«Μπορείς πάντα να βάλεις τα χέρια στις τσέπες και να εξαφανιστείς… (Αντζέλικα Χιούστον)» του Πέτρου Γκάτζια

«Ο μπαμπάς ήταν ένας storyteller. Οι ιστορίες του άρχιζαν συνήθως με μια μεγάλη, βαθιά παύση... Έριχνε προς τα πίσω το κεφάλι, τα καστανά του μάτια προσπαθούσαν να ανακαλέσουν εικόνες από μνήμης… Ακούγονταν πολλά “εμμμ” και έκανε πολλά σχέδια με τον καπνό από το πούρο του. Τότε ήταν που ξεκινούσε η ιστορία…»

{loadmodule mod_adsence-inarticle-makri} {loadposition adsence-inarticle-makri}

Η Αντζέλικα Χιούστον ήταν πια μεγάλη όταν περιέγραφε τις στιγμές αυτές. Διάσημη ηθοποιός και σκηνοθέτιδα. Ο πατέρας είχε «φύγει» προ πολλού, αλλά εκείνη ένιωθε ότι δεν είχε ξεμπερδέψει μαζί

του. Ακόμη. «Ο πατέρας μου είχε τεράστια επιρροή πάνω μου. Με ενθάρρυνε να ακούω το ένστικτό μου, αλλά το σπουδαιότερο, να είμαι ανοιχτή στο να μαθαίνω πράγματα».

Η ίδια έγραψε ένα βιβλίο για τη ζωή της. «Ήταν εύκολο», θα πει. «Η ιστορία αφορούσε εμένα». Στην ουσία όμως αφορούσε τη σχέση της με τον πατέρα της, το ιερό τέρας του κινηματογράφου, τον διάσημο σκηνοθέτη Τζον Χιούστον. Της έλεγε συχνά ιστορίες από τον πόλεμο, αλλά και από τα γυρίσματα της Βασίλισσας της Αφρικής με τον Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ και την Κάθριν Χέπμπορν, στο Κονγκό και στην Ουγκάντα. Οι ιστορίες πάντοτε ίδιες και επαναλαμβανόμενες, αλλά το κοριτσάκι διψούσε να τις ακούει ξανά και ξανά, ίσως γιατί ο πατέρας δεν την είδε ποτέ να έρχεται στον κόσμο. Δεν πρόλαβε, ήταν απασχολημένος με τα γυρίσματα της συγκεκριμένης ταινίας.

Οι ιστορίες του πατέρα ήταν πάντοτε θριαμβευτικές, σε εξωτικά μέρη, με έμφαση στην άγρια φύση, όπως ακριβώς και οι ταινίες του. Για παράδειγμα, τα κόκκινα μυρμήγκια που επιτέθηκαν στο συνεργείο και αναγκάστηκαν να τα κάψουν με βενζίνη, προκειμένου να τα σταματήσουν καθώς κατέστρεφαν τα πάντα στο πέρασμά τους.

Η Αντζέλικα μεγάλωσε όμως και με τον φόβο της απόρριψης από εκείνον και θέλησε να βρει καταφύγιο στον ιδιοφυή γόη του Χόλιγουντ και ταυτόχρονα περιθωριακό σταρ και μετρ της υποκριτικής, Τζακ Νίκολσον, αλλά χωρίς επιτυχία.

«Έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή του καθενός, που ο κόσμος αρχίζει τις ερωτήσεις, όπως: Πότε θα κάνεις παιδί; Στην περίπτωσή μου ήταν: Πότε θα αρχίσεις να γράφεις ένα βιβλίο; Αυτή η ιδέα τριγυρνούσε συχνά στο μυαλό μου, ειδικά τα τελευταία 4-5 χρόνια, μετά τον θάνατο του άντρα μου, και η πραγματοποίησή της έφερε πραγματικά την κάθαρση».

Η Αντζέλικα έλεγε πως όλο αυτό έχει να κάνει με την ιρλανδική καταγωγή της, καθώς οι ιστορίες και η αφήγησή τους είναι δεμένες με την ιρλανδική κουλτούρα.

«Υπάρχει αυτή η έντονη στιγμή που το πρώτο γράμμα “προσγειώνεται” στη σελίδα», διηγείται η ίδια. Και σε τελευταία ανάλυση μένει ακόμη πιστή στη συμβουλή που της είχε δώσει εκείνος για το πώς μπορεί να χειρίζεται τις καταστάσεις: «Ο πατέρας μου συνήθιζε να λέει: “Nα έχεις κατά νου, γλυκιά μου, ότι μπορείς πάντα να βάλεις τα χέρια στις τσέπες και να εξαφανιστείς”».

Και αυτό έκανε. Σε όλη της τη ζωή.