Η αβάσταχτη ελαφρότητα της διαπραγμάτευσης

Του Λάμπρου Καλαρρύτη

Ότι οι «εταίροι», μετά τις τραυματικές συναντήσεις Τσίπρα με Μέρκελ, Ολάντ και Γιούνκερ, παρέδωσαν εξωπραγματικές προτάσεις που δεν μπορούν να γίνουν αποδεκτές είναι σαφές. Ουδέποτε οι δανειστές υπήρξαν καλόπιστοι. Κινήθηκαν εξ αρχής στη λογική της τιμωρίας, της ευκαιρίας για πλιάτσικο της ελληνικής περιουσίας όπου μπορέσουν και της σωρείας "λαθών" στο πρόγραμμα τα οποία παραδέχθηκαν, αλλά ουδέποτε διόρθωσαν. Αντιθέτως, τα επανέλαβαν

και επιμένουν διότι ορισμένοι εξ αυτών έχουν όντως στο μυαλό τους για τη χώρα ένα μοντέλο λίγο χειρότερο από τη βουλγαροποίηση.

Γι' αυτό η αντιμετώπισή τους και η ακύρωση των σχεδίων τους ή έστω των εμμονών τους είναι επιβεβλημένη, πλην όμως εξαιρετικά δύσκολη και πολύπλοκη. Χρειάζονται πολλά περισσότερα από αριστεροδέξια πολιτικάντικη συνθηματολογία και ρεσιτάλ κουτσαβακικής ασχετοσύνης. Ο πραγματικός τσαμπουκάς προϋποθέτει πραγματική γνώση, ευφυές σχέδιο και εθνική συνεννόηση τουλάχιστον στα αυτονόητα, όχι αυτοσχεδιασμούς Σ.Α.Ν.Ο που λέει και ο Ευάγγελος.
Πρωτίστως επιβάλλεται υπέρβαση δικών μας αγκυλώσεων και αναχρονισμών που κρατούν τη χώρα όμηρο του κακού εαυτού της.

Ότι οι δανειστές έφθασαν στο σημείο, να προτείνουν, ανοιχτά, προβοκατόρικα μέτρα, χειρότερα από αυτά που συζητούσαν λίγους μήνες νωρίτερα και τα οποία γνωρίζουν εκ των προτέρων ότι υπερβαίνουν τις αντοχές οποιαδήποτε κυβέρνησης αλλά και την κοινή λογική, είναι αποτέλεσμα, μεταξύ άλλων, των αλλοπρόσαλλων χειρισμών του ΣΥΡΙΖΑ από τη στιγμή που ανέλαβε την εξουσία και τη ευθύνη της διαπραγμάτευσης.
Μια μικρή αναδρομή τριών σημείων: α) Ο ΣΥΡΙΖΑ ζητούσε εκλογές επειδή θεωρούσε το "mail Χαρδούβελη" απαράδεκτο και δεσμευόταν ότι αν γίνει κυβέρνηση θα καταργήσει το Μνημόνιο με ένα νόμο. β) Όταν έγινε κυβέρνηση είπε στους δανειστές ότι δεν θέλει και δεν τον ενδιαφέρουν οι δόσεις. γ)Τώρα προτείνει μέτρα χειρότερα από το mail Χαρδούβελη, για να πάρει τις δόσεις που δεν ήθελε.

Οι "τροϊκανοί" και αυτοί που εκπροσωπούν, επαγγελματίες σε αυτές τις παρτίδες, μετρ στους εκβιασμούς και έχοντας ποικίλες διακυβεύσεις ο καθείς από τη σκοπιά του, κατάλαβαν ότι περισσότερο από μια κυβέρνηση που διαπραγματεύεται σκληρά έχουν απέναντί τους μια κυβέρνηση που δεν ξέρει τι ακριβώς θέλει να κάνει, διότι έχει μπλέξει μεταξύ των προεκλογικών ψεμάτων της, της μετεκλογικής πραγματικότητας και των ιδεοληψιών της. Και προσπαθεί να ξεφύγει απ´ όλο αυτό συνεχίζοντας τα ψέματα εντός κι εκτός, αλλάζοντας τα ονόματα στα πράγματα, μόνο που η πραγματικότητα δεν αλλάζει αν της αλλάξεις το όνομα. Απλά εκδικείται όταν την αγνοείς. Και ο ΣΥΡΙΖΑ, προφανώς χωρίς να το αντιλαμβάνεται, «εκδικείται» και βυθίζει τη χώρα διατεινόμενος ότι σώζει την αξιοπρέπειά της. Δεν εξηγούνται αλλιώς μια σειρά κυβερνητικών επιλογών και κινήσεων: Όπως ότι με το νόμο Μπαλτά εκτελεί κανονικά την Παιδεία και την γυρνά τέσσερις δεκαετίες πίσω, υπονομεύοντας το ελληνικό μέλλον και τις επόμενες γενιές πολύ περισσότερο απ´ οποιαδήποτε Μνημόνιο. Ότι ενώ κατήγγειλε το όντως ευτελές τίμημα με το οποίο πωλήθηκε το Ελληνικό για να γίνει επένδυση αναψυχής -τουρισμού, η Βαλαβάνη το μετατρέπει σταδιακά σε χωματερή. Ότι ενώ το μεγαλύτερο στρατηγικό πλήγμα που δέχεται η χώρα είναι η διαρροή στο εξωτερικό εκατοντάδων χιλιάδων (!)μορφωμένων Ελλήνων, άνευ των οποίων δεν μπορεί να υπάρξει πραγματική ανάκαμψη και αληθινή πρόοδος, και ενώ καθημερινά μπαίνουν δεκάδες λουκέτα στην αγορά, θεωρεί προτεραιότητα την επαναπρόσληψη των καθαριστριών στο υπουργείο Οικονομικών.

