Το ραδιόφωνο είναι «ερωτεύσιμο», η τηλεόραση όχι

«Ρε φίλε τα θυμάσαι εκείνα τα μεσημέρια»; Από τις πρώτες λέξεις που ανταλλάξαμε με τον Μανώλη Βογιατζάκη το μεσημέρι της Δευτέρας. Το βλέμμα του είχε συνάμα λάμψη, νοσταλγία και πικρία. Είμαι σχεδόν βέβαιος πως την ίδια κουβέντα είχαν πολλοί στα δημοσιογραφικά γραφεία όταν έμαθαν το «φευγιό» του Κώστα Μότση. Μα πώς να τα ξεχάσεις εκείνα τα μεσημέρια…

Στα ‘80s η ΕΡΑ 4 και μετά η ΕΡΑ ΣΠΟΡ. «Μικρόφωνο στα γήπεδα». Το απόλυτο brand name στα αθλητικά, ήταν και θα παραμείνει ες αεί η «Αθλητική Κυριακή». Το σήμα σε υποβάλλει. Όπως πολύ γλαφυρά το έχει περιγράψει ο Γιάννης Καραλής (συμπαθάτε με) «ακόμη και στην τουαλέτα που λέει ο λόγος να είσαι, ακούς τη μουσική της Αθλητικής Κυριακής και τρέχεις σαν τρελός μπροστά στην οθόνη». Κι όμως, το σήμα εκείνης της ραδιοφωνικής εκπομπής είναι πιο καλά βιδωμένο στο μυαλό μου.

Το Σάββατο ήταν τα προεόρτια με το μπάσκετ σε πρώτο πλάνο. Κοντά στους «μεγάλους», Άρη, ΠΑΟΚ, Παναθηναϊκό, Ολυμπιακό, ΑΕΚ, κι οι «μικροί». Ο Απόλλων Πατρών, ο Σπόρτινγκ, ο Φίλιππος Θεσσαλονίκης, το Περιστέρι. Δεν τους είχες δει, τους άκουγες και τους είχες δίπλα σου. Ο Τζαλαλής, ο Αριδάς, ο Κασουρίδης, ο Αβδάλας κι ο Χοτοκουρίδης. All time classic ο Απόλλων Πατρών λόγω Βασίλη Γεωργίου. Τα ανεβοκατεβάσματα στη φωνή του, σχεδόν θεατρικά. Από το κρεσέντο στο ντιμινουέντο σε δευτερόλεπτα. Φώναζε, ψιθύριζε. Ο Τζάκης κι ο Μπερδέσης. Πόσο χαιρόμουν όταν οι Πατρινοί «είχαν την εικόνα του νικητή». Κι ας έχαναν στο τέλος, δεν με ένοιαζε. Εγώ τους είχα αφήσει νικητές…

Την Κυριακή τα πράγματα σοβάρευαν. Μπάλα. Η ιεροτελεστία είχε αρχίσει από την Παρασκευή. Ο πατέρας μου με έστελνε να καταθέσω το δελτίο του ΠΡΟ-ΠΟ στο πρακτορείο στην πλατεία Αγίου Γεωργίου, στην Κυψέλη. Στη χάση και στη φέξη έπιανε κανένα 12άρι -σπανίως 13αρι- και το κέρασμα υποχρεωτικά σε σουβλάκια από το «Διόνυσο». Δεν θυμάμαι να είχε ποντάρει ποτέ σε ήττα του αγαπημένου του Ολυμπιακού. Με το που κατέθετα το δελτίο, καταλάβαινα πως είχε τελειώσει το σχολείο. Όλα έδειχναν προς την Κυριακή.

