Η Ελλάδα στις "νέες ανατολικές οικονομίες"

Παρακολουθούμε εσχάτως το ανακινούμενο επενδυτικό προς την Ελλάδα ενδιαφέρον μεγάλων funds. Πολλοί ήταν εκείνοι οι οποίοι μίλησαν για κεφάλαια "υψηλού ρίσκου" προσπαθώντας να μειώσουν αυτή την κινητικότητα και να ξεκαθαρίσουν πως η Ελλάδα παραμένει μια δύσκολη επενδυτικά χώρα. Καποιοι μάλιστα πιο ...υποψιασμένοι έσπευσαν να μιλήσουν για "τελευταία βολή στο ήδη τελειωμένο

κουφάρι" της χώρας από επενδυτές - κοράκια. Μια ανάγνωση όμως στην παγκόσμια πραγματικότητα (σ.σ. η οποία ουδέποτε δεν υπήρξε εύκολη για τους εγχώριους συνήθως φωνασκούντες "ειδικούς" τύπου... Μπαρουφάκη και Σία) δείχνει μια διαφορετική τάση.

Η Deutsche Welle στις 28 Αυγούστου ξεκάθαρα έστελνε το μήνυμα. "Τέλος στις παχιές αγελάδες των BRICs". Το έγκυρο marketwatch ξεκαθάριζε επίσης πως "το δολάριο εγκαταλείπει τις αναδυόμενες αγορές". Πολλά τα άρθρα, περισσότερες οι αναλύσεις για το θέμα. Όμως δεν χρειάζεται να είσαι οικονομολόγος της Goldman Sachs ή της JP Morgan για να κατανοήσεις το αυτονόητο. Πως δηλαδή ένας αέρας αστάθειας επικρατεί στις αναδυόμενες παγκόσμιες οικονομίες.

Η Βραζιλία πριν από πέντε μήνες εξελίχθηκε σε θέατρο σφοδρών συγκρούσεων με αφορμή τις υπέρογκες δαπάνες για την κατασκευή σταδίων και αθλητικών υποδομών όταν μεγάλο μέρος του λαού πεινάει. Αιτία φυσικά δεν ήταν το Μουντιάλ, καθώς γνωστό είναι πως οι Βραζιλιάνοι λατρεύουν το ποδόσφαιρο. Το πρόβλημα έχει να κάνει με την ανάσχεση των υψηλών ρυθμών κοινωνικής και οικονομικής αφομοίωσης των πεινασμένων πολιτών, για το οποίο ευθύνεται η διακυβέρνηση Ρούσεφ που απογοητεύει.

Η Κίνα με τη σειρά της θέλει να επιτύχει έλεγχο στις ξένες επενδύσεις, την ίδια ώρα που οι ρυθμοί ανάπτυξής της αμφισβητούνται αλλά και όπου ο οικονομικός εγωισμός που αναδύεται εσχάτως δημιουργεί φόβους στην επενδυτική κοινότητα όπως φόβους δημιουργεί και το ανώριμο τραπεζικό σύστημα της χώρας που άγεται και φαίρεται από τις πολιτικές αλλαγές.

Μόνο τον Ιούλιο αποσύρθηκαν 6,3 δισ. δολάρια από μετοχές και ομόλογα στη Βραζιλία και 5,8 δισ. δολάρια από τη Ρωσία ως αποτέλεσμα του φόβου των επενδυτών. Του φόβου αλλά και κάτι άλλου που εσχάτως αναδεικνύεται. Των ευκαιριών που προκύπτουν στις "νέες ανατολικές οικονομίες". Μια εξ αυτών είναι και η Ελλάδα. Πρόκειται για το νέο σχήμα χωρών που κυρίαρχα αφορούν τη νοτιοανατολική Ευρώπη και οι οποίες μετά από μια μακρά περίοδο κοινωνικών και οικονομικών μετασχηματισμών περνούν σε νέα φάση. Μια περίοδο πιο ελκυστική για τα διεθνή κεφάλαια. Και ως προς αυτό υπάρχουν εξηγήσεις.

