Sofia Coppola: Love me Tender – Η σκηνοθέτις που πάντα κοιτά με τρυφερότητα τις γυναίκες μιλά αποκλειστικά στο InStyle Greece

Η σκηνοθέτις που πάντα κοιτά με τρυφερότητα τις γυναίκες εξηγεί στο InStyle πως με την ταινία Priscilla δεν θέλησε να ρίξει βαριά σκιά στον Elvis. Θέλησε απλώς να βγάλει από τη σκιά το κορίτσι που έγινε γυναίκα δίπλα σ’ έναν «βασιλιά»

Από την Πόλυ Λυκούργου

Κάτι ξέρει και η ίδια από «βαριές σκιές». Όμως, από τη στιγμή που έκανε το ντεμπούτο της, με τις Αυτόχειρες Παρθένους (1999), τις διέλυσε. Έπαψε να είναι η κόρη του Francis Ford

Coppola. Απαίτησε και κέρδισε να είναι η Sofia. Με τη δική της φωνή, το δικό της στιλ, μια ολόδική της κινηματογραφική γλώσσα.

Η ματιά της έπεφτε πάντα πάνω σε κορίτσια εγκλωβισμένα σε παράξενους κόσμους (είτε ήταν καταπιεσμένες έφηβες, είτε νεαρές αυτοκράτειρες, είτε νιόπαντρες και χαμένες στη μετάφραση), όπου προσπαθούσαν να βρουν τη δική τους υπόσταση και ταυτότητα. Εκείνη τα φρόντιζε πάντα σχεδόν μητρικά, τα έλουζε με το φως της δικής της τρυφερότητας, και τα κορίτσια ενηλικιώνονταν και αποκτούσαν χώρο να μας πουν τις ιστορίες τους – διακριτικά, ψιθυριστά, ευαίσθητα.

Όταν λοιπόν αποφάσισε να κάνει focus στην Priscilla Presley, τη γυναίκα του εμβληματικού θρύλου, ενός icon που έχει ξεπεράσει και την ίδια τη μουσική του οντότητα και ζει μέσα μας ως μυθολογικός ήρωας, το νιώσαμε: για πρώτη φορά το μικρόφωνο δεν θα ήταν στα χέρια του Elvis.

Εχετε δηλώσει ότι διαβάσατε την αυτοβιογραφία της Priscilla, Elvis & Me, κατά τη διάρκεια της πανδημίας και σοκαριστήκατε. Τι ήταν αυτό που σας άγγιξε τόσο ώστε να αποφασίσετε ότι αυτή είναι η επόμενη ταινία σας;

Όταν διάβασα το βιβλίο της, πολλά πράγματα με εξέπληξαν και με σόκαραν. Πάνω απ’ όλα, η ανθρώπινη πλευρά, όχι ο μύθος. Το πόσο μπορούσα να ταυτιστώ με τις αγωνίες μιας έφηβης κοπέλας. Δεν ήξερα ότι ζούσε στην Γκρέισλαντ και πήγαινε ακόμα στο Λύκειο, για παράδειγμα. Κάθε έφηβη θα μπορούσε να καταλάβει όσα περιέγραφε ενώ ταυτόχρονα δεν περνούσε μια κανονική εφηβεία. Ήταν παντρεμένη με τον Elvis και ζούσε το lifestyle της Γκρέισλαντ.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Priscilla (@priscillamovie)

Τι έρευνα έπρεπε να κάνετε για να αναβιώσετε με αληθοφάνεια τη ζωή της στην Γκρέισλαντ;

Ήμασταν πολύ τυχεροί γιατί υπάρχουν πάρα πολλές φωτογραφίες αλλά και βιντεοσκοπημένες οικογενειακές στιγμές σε αρχείο, όπου κανείς μπορεί να δει πολλά, από τα ρούχα, τα χτενίσματα, τη σκηνογραφία των χώρων, τα έπιπλα, τα αυτοκίνητα, μέχρι τις ιδιαιτερότητες των χαρακτήρων, τις μεταξύ τους συμπεριφορές, το πώς εκδήλωναν την προσωπικότητά τους. Επίσης, συζητούσα πολύ με την ίδια την Priscilla, ώστε να καταλάβω το βάθος των πραγμάτων, τα κίνητρα, τα συναισθήματα. Κι εκείνη ήταν εξαιρετικά γενναιόδωρη και μου απαντούσε χωρίς δισταγμούς.