Ότι ενώ μόνο τον Μάιο έφθασαν στα ελληνικά νησιά περισσότεροι από 50 χιλιάδες λαθρομετανάστες και πρόσφυγες, αρμόδια υπουργός είναι μια απίθανη κυρία που κάνει απίθανες δηλώσεις.
Ότι στις προτάσεις της ίδιας της κυβέρνησης προς τους "θεσμούς" περιγράφεται η διεξαγωγή ταξικού πολέμου εναντίον όσων από τη μεσαία και μικρομεσαία τάξη κατάφεραν να επιβιώσουν από τη λαίλαπα των Μνημονίων. Εξ ου και η αύξηση της φορολόγησης σε (οικογενειακά) εισοδήματα των 30 χιλιάδων (ή και χαμηλότερα) μέσω της έκτακτης εισφοράς, των φορολογικών συντελεστών, του (χωρίς μείωση) ΕΝΦΙΑ κλπ.

Επειδή η κυβέρνηση κατανοεί ότι μόλις τα μέτρα φθάσουν στην τσέπη άπαντες, και αυτοί που δεν το έχουν ήδη καταλάβει, θα αντιληφθούν ότι εφαρμόζεται Μνημόνιο και μάλιστα σκληρό, ετοιμάζει εσωτερικό "ταξικό" εχθρό.
Όπως βάφτισε την τρόικα "θεσμούς", το Μνημόνιο "συμφωνία" και τη φοροκαταιγίδα που ετοιμάζει "αναδιανομή βαρών", έτσι θα βαφτίσει τα απομεινάρια της μεσαίας και μικρομεσαίας τάξης "έχοντες και κατέχοντες". Ήδη με αναφορές περί όσων "έχουν αποφύγει να αναλάβουν το μερίδιο που τους αναλογεί" στοχοποιεί την ασθενή, συνεπή μεσαία τάξη και όχι όσους φοροδιαφεύγουν και σε καμία περίπτωση τον πραγματικά μεγάλο πλούτο που έχει περιθώρια απορρόφησης των βαρών. Μεθοδικά και με κλασικές αριστερίστικες επικοινωνιακές τακτικές προωθεί έναν φτηνό κοινωνικό αυτοματισμό ενοχοποιώντας όσους (ακόμα ) παίρνουν έναν "κανονικό" μισθό ή κάνουν δυο και τρεις δουλειές για να συμπληρώσουν έναν "κανονικό" μισθό ή τις οικογένειες οι οποίες έχουν την τύχη να εργάζονται και οι δυο γονείς. Κατεβάζει τον εισοδηματικό πήχη της στοχοποίησης όλο και πιο χαμηλά, διολισθαίνοντας στη λογική των δανειστών, για να μην υπερβεί τις κόκκινες γραμμές όχι μιας εθνικής θέσης αλλά της εμμονικής προσπάθειας για την παλινόρθωση ενός πελατειακού, κομματικού κράτους, υπερασπιζόμενη τις χειρότερες παραδόσεις των μπλε και πράσινων προκατόχων της.

Θα προτιμήσει να εξοντώσει ό,τι έχει απομείνει από τον ιδιωτικό τομέα παρά να μεταρρυθμίσει το Δημόσιο, να αφήσει να μπουν χιλιάδες ακόμα λουκέτα στην αγορά παρά να κάνει ιδιωτικοποιήσεις (διασφαλίζοντας το δημόσιο συμφέρον και όχι ξεπουλώντας δημόσια περιουσία), να κατεβάσει όσο το δυνατόν πιο χαμηλά τη Δημόσια Παιδεία παρά να την καταστήσει σύγχρονη, ανταγωνιστική και εξωστρεφή ώστε να μην έχει τίποτα να φοβηθεί από τη λειτουργία ιδιωτικών ΑΕΙ.

Εντωμεταξύ έχει φθάσει στο τελικό στάδιο της διαπραγμάτευσης με τα ταμεία άδεια, έχοντας κάνει σκούπα σε ό,τι διαθέσιμο υπάρχει, έχοντας βαρέσει το πρώτο "μικρό" κανόνι και χωρίς διπλωματικά ερείσματα. Αμερικανοί και Ρώσοι, οι δύο αντίπαλοι πόλοι της αντιφατικής αναζήτησης μοχλού πίεσης προς τους Γερμανούς, υπέδειξαν, αμφότεροι, «κλείστε συμφωνία». Σε αυτόν τελευταίο γύρο η κυβέρνηση έχει μείνει με δύο χαρτιά, ένα κακό και ένα χειρότερο και μάλιστα από κάποια στιγμή και ύστερα δεν θα είναι σαφές ποιο είναι το κακό και ποιο το χειρότερο :

α)Η απειλή για «Κούγκι» ή άλλως «αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων». Σε αυτή την περίπτωση όλοι υποψιάζονται τι θα ακολουθήσει, χωρίς κανείς όμως να μπορεί να το… περιγράψει με ακρίβεια. Ο Ομπάμα κάτι ψέλλισε «το νου σας στις αγορές»

β) Η αποδοχή μέτρων χειρότερων από αυτά που εφάρμοσαν οι προηγούμενες, μνημονιακές, κυβερνήσεις. Σε αυτό το ενδεχόμενο δεν υπάρχει κανένας λόγος να υποθέσει κάποιος ότι αν ο ΣΥΡΙΖΑ εφαρμόσει χειρότερα (ή έστω ίδια) μέτρα θα έχει καλύτερη τύχη από αυτούς που τα εφάρμοσαν πριν από αυτόν.