Αντισταθείτε!

Πρόσωπα σκυθρωπά. Σχεδόν παγωμένα. Κεφάλια κατεβασμένα. Το χαμόγελο μοιάζει να έχει μετατραπεί σε... είδος πολυτελείας. Άνθρωποι που νοιώθουν τον εξευτελισμό σχεδόν σε κάθε τους βήμα. Στα μέσα μαζικής μεταφοράς -η κρίση, βλέπεται, αύξησε τη... ζήτηση- που τους στοιβάζουν ως τις σαρδέλες στην κονσέρβα. Στις ουρές στην τράπεζα, στο ΙΚΑ,

σε κάθε υπηρεσία του Δημοσίου. Στα ράντζα των νοσοκομείων, που βρίσκονται πεταμένοι, στην πιο δύσκολη στιγμή τους.

Οι Έλληνες. Ο λαός που έγινε το «πειραματόζωο» της Ευρώπης. Αυτός που τον κατηγόρησαν -εντός και εκτός, πολιτικοί και δημοσιογράφοι- ότι είναι τεμπέλης και διεφθαρμένος, πως κοιτάει μόνο την πάρτη του, πως κλέβει το δημόσιο, πως, πως, πως...

Έχουν σε όλα άδικο; Σαφώς όχι. Την εποχή -όπως τη χαρακτηρίζει ένας αγαπημένος φίλος- του «χαρούμενου χρήματος», φορτωθήκαμε με δάνεια για να πάμε διακοπές, για να αγοράσουμε ένα σπίτι που κατά βάθος μπορεί και να γνωρίζαμε ότι με δυσκολία θα κατορθώναμε να το αποπληρώσουμε, που καταναλώναμε ότι ήταν της μόδας, γιατί έπρεπε να γίνουμε... μοντέρνοι και κυρίως πολιτισμένοι. Ίσως και αστοί. Γιατί έπρεπε να ξεπεράσουμε το σύνδρομο του φτωχού συγγενή, του πολίτη της Ψωροκώσταινας και να γίνουμε... Ευρωπαίοι. Ή έστω να αποκτήσουμε το λούστρο του... Ευρωπαίου.

Παράλληλα φροντίσαμε να ψηφίσουμε «Λεφτά υπάρχουν», «Ζάππειο Ι και ΙΙ» και φυσικά να φέρουμε στην εξουσία την «Πρώτη φορά Αριστερά», με το περίφημο «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» και με τις... φρούδες ελπίδες, που όμως -όπως μας τονίζει σε κάθε ευκαιρία ο... βολικός Αλέξης Τσίπρας- δεν ήταν ψέμματα αλλά αυταπάτες. Δικές του και πιθανώς και δικές μας.

Ας δεχθούμε, λοιπόν, ότι όλα τα παραπάνω ήταν τεράστια λάθη, που και αυτά βοήθησαν να έρθουμε σε αυτήν την κατάσταση που βρισκόμαστε επτά (που μάλλον θα γίνουν οκτώ, εννέα, δέκα μπορεί και παραπάνω) χρόνια. Το μεγαλύτερο, όμως, λάθος -κατά την ταπεινή μου γνώμη- είναι άλλο. Είναι η παγωμάρα, η απουσία αντίδρασης, η σιωπή. Αυτή η σιωπηρή μειοψηφία που έχει χάσει το χαμόγελό της, αλλά δεν αντιδρά. Προτιμά να κάθεται στον καναπέ του σπιτιού και να βρίζει τους πολιτικούς που την πρόδωσαν, αλλά δεν ξεμυτίζει από τον σπίτι. Δεν σηκώνεται από τον ρημαδοκαναπέ, να κλείσει το χαζοκούτι και να βγει στον δρόμο. Να διαμαρτυρηθεί. Να ζητήσει πίσω αυτά που βίαια της πήραν και να μην αναζητά νέους θαυματοποιούς, που με ένα μαγικό ραβδάκι θα κάνουν τα πάντα όπως πριν.

Τίποτα δεν θα γίνει όπως πριν, ας το ξεχάσουμε. Όλα θα μείνουν ως έχουν όσο κανείς δεν αντιστέκεται. Όσο δεν σηκώνει το κεφάλι στον καθημερινό του εξευτελισμό. Όσο δεν συνειδητοποιεί ότι τελικά για τον καθένα από εμάς ισχύει εκείνο που είχε πει ο σύντροφος Κάρολος, ακόμη και εάν δεν είμαστε προλεταριάτο: το μόνο που έχουμε να χάσουμε είναι οι αλυσίδες μας. Και πιθανώς το μόνο που έχουμε να κερδίσουμε είναι η αξιοπρέπειά μας. Αλλά υπάρχουν φορές που αξίζει κάποιος να παλέψει μόνο γι' αυτή....