Άννα Βίσση: ''O Καρβέλας δεν ξεπερνιέται ποτέ''

Στις Γωγώ-Μαίρη Αυγερινοπούλου, εφημερίδα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ

Λαμπερή, χειμαρρώδης, πάντα με νεανική διάθεση και στυλ, η απόλυτη Ελληνίδα σταρ, όπως άλλωστε την έχουν «βαφτίσει» εδώ και πολλά χρόνια οι θαυμαστές της από όλο τον κόσμο, Αννα Βίσση, μετά την ολοκλήρωση των παραστάσεων «Οι καμπάνες του Edelweiss» μίλησε από καρδιάς στη Μαίρη και τη Γωγώ Αυγερινοπούλου.

Αννα, έχεις γίνει πρότυπο για πολλές

γυναίκες. Δίνεις την εντύπωση πως είσαι «στρατιώτης» και φροντίζεις πάντα για τη φυσική σου κατάσταση. Δεν έχεις ξεφύγει ποτέ από το πρόγραμμα διατροφής σου;
Μακάρι να είμαι πρότυπο, όπως μου λέτε, με την έννοια να εμπνέω κάποιους ανθρώπους να ακολουθούν υγιεινό τρόπο ζωής. Δεν είναι καθόλου εύκολο. Εχουν υπάρξει περίοδοι που κι εγώ κάνω διαλείμματα από την πειθαρχία και τη «στρατιωτική ζωή», αλλά έχω υποστεί τις συνέπειες. Πέρυσι το καλοκαίρι ξέφυγα για λίγο, ας πούμε ότι πάχυνα, και αυτό δεν ήταν απλό. Ωστόσο, γρήγορα επανήλθα. Μπορεί να ακούγεται ματαιόδοξο, αλλά πρέπει να σφύζεις από υγεία για να έχεις ενέργεια. Γιατί αυτό που κάνω είναι πολυσύνθετο και δύσκολο. Απαιτεί καλή ζωή και πειθαρχία. Αυτό τελικά το έχω στο DNA μου.

Και όλο αυτό το αυστηρό πρόγραμμα το ακολούθησες τόσο ευλαβικά για να αντεπεξέλθεις στις «Καμπάνες του Edelweiss». Από πέρσι όμως το ύφος σου ήταν ήδη πιο θεατρικό.
Ηταν όντως μια επίπονη παράσταση, αλλά όλοι μας είμαστε πολύ περήφανοι για αυτή. Αξιζαν τον κόπο οι όποιες θυσίες. Επίσης, πιστεύω στη θεατρικότητα, ειδικά όταν είσαι ένας καλλιτέχνης που τα περισσότερα τραγούδια που σου έχουν γράψει είναι ανάλογα. Ο Νίκος Καρβέλας, που υπογράφει το μεγαλύτερο μέρος της δισκογραφίας μου, δεν πιστεύω ότι έχει γράψει απλά τραγούδια. Υπάρχουν και τα απλά, αλλά συνήθως θέλει να μεγαλουργεί. Θυμάμαι και στο «Χάος», που κάναμε άλλα τραγούδια, σαν το «Θάνατος», τόσα χρόνια πριν, που χρησιμοποιούσαμε πολλά τεχνικά, ωραία και εντυπωσιακά πράγματα. Και για αυτό όταν μου λένε «έκανες μπουζούκια», εγώ λέω «δεν ήταν μπουζούκια, ήταν παραστάσεις». Υπάρχουν πιστεύω κάποιοι καλλιτέχνες που πας να τους ακούσεις όχι μόνο για να διασκεδάσεις. Σε ταξιδεύουν, δημιουργούν εικόνες. Οπως επίσης υπάρχουν αυτά τα μαγαζιά που πας να διασκεδάσεις και δεν σε ενδιαφέρει ποιοι είναι αυτοί που τραγουδάνε. Πας απλώς για να ξεδώσεις. Αυτά εγώ τα θεωρώ μπουζούκια.

