dead Elvis.

Το υπόλοιπο playlist περιελάμβανε, σχεδόν ολόκληρο το τελευταίο άλμπουμ τους, τα Dirge και Death Threat από το Contino Sessions και το Blood Yawning από το (παρεξηγημένο από πολλ