Πώς το ψάρεμα απειλεί το ομαλό Brexit

Ένα από τα ακανθώδη ζητήματα που αναμένεται να ανακύψει στις συνομιλίες ΕΕ και Βρετανίας για το Brexit είναι και η αλιευτική πολιτική – ζήτημα τεράστιας σημασίας για τη Βρετανία.

Από την πολυπλοκότητα των ευρωπαϊκών κανονισμών αλιείας και τη δυσκολία της Βρετανίας να απαλλαγεί από αυτούς, μέχρι την πιθανή προσπάθεια της τελευταίας να πετύχει μια καλύτερη συμφωνία σε άλλα θέματα, δεν είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς ότι τα παζάρια για την αλιεία θα παίξουν σημαντικό ρόλο στις επερχόμενες διαπραγματεύσεις.

«Ανησυχούμε για το μέλλον της βιομηχανίας» στην Ιρλανδία,

αναφέρει ο Ιρλανδός υπουργός Γεωργίας και Ναυτιλίας, Michael Creed, υπογραμμίζοντας την αξία της διατήρησης της πρόσβασης στα βρετανικά ύδατα. Όπως λέει, «η βιομηχανία θα αποδεκατιστεί αν το Brexit δεν έχει τη σωστή έκβαση κι αυτό θα ήταν καταστροφικό».

Τα παραπάνω λόγια δείχνουν ότι οι συνομιλίες δεν θα περιοριστούν στα χρήματα ή το εμπόριο, αλλά θα επεκταθούν σε μια σειρά ακανθώδη ζητήματα που μπαίνουν πολύ βαθιά στις ευρωπαϊκές σχέσεις, από την αεροπορική κίνηση έως τις αλυσίδες εφοδιασμού και τη διαχείριση πυρηνικού υλικού.

Η Κοινή Αλιευτική Πολιτική της ΕΕ – μια δεσμίδα κανόνων τόσο παλιών όσο και η 40χρονη συμμετοχή της Βρετανίας στην ΕΕ – δίνει το δικαίωμα και στα 28 κράτη – μέλη να ψαρεύουν στα εθνικά ύδατα της κάθε χώρας. Με στόχο την προστασία του υποθαλάσσιου πλούτου αλλά και των θέσεων εργασίας στον κλάδο, δίνεται στην κάθε χώρα ετήσια γεωγραφική ποσόστωση που αφορά την ποσότητα από κάθε είδος που μπορούν να αλιεύουν τα σκάφη της καθεμιάς εξ αυτών.

Για να ενισχύσει το ρεύμα υπέρ του Brexit, ο Νάιτζελ Φάρατζ χρησιμοποίησε το τσιτάτο «να πάρουμε πίσω τα εθνικά μας αλιευτικά ύδατα».

Η αποχώρηση της Βρετανίας από την ΕΕ και τους αλιευτικούς κανόνες θα σημάνει ότι θα μπορεί να ανακτήσει τον έλεγχο μιας θαλάσσιας έκτασης 200 ναυτικών μιλίων από τις ακτές της. Αν καταρρεύσουν οι συνομιλίες για το Brexit, to H.B. είναι έτοιμο να μπλοκάρει την πρόσβαση σε μια μικρότερη περιοχή μεταξύ 6 και 12 ναυτικών μιλίων από τις ακτές της, όπου επιτρέπεται η πρόσβαση σε σκάφη από την ΕΕ από το 1964, χωρίς όμως να είναι υποχρεωμένοι να υπακούει στους αλιευτικούς κανόνες της ΕΕ.

Αυτό τρομάζει τα άλλα κράτη. Η Ιρλανδία, για παράδειγμα, με μια τέτοια εξέλιξη, όχι μόνο θα χάσει ένα σημαντικό σημείο ψαρέματος, αλλά θα αντιμετωπίσει μεγαλύτερο ανταγωνισμό στα δικά της ύδατα από σκάφη της ΕΕ.

Ανησυχία υπάρχει και στη Γαλλία, με τον αρμόδιο υπουργό να δηλώνει ότι η κυβέρνηση θα πιέσει για να διατηρήσει τον έλεγχο στα βρετανικά ύδατα.

Πάντως, για να μη δημιουργηθεί η εντύπωση πως η Αγγλία κρατά όλους τους άσους σε αυτό το ζήτημα, σημειώνεται πως από τους 660.000 τόνους που αλίευσε η Βρετανία το 2014, κρατήθηκαν για εσωτερική κατανάλωση μόλις οι 166.000 τόνοι. Οι υπόλοιποι εξήχθησαν στην ΕΕ.