Ορθολογιστές, λαϊκιστές και Κλεπτοκρατία

Κακά τα ψέµατα, είναι πλέον εµφανές ότι το µεταπολεµικό πολιτικό, οικονοµικό, κοινωνικό σύστηµα-κατεστηµένο, των τελευταίων 60 ετών, έχει φθάσει πέρα από τα όριά του.

∆εν µπορεί πλέον να αναπαραχθεί, όπως για παράδειγµα έγινε από τη δεκαετία του ’50 στη δεκαετία του ’60 και όταν µε τη µία παρεµβολή µιας εκτροπής από τους στρατιωτικούς σε δύο φάσεις ξανάκανε την εµφάνισή του στα µέσα της δεκαετίας του ’70, απενεχοποιηµένο από τα σκάνδαλα και την προδικτατορική φαιδρότητά του, προβάλλοντας «Πολυτεχνεία» και αντιστασιακούς αγώνες στας Ευρώπας ή στον Καναδά, για να κάνει το «new

deal» της νεότερης Ελλάδας, κυβερνώντας χωρίς διακοπή για τέσσερις και πλέον δεκαετίες.

Το καθεστώς, κακά τα ψέµατα επίσης, στηρίχθηκε για όσο βρισκόταν εν ισχύι σε µια εταιρεία ειδικού σκοπού. Οπου τα κονδύλια προέρχονταν από το εξωτερικό, είτε αυτό λεγόταν σχέδιο Μάρσαλ είτε διαδικασία και στη συνέχεια πορεία εντός της ΕΟΚ, αλλά η εξουσία και η διακυβέρνηση ανήκαν στα κοµµατικά «µαντριά». Τα τελευταία δεν ήταν και δεν είναι ιδεολογικές λέσχες ή πολιτικά κινήµατα για το Εθνος και τον Λαό, όπως διαφηµίζονται, αλλά θεσµοποιηµένες φατρίες, µε επώνυµο ιδιοκτήτη-µεσσία.

Ας αναλογισθούµε ότι το ’50 και το ’60 ο κοµµατικός αντίπαλος του Κέντρου υπό τον Γ. Παπανδρέου τότε (Γέρο της ∆ηµοκρατίας, σύµφωνα µε τη θεσµική προπαγάνδα), Κ. Καραµανλής (Εθνάρχης σύµφωνα µε τη θεσµική προπαγάνδα), φέρνει στην Ελλάδα, ως χαρισµατικό Στουρνάρα, τον καταξιωµένο καθηγητή στο Μπέρκλεϋ, Α. Παπανδρέου, του δίνει έναν µυθώδη µισθό για τα δεδοµένα της εποχής και του ζητά να οργανώσει την ανασυγκρότηση της χώρας. Η σχέση αυτή επιβεβαιώνεται µετα-δικτατορικά, όταν ο Καραµανλής ουσιαστικά δοµεί την Τρίτη Ελληνική ∆ηµοκρατία σε δύο οικογένειες. Τη δική του και αυτήν των Παπανδρέου. Οι εγγυητές της συνέχειας στην πολιτική εξουσία είναι µια Κλεπτοκρατία, που δοµείται είτε από τους «µαυραγορίτες» στη γερµανική κατοχή και τους «άρπαγες» στον εµφύλιο, είτε από τους καταχραστές του σχεδίου Μάρσαλ, είτε από τους «επιδοτούµενους» από κοινοτικά κονδύλια.

Κοντά στις δύο οικογένειες-φατρίες εµφιλοχωρούν οι οικογένειες Μητσοτάκη και Σηµίτη, όταν το σύστηµα θα έπρεπε να έχει καταρρεύσει κάπου στο 1987. Με αφετηρία το 1990, οι δύο αυτές οικογένειες, συντονισµένες µέσα από τα οικονοµικά επιτελεία της εµπιστοσύνης τους και µε µια γενικόλογη θεώρηση «θατσερισµού» ελληνικού τύπου, στη βάση της διαφθοράς και του πελατειακού κράτους αλλά και της νεοφιλελεύθερης παγκοσµιοποίησης ή της σοσιαλδηµοκρατικής ευρωπαϊκής ενσωµάτωσης, επιχειρούν να περάσουν το «δηµόσιο ενεργητικό» στην Κλεπτοκρατία, η οποία έχει γίνει πολύ πιο ισχυρή από τις κυβερνήσεις, ελέγχοντας «οριζόντια» βουλευτές, αλλά και τα πανίσχυρα µίντια, που εκλέγουν κυβερνήσεις.