Ο αγγλικός τύπος έγραψε θετικά σχόλια τόσο για σένα όσο και για τις «Καμπάνες του Edelweiss». Πιστεύεις ότι είναι μια παράσταση που θα μπορούσαμε να δούμε άνετα και στο Λονδίνο;
Δεν σας κρύβω ότι το ψάχνουμε με τον Καρβέλα, αλλά υπάρχει ένας ρατσισμός προς την Ελλάδα, αφού δεν πιστεύουν ότι οι Ελληνες μπορεί να έχουν σχέση με το μιούζικαλ. Εγώ, πάντως, είμαι χαρούμενη για τη δουλειά μου εδώ, μια και καταφέρνουμε να κάνουμε πράγματα για τα οποία ο κόσμος μας λέει «μπράβο, ευχαριστούμε, μας τιμάτε».

Μετά τις «Καμπάνες του Edelweiss», ποιες είναι οι επόμενες επαγγελματικές κινήσεις σου;
Ξέρω τι δεν θέλω να κάνω και σίγουρα δεν θέλω να γυρίσω σε αυτά τα απάνθρωπα ωράρια, με τις ανθυγιεινές συνθήκες, με τις τσιγαρίλες. Τα λουλούδια, για παράδειγμα, όταν ξεκίνησαν ήταν μια ωραία κίνηση. Μάθαμε να τα αγαπάμε, να τα αντιμετωπίζουμε. Ολα ήταν πιο ωραία. Ομως, οι καιροί άλλαξαν κι ο κόσμος δεν τα πέταγε πια με τον ίδιο τρόπο που το έκανε παλιότερα. Τα τελευταία χρόνια έκαναν επίδειξη χρημάτων. Ηταν ταξικό το θέμα. Για μένα, όμως, ήταν ενοχλητικό. Το έβλεπα, με πείραζε πολύ, κάποιες φορές συμβιβαζόμουν, κάποιες φορές όμως έκανα αγώνα να μη συμβεί. Νομίζω ότι οι καιροί αλλάζουν και οφείλεις να βρίσκεις καινούργιες προτάσεις. Να μην υποτάσσεσαι στις παλιές και απλώς να αλλάζεις το όνομα. Πρέπει όντως να σκάψεις μες στην ψυχή σου, να δεις και εσύ ως καλλιτέχνης (μιας που έχεις αποκτήσει κάποιους ανθρώπους που σε ακολουθούν και έρχονται να νιώσουν ωραία μαζί σου) τι καλύτερο μπορείς να προσφέρεις. Οφείλεις πρώτα από όλους εσύ να ανοίξεις τον δρόμο για να γίνει κάτι διαφορετικό. Εχω την ανάγκη να βρω, να φτιάξω κάτι καινούργιο και να παρουσιάσω τη δουλειά μου κάτω από ωραίες συνθήκες. Δεν είναι απαραίτητο αυτό να αφορά το θέατρο. Υπάρχουν ωραίοι χώροι, που πληρώνεις το εισιτήριό σου, κάθεσαι άνετα, πίνεις το ποτό σου και διασκεδάζεις. Θα ήθελα να βρω τον δικό μου χώρο. Κι αν με ρωτήσετε τι μου συμβαίνει τελευταία, νομίζω ότι ωριμάζω αρκετά και βρίσκω την ευτυχία μου μέσα από τις επιλογές μου και τις αρνήσεις μου. Γιατί τα όχι μπορεί καμιά φορά να είναι πιο σημαντικά από τα ναι. Είμαι πιστή στη δική μου αισθητική, στη δική μου ανάγκη, στη δική μου όρεξη και στις δικές μου δυνατότητες. Αυτό που δεν μου αρέσει είναι να βλέπω ανθρώπους να κάνουν κάτι για το θεαθήναι. Οταν, όμως, μπορείς να κάνεις κάτι, πρέπει να το φτάσεις στο καλύτερο δυνατό σημείο. Το μότο μου στη ζωή είναι να στρεσάρω τον εαυτό μου και να ανοίγω όσο πιο πολύ μπορώ κάθε φορά τους ορίζοντές μου.