Το αυτί κολλημένο στο ξύλινο ραδιόφωνο SABA. Πάνω έγραφε κάτι περίεργα: Paris, London, Brussels. «Λες και μας ενδιαφέρουν αυτά» ψέλλιζα κι αμέσως έβαζα ΕΡΑ 4. Το σήμα ήταν κάτι σαν «εθνικός ύμνος». Και μετά οι θεϊκές φωνές: Κώστας Μότσης, Ηρακλής Κοτζιάς. Στο μυαλό μου τους είχα κάνει δασκάλους. Και φυσικά τους είχα συνδυάσει με αγαπημένα μαθήματα. Μακριά από Μαθηματικά κι άλλες τέτοιες ανούσιες βλακείες που με ταλαιπωρούσαν. Ο Ηρακλής Κοτζιάς με τη βελούδινη φωνή του θα μας διάβαζε Ανθολόγιο. Κόντογλου και Βενέζη. Η φωνή του Κώστα Μότση ήταν βραχνή, είχε γρέζι, αλλά κι ένταση. Λατρεμένη Γεωγραφία ξεκάθαρα!
-Δούσκα παιδί μου, τί ξέρεις για το Περού; θα με ρωτούσε.
-Κλίμα τροπικό κύριε. Πρωτεύουσα η Λίμα. Α, την έχω και στο Subbuteo. Φοβερή λευκή φανέλα, με κόκκινη διαγώνια ρίγα.

«Βάλτο πιο χαμηλά, δεν έχει τον καημό σου όλη η γειτονιά. Και να μην σε ακούσω να ουρλιάζεις στα γκολ. Μα, τι παθαίνει αυτό το παιδί με τη μπάλα;» μουρμούριζε ο πατέρας μου στη μάνα μου. Ούτε που έδινα σημασία. Εδώ είχαν αρχίσει τα ματς, δεν είχα χρόνο για τέτοια. Η «εστία που βλέπει στην Καλογρέζα». «Ο έξω δεξιά». «Μια ακόμη φοβερή ντρίμπλα του Σέστιτς». Κι ο Κώστας Μότσης να συντονίζει. Από την Κατερίνη στο Καυταζόνγλειο κι από εκεί στην Πάτρα. Όσο πιο περίεργα τα επώνυμα, τόσο πιο πολύ κολλούσαν στο μυαλό μου. Παραπραστανίτης, Βουτυρίτσας, Κασδοβασίλης, Πατσιαβούρας, Κλης, Ζελιλίδης. Ονόματα σκορπισμένα στη δεκαετία του ‘80. Τους άκουγα στην ΕΡΑ, τους αγόραζα στα χαρτάκια της Panini, τους έβλεπα το βράδυ στην «Αθλητική Κυριακή». Μην χάσουμε τα αποτελέσματα του ΠΡΟ-ΠΟ. Άσκολι-Αβελίνο 2-1. Παράδεισος!

Όταν ο Κώστας Μότσης σφύριζε λήξη, τα πάντα τελείωναν. Μελαγχολία. Το σχολείο άρχιζε από το βράδυ της Κυριακής. Με μισή καρδιά έβλεπα «Αθλητική Κυριακή». Μπαίνοντας δε στο Γυμνάσιο, η Δευτέρα ήταν καταστροφική. Πρώτη ώρα Άλγεβρα. Η Σφαγή των Αμνών. Ειδικά των αδιάβαστων. Χάθηκε να βάλουν Αρχαία ή Νέα Ελληνικά; Έπρεπε να περιμένω μια εβδομάδα για να τον ξανακούσω. Όταν τον γνώρισα, πριν από χρόνια σε αγώνες beach soccer, δεν του είπα το κλασικό: «μικρός σας άκουγα». Θα με περνούσε για γραφικό. Μου μιλούσε και εγώ περίμενα να εμφανιστούν από καμιά γωνιά ο Εστερχάζι, ο Αλαβάντας κι ο Σεμερτζίδης. Αύριο κλείνω τα 40 μου. Μεθαύριο, ένα τραγούδι δρόμο μακριά από το τωρινό σπίτι μου, κηδεύεται ο Κώστας Μότσης. Μαζί του «φεύγουν» και πολλά από τα δικά μου χρόνια. Εκεί στην Κυψέλη, με το ξύλινο ραδιόφωνο που έγραφε κάτι ακαταλαβίστικα…