Μιλώντας για το ύφος και την αισθητική του φιλμ, όλες σας οι ταινίες έχουν ιδιαίτερο στιλ. Μπορεί να είναι αιθέριο και διακριτικό, μπορεί να είναι πολύχρωμο και έντονο – σίγουρα είναι ποπ. Εδώ, που είχατε έτσι κι αλλιώς ένα fashion icon και τον «βασιλιά του ροκ εντ ρολ», πώς σχεδιάσατε την αισθητική της ταινίας;

Αν είναι να κάνεις μια ταινία για αυτούς τους δύο, πρέπει να αντιμετωπίσεις το στιλ ως έναν ακόμα σημαντικό χαρακτήρα της ιστορίας σου. Γιατί το ντύσιμο, τα μαλλιά, οι περσόνες τους ήταν σημαντικό κομμάτι της προσωπικότητάς τους. Το νυφικό της, το ροζ κοστούμι της, ακόμα και τα νύχια της. Η Priscilla δεν κατέβαινε ποτέ από το δωμάτιό της αν δεν ήταν άψογα ντυμένη και βαμμένη, με φουσκωτά μαλλιά και μαύρο eyeliner. Η σκηνή όπου σπάνε τα νερά και πρέπει να γεννήσει αλλά πρώτα φορά τις ψεύτικες βλεφαρίδες της είναι iconic νομίζω. Όταν τη διάβασα στο βιβλίο χαμογέλασα. Έπρεπε οπωσδήποτε να το δείξω.

H σκηνοθέτις Sofia Coppola στο 80ο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ της Βενετίας για την ταινία της “Priscilla” στις 4 Σεπτεμβρίου 2023.Photo by Elisabetta A. Villa/Getty Images

Πάντως, δεν επιλέξατε ηθοποιούς που μοιάζουν στους αληθινούς ήρωες. Περισσότερο κουβαλούν την αύρα τους, παρά είναι φτυστά αντίτυπα, όπως συνήθως βλέπουμε στις βιογραφίες.

Ναι, δεν με ενδιέφερε κάτι τέτοιο. Άλλωστε, κανείς δεν μοιάζει με τον Elvis. Δεν είναι δυνατό κάτι τέτοιο. Όταν ήρθε ο Jacob Elordi για οντισιόν, με γοήτευσε ο τρόπος που έφερε τον εαυτό του. Είχε μια γοητεία ακαταμάχητη, κάτι που είχε και ο Elvis. Ταυτόχρονα όμως έχει κάτι σκοτεινό στο βλέμμα, μια ανασφάλεια παράλληλη με το μεγαλείο. Μπορούσε να είναι τρυφερός και ευαίσθητος, κι αυτό με ενδιέφερε πάρα πολύ, γιατί έτσι τον περιέγραφε η Priscilla. Όσο για την Cailee Spaeny, ομολογώ ότι δεν την ήξερα.

Μου την πρότειναν και κάθισα και την είδα στο Mare of Easttown, όπου έκανε συγκλονιστική δουλειά. Και όταν τη γνώρισα από κοντά ήταν τόσο ώριμη και ευαίσθητη και με ιδιαίτερη ενσυναίσθηση. Με εντυπωσίασε. Κατάλαβα ότι μπορεί να φορέσει το κοστούμι χωρίς να την καταπιεί και να μας ξεναγήσει στη ζωή μιας κοπέλας από τα 14 έως τα 29 της.

Η Priscilla ήταν πράγματι 14 χρόνων όταν γνώρισε τον 24χρονο Elvis Presley, κάτι σκανδαλώδες και για το τότε και για το τώρα. Η ίδια αρνείται κατηγορηματικά ότι έπεσε θύμα ενός παιδεραστή και επιμένει να αφηγείται την ιστορία τους ως έναν μεγάλο έρωτα. Εσείς πώς το αντιμετωπίσατε;

Ήταν πολύ δύσκολο γιατί ήθελα να μη βγάλω μπροστά τη δική μου ματιά, ως ενήλικα και ως μητέρας, αλλά να επιτρέψω στην ίδια να πει την ιστορία της. Ήταν ρίσκο. Δεν μου άρεσε καθόλου πως, για παράδειγμα, την «έντυνε λες και ήταν κούκλα», πως την ήθελε να μεγαλώσει στο καλούπι της δικής του ιδανικής γυναίκας. Όμως έπρεπε να καταπιέζω το δικό μου συναίσθημα. Σημασία έχει πώς εκείνη το βίωσε. Και για την Priscilla ο γάμος της με τον Elvis ήταν ένα παραμύθι, μια εξιδανικευμένη ιστορία αγάπης. Ο πρώτος και ο μεγάλος έρωτας της ζωής της. Οπότε ήθελα το κοινό να νιώσει το δικό της συναίσθημα και όχι τη δική μου γνώμη. Μετά, θα μπορούσαμε φυσικά να συζητήσουμε όλες τις παραμέτρους – γιατί υπάρχουν. Η ταινία όμως έπρεπε να αποτυπώνει τη δική της εμπειρία.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Sofia Coppola (@sofiacoppola)

Από το ντεμπούτο σας ήδη, τις Αυτόχειρες Παρθένους, μοιάζει να θέλετε να ρίξετε έναν δικό σας προβολέα στις ηρωίδες σας. Σαν να νιώθετε ότι δεν είχαν μια κανονική ευκαιρία, σαν να τους δίνετε το μικρόφωνο να μας πουν τις ιστορίες τους. Υπάρχει πιστεύετε μια νοητή γραμμή που τις ενώνει όλες σε μια κοινή αφήγηση για τη γυναικεία ενηλικίωση κάτω από μια βαριά αντρική σκιά;