Επί σειρά ετών, οι χώρες των BRICs αποτέλεσαν προορισμούς με προοπτική για τα διεθνή κεφάλαια. Ο δυναμισμός των χωρών αυτών συν το γεγονός πως λόγω της κοινωνικοπολιτικής τους αστάθειας αυτά τα κράτη ήταν πιο εύκολα διαχειρίσιμα, δημιούργησαν κινητικότητα. Πιο καλό δεν θα ήταν εξάλλου για έναν διαχειριστή κεφαλαίων να έχει να κάνει με πολιτικά ανώριμες κυβερνήσεις στη Ρωσία του Γιέλτσιν ή του πιο διστακτικού αρχικά Πούτιν; Πιο καλά δεν ήταν να τοποθετήσει κάποιος χρήματα στη Βραζιλία του Λούλα που παρακαλούσε για χρήμα και υποδομές από το να πάει να στηρίξει τη γαλλική οικονομία των πάντοτε σωβινιστών και συνδικαλιστικά ισχυρών Γάλλων ή την Ισπανία με τα συνδικάτα και την ευρωπαϊκή ισχυρή νομοθεσία; Ακόμα και η Ελλάδα ήταν δύσκολη λόγω της σοσιαλμανίας και της γραφειοκρατίας.
Τώρα όμως που τα BRICs παραδυνάμωσαν κι άρχισαν να εγείρουν απαιτήσεις το πράγμα αλλάζει. Τα διεθνή κεφάλαια δεν αρέσκονται στο να δέχονται πιέσεις αλλά θέλουν με τη δύναμη του χρήματος τους να τις ασκούν. Κι αυτό είναι που έχει ανατραπεί πλέον. Αυτό είναι επίσης που οι δανειστές ψάχνουν να βρουν. Και εδώ είναι η ευκαιρία της Ελλάδας.

Με ρημαγμένο συνδικαλιστικό κίνημα μια και οι Έλληνες εργαζόμενοι έχουν ...καταπιεί τα πάντα, με κυβέρνηση που παρακαλά για την εισροή κεφαλαίων και της οποίας ο πρωθυπουργός συνομιλεί προσωπικά με τους εκπροσώπους έστω και του μικρότερου fund, με νόμους που αλλάζουν με ευκολία όχι πλέον προς το χειρότερο αλλά και προς το καλύτερο (περίπτωση Αλ Θάνι), με εργατική νομοθεσία - λάστιχο και με αδύναμο τραπεζικό σύστημα, η χώρα μας αποτελεί ένα ιδιότυπο Ελ Ντοράντο. Φυσικά η Ελλάδα μόνη της δεν αρκεί για να αποτελέσει εναλλακτικό καταφύγιο για τα κεφάλαια που μαζικά αποχωρούν από την Κίνα ή τη Ρωσία. Όμως παρέα με την Ελλάδα αναδύονται κι άλλες παρόμοιες - προβληματικές οικονομίες, με ασταθείς κυβερνήσεις άρα με χαμηλό βαθμό διαπραγμάτευσης. Είναι η Βουλγαρία που βρίσκεται με τη σειρά της σε πρόβλημα. Είναι η Ουγγαρία που ακόμα έχει στο μυαλό το ΔΝΤ όπως και η Ρουμανία. Είναι τα Σκόπια και η Αλβανία που επηρεάζονται καίρια από τον αμερικανικό παράγοντα. Μαζί με αυτές τις πρώην ανατολικές σοσιαλιστικές οικονομίες έρχεται και η Ελλάδα. Δεν είναι τυχαίο πως τη χώρα μας κάποιοι γερμανικοί κύκλοι την κατέτασσαν σε αυτές του τύπου 'Ανατολικής Γερμανίας" λόγω των σοσιαλιστικών δομών της. Έτσι η χώρα μας κατατάχθηκε στις νέες ανατολικές οικονομίες, αυτές που έμειναν εμφανώς πίσω στα 20 χρόνια πτώσης του τείζους σε σύγκριση με την πρόοδο που συντελέστηκε στην Πολωνία, την Τσεχία ή - εν μέρει -τη Ρωσία.

Βέβαια το να μπαίνει κανείς στον 21ο αιώνα από τόσο αδύναμη θέση δεν είναι καλό. Όμως από το επενδυτικό "τίποτα" αυτό το επενδυτικό "κάτι" είναι μια καλή αρχή.

Blogger Δημήτρης Μαρκόπουλος