Ακόµη και στις συνθήκες αυτές, οι οικογένειες Καραµανλή και Παπανδρέου διατηρούν την ισχύ τους, µε τον Α. Παπανδρέου, αν και µε κλονισµένη υγεία, να αναλαµβάνει πρωθυπουργός µετά την πτώση Μητσοτάκη, τον Κ. Καραµανλή να γίνεται πρωθυπουργός το 2004 µέχρι το 2009, αφού για επτά περίπου χρόνια είχε παραµείνει κουµανταδόρος στο οικογενειακό «µαντρί», και τον Κ. Σηµίτη να έχει ήδη δώσει πίσω το οικογενειακό «µαντρί» στον υιό Παπανδρέου, ο οποίος αναλαµβάνει πρωθυπουργός το 2009.

Στο σηµείο αυτό, το καθεστώς έχει και πάλι φθάσει τη χώρα µαζί µε την Κλεπτοκρατία στο σηµείο µηδέν. Εξαιτίας όµως του γεγονότος ότι δεν επιχειρεί, ούτε µπορεί αυτό να συµβεί εντός της ευρωζώνης, στρατιωτικό πραξικόπηµα, που να λειτουργήσει ως διαδικασία ανασυγκρότησης, ο Γ. Παπανδρέου κάνει το «απονενοηµένο». Παραδίδει τη διακυβέρνηση της χώρας µαζί µε την Κλεπτοκρατία στη διάθεση της ευρωπαϊκής υπερδοµής και των ξενικών συµφερόντων.

Προφανώς το κατεστηµένο του µετα-πολέµου θα εκτιµούσε αρχικά ότι η «ξένη εντολή» και ο Γερµανός επικυρίαρχος θα εξυγίαινε τις δοµές και την οικονοµία της χώρας εντός µίας επταετίας ή δεκαετίας και από εκεί και πέρα θα την παραχωρούσε πίσω στο κατεστηµένο και την Κλεπτοκρατία.

Ακολουθεί η κοινωνική γενοκτονία και η προσπάθεια αποπληρωµής των συσσωρευµένων χρεών από τη µάζα της κοινωνίας, την κατώτερη και µέση τάξη. Μια σειρά εκτελεστικών πρωθυπουργών, υπό ξένη εντολή, είτε λέγονται Παπαδήµος είτε Σαµαράς, αναλαµβάνουν τη διαχείριση της εκκαθάρισης εν λειτουργία των δηµόσιων και των ιδιωτικών περιουσιών της χώρας.

Το λάθος του κατεστηµένου είναι ότι είναι τόσο περίκλειστο, διεθνοπολιτικά «ανορθόγραφο» και επιχειρησιακά διεφθαρµένο, ώστε δεν µπόρεσε να δει τι σηµαίνει η µετατροπή της Ενωσης σε Γερµανική Ευρώπη. Που σηµαίνει τη συνέχεια της αντίληψης του Βερολίνου για τον «ζωτικό χώρο» και για αποικίες χρέους, όπως κατεξοχήν η Ελλάδα, της συγκεντρωτικής οικονοµικής και στρατηγικής ενσωµάτωσης και διαχείρισης που εφάρµοζε και τις δεκαετίες του ’30 και ’40, όταν οργάνωσε την ευκαιρία να έχει υπό τις εντολές του το µεγαλύτερο µέρος της Ευρώπης ως Ράιχ.

Τι σηµαίνει αυτό; Οι αυτοχαρακτηριζόµενοι «ορθολογιστές» έχασαν το παιχνίδι. Οι καταγγελλόµενοι ως «λαϊκιστές», είτε της ∆εξιάς είτε της Αριστεράς, έχουν την ευκαιρία να ανατρέψουν το καθεστώς και να προχωρήσουν στο «στοίχηµα» της διακυβέρνησης, ως αναβαθµισµένη εξέλιξη του 1939-1940. Για τον λόγο αυτό η επίκληση του Γοργοπόταµου έχει ενδιαφέρον…