Θα ανέβαζες στο μέλλον άλλο θεατρικό έργο που δεν θα υπέγραφε ο Νίκος Καρβέλας;
Από τα γνωστά μιούζικαλ δεν έχω νιώσει ότι υπάρχει ένας ρόλος που θα μου ταίριαζε. Οταν έχεις την ευτυχία να δημιουργείς τα δικά σου έργα και τη δική σου ιστορία, είτε αυτό λέγεται ροκ όπερα είτε μιούζικαλ, δεν έχεις ανάγκη να κοιτάξεις κάπου αλλού. Οσον αφορά στο αν θα «απατούσα» τον Νίκο, νομίζω ότι πρώτος αυτός θα χαιρόταν αν υπήρχε κάτι το οποίο εμένα θα μου έδινε τη δυνατότητα να φανώ και να λάμψω. Τέτοια είναι η σχέση μας. Δεν είναι κτητική. Φτάνουμε να είμαστε ο ένας για τον άλλο, γιατί είμαστε ό,τι καλύτερο ο ένας για τον άλλο. Ας ακουστεί εγωιστικό αυτό, αλλά δεν νομίζω ότι υπάρχει καλύτερος συνθέτης από τον Καρβέλα για να μου γράψει και να παρουσιάσει πράγματα. Και από τα τρία πράγματα που έχει κάνει, τη «Μάλα», τους «Δαίμονες» και τις «Καμπάνες του Edelweiss», τι περισσότερο να ζητήσει ένας καλλιτέχνης να γράψουν για αυτόν; Σπουδαίες μουσικές στιγμές του Νίκου. Για μένα είναι ευτυχία ότι υπάρχει ο Νίκος και μου αφιερώνεται. Είναι τιμή μου και είμαι τυχερή.

Τον ξεπέρασες ποτέ;
Ο Καρβέλας δεν ξεπερνιέται ποτέ. Ο εραστής βεβαίως ξεπερνιέται, ο άνθρωπος όμως ποτέ. Είμαστε κολλητοί φίλοι. Τον λατρεύω, βρήκα τον συνθέτη που μου γράφει κάθε φορά και κάτι άλλο και κάτι διαφορετικό, μου δίνει συνέχεια προκλήσεις. Πάντα τον θυμάμαι με ένα χαμόγελο, ενώ έχω ζήσει στιγμές πολύ δύσκολες μαζί του. Επειδή είναι ένας ενδιαφέρων άνθρωπος, προτιμώ να διαφωνώ με τον Καρβέλα, παρά να συμφωνώ με κάποιον αδιάφορο άνθρωπο.

“Δεν τραγουδάω ποτέ στην Τουρκία”

Η μητέρα σου ήταν πάντα δίπλα σου και αυτή που σε στήριξε από μικρή για να κάνεις καριέρα στο τραγούδι;
Της μητέρας μου της άρεσε, τη συγκινούσε μπορώ να πω, η μουσική. Ηθελε τα παιδιά της κάθε ταλέντο που είχαν και το έβλεπε να το καλλιεργήσουν. Η μάνα μου δεν σκέφθηκε ποτέ ούτε να κονομήσουμε, ούτε να μεγαλοπιαστούμε.

Η Νίκη, η μικρότερη αδελφή μου, είχε πολύ καλή φωνή. Το όνειρό της, όμως, δεν ήταν να γίνει τραγουδίστρια, για αυτό έχει φτιάξει μια καταπληκτική οικογένεια. Η μεγαλύτερη αδερφή μου, η Λία, που τελευταία έχουμε έρθει πιο κοντά, είναι καταπληκτική μουσικός. Μάλιστα, φέτος στην παράστασή μου είχε αναλάβει και τον ρόλο της δασκάλας, αφού μου έκανε μάθημα καθημερινά. Βλέπετε, έχω κάνει εγκλήματα με τη φωνή μου. Τραγούδαγα αμέτρητες ώρες, μέχρι το πρωί, σε χώρους όπου κάπνιζαν. Φωνή είναι αυτή και κουράζεται. Οταν, όμως, δεν έχεις κάνει σοβαρές καταχρήσεις, ώστε να την καταστρέψεις, επανέρχεται. Πάντα με την ανάλογη άσκηση. Η Λία με βοήθησε πολύ σε αυτό, άσχετα αν μαλώνουμε συνέχεια. Σκοτωνόμαστε γιατί εγώ θέλω να επεμβαίνω και ως μουσικός (γέλια)!

