Πώς σε αυτό το Race for the Cure έγινα #ατρόμητη

Όλοι για κάποιον έτρεχαν. Για τη μαμά τη Λίτσας», «Για τη μαμά μου», «Για σένα και για μενα», «Γιατί το πρόλαβε», «Γιατί δεν φοβάμαι πια», «Για την Όλγα και για κάθε γυναίκα που αγωνίζεται», «Για σένα που νομίζεις ότι είσαι μόνη»

Λαμβάνω μήνυμα στο κινητό. Eίναι η Λίτσα. Μου λέει “Στο Race for the Cure θα τρέξεις; Εγώ θέλω να τρέξω για εκείνη. Ήταν σαν σήμερα.” Δεν θα μπορούσα να της πω όχι με τίποτα.

Έτσι λοιπόν, την Κυριακή στις 11 το

πρωί ήμουν εκεί, ανάμεσα σε χιλιάδες γυναίκες. Από τα μεγάφωνα ακούγονταν ιστορίες από γυναίκες που είχαν πολεμήσει τον καρκίνο και τον είχαν νικήσει.
Ευτυχώς που φοράω γυαλιά και δεν θα με καταλάβει κανείς που κλαίω, σκέφτομαι.
Κάθησα σε μία μεριά και ήρθαν δίπλα μου μία μαμά με την κόρη της. Η μαμά φορούσε ροζ μπλουζάκι (ήταν δηλαδή “survivor”) και η μπλούζα της κόρης έγραφε: τρέχω για τη μαμά μου! Ήταν και οι δύο τόσο όμορφες, τόσο ήρεμες και καθημερινές.

Αναρωτήθηκα πόσο δειλή είμαι. Γιατί κλαίω; Τι φοβάμαι τόσο πολύ;

Ο καρκίνος του μαστού είναι από τους καρκίνους με το μεγαλύτερο ποσοστό επιβίωσης αν τον εντοπίσεις έγκαιρα. Άρα το μόνο που χρειάζεται είναι πρόληψη. Να κάνεις μία μαστογραφία μία φορά το χρόνο. Είναι τόσο δύσκολο? Και όμως είναι. Και το κατάλαβα εκεί, ανάμεσα στις τόσες γυναίκες. Είναι δύσκολο γιατί φοβάμαι. Και δεν φοβάμαι την εξέταση. Φοβάμαι εκείνες τις ώρες της ανασφάλειας που λες…Τι θα μου βγάλει τώρα; Και έπειτα σκέφτομαι τις ατελείωτες ώρες στα νοσοκομεία όταν ο πατέρας μου έκανε χημειοθεραπείες και τον πόνο και την απώλεια του ελέγχου της ζωής του. Αυτά είναι που φοβάμαι και αυτά είναι που με κάνουν και κλαίω μια ηλιόλουστη χαρούμενη Κυριακή.

Και μετά έρχεται ο αγώνας, και οι φίλοι σου, ο Αλέξανδρος, ο Ανδρέας, ο Στέλιος, η Αθανασία, η Υβόννη, η Ραλλού και ο Νάσος και όλες αυτές οι κοπέλες και οι κυρίες που ξεπέρασαν τον καρκίνο και τον κάνουν να φαίνεται σαν να είναι περίπατος και σκέφτομαι ότι η ζωή μας αξίζει για τόσα πράγματα, για τόσα χαμόγελα, για τόσες αγκαλιές και τόσες βόλτες που δεν θα την χαράμιζα για καμία…σκιά.

Από σήμερα υπόσχομαι ότι θα είμαι #ατρόμητη. Και το πρώτο που θα κάνω είναι να αγαπάω τον εαυτό μου περισσότερο από τους φόβους μου.

Ε

The post Πώς σε αυτό το Race for the Cure έγινα #ατρόμητη appeared first on Doctoranytime Blog | Ενημέρωση για όλα τα θέματα υγείας.