Ο Spacey, η Barceloneta του Φαλήρου και το Φεστιβάλ Αθηνών

Το καλοκαίρι του 2011 ο μεγάλος Kevin Spacey – πριν καν ξεκινήσει ως Frank Underwood στο House of Cards να ανεβαίνει ένα ένα τα σκαλοπάτια της εξουσίας για να φθάσει από ένας άσημος βουλευτής των Δημοκρατικών της Νότιας Καρολίνας να γίνει πρόεδρος των ΗΠΑ- είχε κατέβει στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου. Η

παράσταση του λονδρέζικου θεάτρου The Old Vic με τον ίδιο τον Spacey στον σαιξπηρικό ρόλο του Ριχάρδου Γ' είχε ουρά μέχρι έξω το δασάκι.

Πέντε χρόνια μετά θυμάμαι ακόμη αυτή την παράσταση. Και βεβαίως βεβαίως τον Spacey να μας θυμίζει το πώς θα έπρεπε να φυλασσόμαστε από τους ηγέτες μας...

Προχθές κιόλας το συζητούσα με ένα φίλο με αφορμή το post που δημοσιεύθηκε σε αυτό εδώ το blog για την εσπευσμένη προσπάθεια της κυβέρνησης να μετατρέψει μέρος των εγκαταστάσεων του Ολυμπιακού Πόλου του Φαλήρου σε υποδομές για το υπουργείο Δικαιοσύνης. Με ένα ποτήρι κρασί στο χέρι ο φίλος μου – με απόλυτη γνώση της διαδρομής των Ολυμπιακών Ακινήτων από την εποχή του Κώστα Καρτάλη μέχρι και την Ρένα Δούρου- θέλησε να μοιραστεί μαζί μου μια σκέψη του – μια σκέψη που λες και προέρχεται από τον γαλαξία του Frank Underwood.

«Για σκέψου τον Spacey να έπαιζε τον Ριχάρδο Γ΄ πάνω στην άμμο του Beach Volley με φόντο τον Σαρωνικό και τα φεγγάρια του». Τον κοίταξα, ήπια μια ακόμη γουλιά από το κρασί μου και του είπα να κόψει το Twitter. Ιδιαίτερα τώρα που η περσόνα του Underwood συνομιλεί με άνεση μέσω του στιγμιαίας αντίδρασης social media με ευρωπαίους ηγέτες όπως ο Γάλλος πρωθυπουργός Manuel Valls.

Μπορεί η περσόνα του Underwood να μην διεκδικούσε ποτέ το πόστο του καλλιτεχνικού ή γενικού διευθυντή στο Φεστιβάλ Αθηνών αλλά η παρουσία ενός μεγάλου ηθοποιού στο «Λυκαβηττό της παραλίας» θα απογείωνε και το Φεστιβάλ αλλά και τα έσοδα του επιστρέφοντας ένα μέρος (μόνο) του κόστους της Ολυμπιακής επένδυσης.

Ναι, η σκέψη του φίλου μου πήγαινε κατευθείαν στη καρδιά της λεγόμενης μεταολυμπιακής αξιοποίησης των ακινήτων και συνδύαζε σε ένα ελκυστικό σύνολο τα κομμάτια του χαμένου στο χρόνο και τους διαδρόμους της εξουσίας σχεδίου για την Barceloneta του Φαλήρου. Από την μια το παραλιακό μέτωπο που ξεκινά από το ΣΕΦ και φθάνει μέχρι και το συγκρότημα του Φλοίσβου με την μαρίνα των ακριβών σκαφών αναψυχής και από την άλλη το σύμπλεγμα των πολιτιστικών υποδομών ( Εθνική Βιβλιοθήκη, Εθνική Λυρική Σκηνή) που δώρισε στο ελληνικό κράτος το Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος.

Για σκεφτείτε ένα αναμορφωμένο σε στόχους και περιεχόμενο Φεστιβάλ Αθηνών στον Ολυμπιακό Πόλο του Φαλήρου με μουσικές και θεατρικές παραστάσεις διεθνούς εμβέλειας με φόντο την θάλασσα και τα φεγγάρια του Σαρωνικού και τους ξένους επισκέπτες να αράζουν τα σκάφη τους στις γειτονικές μαρίνες.

Η μεταολυμπιακή αξιοποίηση δεν σημαίνει ούτε ξεπούλημα, ούτε χρηματιστηριακές φούσκες κλπ. Τίποτα από όλα αυτά. Σημαίνει έξυπνες λύσεις με ανοικτούς ορίζοντες και με συστατικά υλικά την καινοτομία και την εξωστρέφεια. Άλλωστε, ας μην ξεχνάμε ότι μια από τις εθνικές προτεραιότητες στο καινούργιο ΕΣΠΑ αφορά το τρίπτυχο «Πολιτισμός, Τουρισμός και Δημιουργικές Βιομηχανίες».