Πώς είναι η σχέση σου με την κόρη σου; Τη συμβουλεύεις τώρα που έγινε κι αυτή μητέρα;
Είναι τόσο σαρωτική η Σοφία και όταν μου λέει «αυτή είναι η δική σου ζωή, η δική μου είναι έτσι» την καταλαβαίνω και υποχωρώ.

Τον μικρό Νινίκο, τον εγγονό σου, τον βλέπεις μόνο όταν ταξιδεύεις στη Νέα Υόρκη ή τον φέρνουν και στην Ελλάδα; Μιλάτε συχνά;
Ο Νινίκος είναι μάγκας. Είναι πολύ σπουδαίο να αποκτάς εγγονό ξαφνικά, να έχεις σχέση μαζί του και να αισθάνεσαι και εσύ τόσο νέα. Δεν έχει γίνει ακόμα ενάμισι έτους και έχει έρθει στην Ελλάδα δύο φορές. Τον βλέπω κάθε μέρα χάρη στην τεχνολογία. Θυμάται πράγματα που κάναμε μαζί. Του ρίχνω το σήμα και αντιδρά αμέσως, κάτι που σημαίνει ότι και θυμάται και έξυπνος είναι. Βλέπω ότι αγαπάει πολύ τον μπαμπά του, αλλά με τη μαμά του είναι καψούρης, είναι ερωτευμένος. Αυτά βέβαια μέχρι να πάω εγώ!

Παρά τις συνεχείς προσκλήσεις από την Τουρκία, έχεις πάρει την απόφαση να μην τραγουδήσεις ποτέ εκεί…
Δεν είμαι άνθρωπος που κρατάει κλειστά τα μάτια του. Ούτε βέβαια ρατσίστρια, αλλά έχω ζήσει κάποια πράγματα και είναι μια κατάσταση που θέλω να σεβαστώ πρώτα από όλα για την οικογένειά μου και για τη χώρα μου. Γιατί οικογένειά μου είναι και η Κύπρος. Είμαι σίγουρη ότι αυτό δεν θα ήθελα να το κάνω, γιατί θα στενοχωρήσω κόσμο και δεν μου πάει. Είναι ψυχολογικό όλο αυτό που μου συμβαίνει. Ξέρω ότι τα σύνορα ανοίγουν, πολλοί Κύπριοι πηγαίνουν από την άλλη πλευρά, διασκεδάζουν, όμως εγώ δεν ανήκω σε αυτούς που θα μπορούσαν να το κάνουν ελαφρά τη καρδία.

Πώς είναι η σχέση σου με τα χρήματα μετά από τόσα χρόνια σκληρής δουλειάς;
Με τα λεφτά μου δεν έχω επαφή. Εχω κάνει κάποια λάθη στη ζωή μου, γιατί δεν ήμουν καλή με τα οικονομικά. Ο πατέρας μου με βοηθούσε πολύ. Αυτό, όμως, με κάνει να αισθάνομαι ακόμη πιο καλλιτέχνις. Πρέπει να δουλέψω για να ζήσω. Δεν έχω επενδύσει για μια ζωή, γιατί δεν ανήκω στους τραγουδιστές που φρόντιζαν το μέλλον. Ζούσα για το σήμερα. Δεν μπορείς τελικά να συμβιβάζεσαι μόνο στο να βγάζεις χρήματα και να μη σε νοιάζει τι παρουσιάζεις. Είναι μια μαγική ισορροπία, που πρέπει να πετύχει και αυτό το κάνει ακόμα πιο δύσκολο.