Οι ποδοσφαιριστές αλλάζουν, οι παράγοντες όχι

Οι στίχοι από το τραγούδι των μπλε "πιάνω φωτιά" μιλούν για την εξέλιξη στη ζωή ενός ανθρώπου, από το ξεκίνημά του και για τις πρώτες 3-4 δεκαετίες: "το 70 είδα φως άρχισε ο χρόνος να είναι εχθρός μου, γύρω στο 80 μουσική ένας χορός μεσ' την ψυχή, το 90 στις αρχές είπα θα αλλάξω αυτό τον κόσμο, 2000 τώρα να χρόνια γυμνά, χρόνια γυμνά...".

Παραφράζοντας τους στίχους του Γιώργου Παρώδη οι ποδοσφαιριστές τις δεκαετίες του 60 και του 70 εξέπεμπαν και δέχονταν τη λάμψη που είχε τότε η κοινωνία (Ακόμη και στην 7ετία της χούντας το ποδόσφαιρο είχε τη λάμψη του). Το 80 άρχισε η παρακμή του επαγγέλματος, υπό το πρίσμα ότι για τη κοινωνία ποδοσφαιριστές γίνονταν άνθρωποι με χαμηλή μόρφωση, πολλές φορές στο όριο του περιθωρίου. Το 90 τα εκατοντάδες εκατομμύρια δραχμές ήταν αρκετά για να δημιουργήσουν ένα νέο star system, με γρήγορα αυτοκίνητα και "επώνυμες" σχέσεις, όπου οι παραδοσιακές χαίτες έδωσαν τη θέση τους σε πιο σύγχρονα κουρέματα. Το 2000 μπήκαν στη ζωή τα τατού, τα ζελέ και τα υπόλοιπα "αξεσουάρ". Η μόρφωση, η προσωπική εσωτερική ανέλιξη ήταν τόσο σπάνια, που όταν συνέβαινε, οι ποδοσφαιριστές αυτοί ήταν δαχτυλοδυκτούμενοι. Με το χρόνο τα στόματα άρχισαν να κλείνουν σε δημόσιες τοποθετήσεις, περισσότερο για να μην εκτεθεί κάποιος. Το 2010 η κρίση χτύπησε για τα καλά όλη τη χώρα, γονάτισε και το ποδόσφαιρο, μοιραία και τους παίκτες. Όσοι μπόρεσαν έφυγαν στο εξωτερικό, οι υπόλοιποι προσπαθούν εντός των συνόρων με συνολικά αντίξοες συνθήκες. Τα... χαϊλίκια, οι φεράρι και τα εξωφρενικά μεγάλα συμβόλαια αποτελούν παρελθόν...

Το τελευταίο "αγωνιστικό" Σαββατοκύριακο, μαζί με τον Γιάννη Καραλή βρεθήκαμε στα Χανιά και στην Ξάνθη. Την 14η αγωνιστική στο Αγρίνιο και στην Τούμπα. Φιλοξενούμενοι στην "Ώρα των πρωταθλητών" ήταν μεταξύ άλλων οι Φορτούνης, Πέλκας, Κουρμπέλης, Μαλεζάς, Κοκκαλάς, Πεχλιβανίδης. Έξι Έλληνες ποδοσφαιριστές, οι περισσότεροι εκ των οποίων σε νεαρή ηλικία. Ακομπλεξάριστοι, με την άποψή τους, με τις διαφωνίες τους, ευγενικοί στον αέρα, αλλά και στη συνεννόηση πριν βγουν ζωντανά, επιχειρηματολογώντας. Μπορούν να συνομιλήσουν για πράγματα που δεν τους είναι αρεστά: για την εκτός έδρας αναποτελεσματικότητα του ΠΑΟΚ μέχρι τον Δεκέμβριο και το "σύνδρομο των Τεμπών ". Για την κατάσταση στον Παναθηναϊκό και για την συγκομιδή που φέρνει την ομάδα λίγους βαθμούς πάνω από τη διακεκαυμένη ζώνη, για τις συνεργασίες με άλλους παίκτες και για το που προτιμούν να αγωνίζονται, για τα προσωπικά τους λάθη ή τις περιόδους ντεφορμαρίσματος.

Δεδομένα κάποιοι έχουν μεγαλύτερη άνεση στο τηλεοπτικό φακό από κάποιους άλλους. Όλοι όμως, είναι πλέον πιο συνειδητοποιημένοι, πιο ολοκληρωμένοι ως άνθρωποι, περισσότερο ψαγμένοι με τον εαυτό τους. Η εποχή των απαντήσεων τύπου "ναι", "σίγουρα" κλπ είναι παρελθόν. Και αυτό είναι ενθαρρυντικό για δύο λόγους: απευθύνονται στον κόσμο και παράλληλα αποτελούν ινδάλματα για τις νεότερες γενιές.

Οι μόνοι πλέον που θυμίζουν κοινωνικά ποδοσφαιριστές δεκαετίας 80 είναι οι παράγοντες. Και αυτό δεν έχει να κάνει με το επίπεδο της μόρφωσής τους