ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΑΙ ΑΝΟΜΙΑ

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΑΙ ΑΝΟΜΙΑ14.01.2018Άρθρα

Ο πολίτης δεν πρέπει να μετατρέπεται σε όμηρο των συνδικαλιστών

Tου
Παναγιώτη Χ. Δούμα*

Ο μέσος πολίτης θα επιθυμούσε από έναν νόμο να διαφυλάττει τα δικαιώματά του. Τέτοια είναι η απρόσκοπτη χρήση κοινωφελών υπηρεσιών, είτε αυτές προέρχονται από το Δημόσιο είτε από ιδιωτικά ολιγοπώλια ή μονοπώλια. Είναι επίσης η δυνατότητά του να μπορεί να συνεχίσει τη ζωή του χωρίς να μετατρέπεται σε όμηρο ή «Ιφιγένεια» στον βωμό της επιτεύξεως συνδικαλιστικών

αιτημάτων.

Δυστυχώς, ο όλος δημόσιος διάλογος για τις απεργίες εξαντλήθηκε στο αν θα αποφασίζονται με βάση το ένα τρίτο ή το ένα δεύτερο των ταμειακώς εντάξει μελών ενός σωματείου. Αστεία πράγματα και αδιάφορα για έναν πολίτη.
Είναι όμως ευκαιρία να ζητήσω -μάταια, το ξέρω- από τους πολιτικούς άρχοντες της χώρας μας, κυβερνώντες και αντιπολιτευομένους, να σκύψουν πάνω στο πρόβλημα του περιορισμού των ελευθεριών των πολιτών από την υπερβάλλουσα άσκηση των ελευθεριών επαγγελματικών, κοινωνικών και πολιτικών ομάδων, μεγάλων ή μικρών. Αλλωστε θεμελιώδες δόγμα στη δυτική νομική επιστήμη είναι ότι η ελευθερία του ενός σταματά εκεί που αρχίζει του άλλου.

Μαζί με τις απεργίες που μας ταλαιπωρούν πολύ πιο οξύ είναι το πρόβλημα που γεννάται από τις συναθροίσεις και τις πορείες. Και ο λόγος είναι απλός: Δεν υπάρχει νομοθεσία να πλαισιώσει το σχετικό άρθρο του Συντάγματος (Αρθρο 11), όπως για τις απεργίες (Ν. 1264/82). Για το συναθροίζεσθαι υπάρχουν μόνο κάτι βασιλικά διατάγματα από επταετίας και κάποια περιορισμένου νομικού κύρους διατάγματα, εγκύκλιοι και αποφάσεις που εξεδόθησαν περιπτωσιολογικά και φωτογραφικά κατά τη Μεταπολίτευση.

Και είναι πολλές οι ασάφειες που γεννά το Σύνταγμα. Λέει π.χ.: «Οι Ελληνες έχουν το δικαίωμα να συνέρχονται…» Αρα, όταν συνέρχονται οι αλλοδαποί, όπως εκείνοι που συνεκρούσθησαν πρότινος με τους οπαδούς του ΠΑΟΚ, τους «μπουζουριάζουμε»; Μακάρι! Λέει επίσης: «Οι υπαίθριες συναθροίσεις μπορούν να απαγορευτούν […] αν εξαιτίας τους επίκειται σοβαρός κίνδυνος για τη δημόσια ασφάλεια, σε ορισμένη δε περιοχή, αν απειλείται σοβαρή διατάραξη της κοινωνικοοικονομικής ζωής, όπως νόμος ορίζει». Νόμος όμως δεν υπάρχει.

Πάνω λοιπόν από τα όποια αιτήματα οποιασδήποτε ομάδος ή οποιουδήποτε φορέος υπάρχουν η ελευθερία, η ιδιοκτησία και η ασφάλεια των πολιτών.
Οταν δε αυτά παραβιάζονται κατάφωρα και μάλιστα σε καθημερινή βάση, ουδείς καλείται να πληρώσει. Και πώς να γίνει αυτό, εφόσον δεν υπάρχουν νόμοι που να βάζουν κανόνες και να προϋποθέτουν ποινικές και αστικές ευθύνες νόμιμων εκπροσώπων ή της ίδιας της Πολιτείας. Μήπως έτσι βολεύει;

*Eπιχειρηματίας, αντιπρόεδρος της ΝΕΑΣ ΔΕΞΙΑΣ