Παρόλο που αυτό δεν έγινε επίτηδες, ναι, σίγουρα ναι. Υπάρχει μια συλλογική γυναικεία συνείδηση στις ταινίες μου. Πώς ενηλικιώνονται τα κορίτσια, σε ποιο πλαίσιο, τι τα μαθαίνουμε. Επίσης, πάντα με ενδιέφερε το ανείπωτο: γιατί αυτό το κορίτσι κάθεται ντροπαλό και μαζεμένο στη γωνιά του; Ποια είναι η δική της ιστορία; Και όχι ως αντικατοπτρισμός του βλέμματος ενός άντρα –ποια νομίζει αυτός ότι είναι η ιστορία της–, αλλά όπως εκείνη θέλει να τη διηγηθεί. Οπότε, ναι, και εδώ με την Priscilla σκεφτόμουν πόσα ξέρουμε για τον Elvis και πόσα στ’ αλήθεια για την ίδια. Και από αυτά που ξέρουμε για την ίδια, πόσα μας τα έχει πει ο Elvis ή κάποιος αφηγητής που την κοιτούσε κάτω από τη σκιά του Elvis. Ο δικός μου στόχος ήταν να αναλογιστούμε τι περνούσε μια γυναίκα εκείνη την εποχή, όσο μάλιστα ήταν σε χρόνια που τη διαμόρφωναν. Πόσο μπορούσε να ορθώσει το δικό της ανάστημα ή όχι. Θαύμασα ιδιαίτερα την αντίδρασή της, ότι σηκώθηκε κι έφυγε από αυτόν τον γάμο. Ήταν άθλος να ξεφύγεις από έναν τόσο ισχυρό άντρα, ειδικά όταν τον αγαπάς πάντα…

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Priscilla (@priscillamovie)

Ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση όταν καλείσαι να μεταφέρεις την αληθινή ζωή –ειδικά ενός τόσο εμβληματικού ζευγαριού– στο σινεμά; Πόσο μείνατε πιστή στο βιβλίο και πόσο θέλατε απλώς να αποτελέσει έμπνευση για να κάνετε το δικό σας σχόλιο;

Νομίζω ότι έμεινα εντελώς πιστή στο βιβλίο. Δεν είχα λόγο να μην το κάνω, όλα όσα με ενδιέφεραν ήταν εκεί. Η μεγαλύτερη πρόκληση είναι τι κρατάς και τι αφήνεις από την ιστορία, ώστε να δώσεις ένα ολοκληρωμένο πορτρέτο σε μιάμιση ώρα που κρατά μια ταινία. Αυτό που ήξερα από την αρχή είναι ότι δεν ήθελα μια τυπική βιογραφία. Δεν με ενδιέφερε κάτι τέτοιο. Ήθελα να συλλάβω το πώς αυτό το κορίτσι βρήκε ταυτότητα πίσω και πέρα από τον μύθο του Elvis. Προσπάθησα να μη χάσω το πλαίσιο: τη δική της ενηλικίωση. Πώς ενδυναμώθηκε και σηκώθηκε κι έφυγε.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Priscilla (@priscillamovie)

Κι όταν ζει ακόμα η αληθινή ηρωίδα, πόσο δεσμευτικό είναι, πόσο σκέφτεστε «τι θα πει άραγε όταν θα δει τη ζωή της στη μεγάλη οθόνη;» Είχατε άγχος; Σας περιόρισε κάπου; Θα αλλάζατε κάτι αν δεν της άρεσε;

Δεν είχα άγχος όταν γύριζα την ταινία, δεν το σκεφτόμουν, δεν λειτουργώ έτσι. Έτσι κι αλλιώς, δεν ήθελα να προσβάλω ούτε εκείνη ούτε τον Elvis. Ήθελα να πλησιάσω τη ζωή τους με διακριτικότητα και ευαισθησία. Δεν ξέρω τι θα έκανα αν κάτι δεν της άρεσε και μου ζητούσε να το αλλάξω ή να το κόψω. Δεν συνέβη ποτέ κάτι τέτοιο, οπότε δεν ήρθα ποτέ μπροστά σε αυτό το δίλημμα. Όταν έπρεπε να της δείξω το τελικό cut, ναι, είχα πολύ μεγάλο άγχος. Συγκινήθηκε πολύ. «Αυτή ήταν η ζωή μου» μου είπε. Το ότι το πέτυχα με συγκίνησε πολύ κι εμένα. Μόνο αυτό ήθελα πάντα, να της δώσω την ευκαιρία να μας μιλήσει με τη δική της φωνή.

«Αυτό που ήξερα από την αρχή είναι ότι δεν ήθελα μια τυπική βιογραφία. Δεν με ενδιέφερε κάτι τέτοιο. Ήθελα να συλλάβω το πώς αυτό το κορίτσι βρήκε ταυτότητα πίσω και πέρα από τον μύθο του Elvis.»