Αφελείς όσοι νομίζουν ότι στη γεωπολιτική σκακιέρα βγάλαμε δεύτερη βασίλισσα

Πολλοί θεωρούν ότι η Ελλάδα έχει ένα μεγάλο στρατηγικό πλεονέκτημα είτε έναντι της θεωρητικής αποδυνάμωσης της θέσης της Τουρκίας και της όποιας επιδείνωσης καταγράφεται στη σχέση της τελευταίας με τις ΗΠΑ είτε με την ενταξιακή της πορεία στην Ευρωπαϊκή Ενωση, που επί της ουσίας εκτροχιάζεται.

Ωστόσο, οι πολλές εστίες που σιγοβράζουν στην ευρύτερη περιοχή χρήζουν πιο πολύπλοκης ανάλυσης για να αντιληφθεί

Η Τουρκία μπορεί να χάνει θεωρητικά τους διαδρόμους προς τη ΝΑ Μεσόγειο, όμως έχει πολλαπλές δυνατότητες να εκμεταλλευτεί τις κρίσεις που σοβούν γύρω της και να ανακάμψει συνολικά διεκδικώντας και πάλι τα λάφυρα για τα οποία ελπίζει βάσιμα τώρα η ελληνική πλευρά.

Το κλειδί είναι η σχέση με το Κατάρ, απ' όπου οι ροές κεφαλαίων, όπως εκτιμούν τούρκικα Μέσα, θα είναι της τάξης των 19 δισ. στο άμεσο διάστημα μετά τη στήριξη που παρείχε η Τουρκία στον αποκλεισμό που υπέστη η χώρα του Κόλπου το περασμένο καλοκαίρι.

Η κρίση στο ιρακινό Κουρδιστάν, μετά την υπαναχώρηση της πλευράς Μπαρζανί στο δημοψήφισμα, μπορεί προς το παρόν να εκτονώθηκε, αλλά έχει αφήσει τεράστια κενά σε μια πλουτοπαραγωγική περιοχή, όπου οι αρχικές στρατηγικές των Αμερικανών ευνοούσαν συντριπτικά τους Κούρδους.

Ο Ερντογάν, όμως, παρενέβη εγκαίρως, προειδοποίησε πριν από το δημοψήφισμα της αυτονομίας, έκοψε τους διαδρόμους πετρελαίου από το Κουρδιστάν και συνέπραξε με το Ιράκ αποδυναμώνοντας ουσιαστικά τους Κούρδους.

Και βέβαια μένει να δούμε πώς θα εξελιχθεί το ζήτημα της Συρίας, όπου οι Τούρκοι καραδοκούν και σίγουρα δεν έχουν πει ακόμα την τελευταία τους λέξη.

Παράλληλα ο Ερντογάν θα συνεχίσει να σπεκουλάρει στη σχέση του με τον Πούτιν, όπου το ενεργειακό παιχνίδι με τον Turkish Stream του δίνει το πλεονέκτημα να καθίσταται ο βασικός αβανταδόρος του Ρώσου προέδρου, τον οποίο ο αμερικανικός παράγοντας θέλει να απομονώσει από τον βαλκανικό και μεσογειακό χώρο σε σχέση με τους αγωγούς.

Από τη στιγμή μάλιστα που η ελληνική πλευρά έχει πάρει τις αποφάσεις της αλλά και τα εύσημα από τον Τραμπ, ο Ερντογάν θα παίξει χοντρά και το χρυσωρυχείο του Ερμπίλ, όπου οι Ρώσοι με τη Rosneft μπαίνουν δυναμικά διασπώντας ένα μέχρι τώρα κατεξοχήν αναπτυσσόμενο αμερικανικό προπύργιο.

Κατά συνέπεια, ο Ερντογάν έχει να μοιράσει πολλές πίτες σε πολλά σημεία και όσο και αν κάποιοι τον θεωρούν τρελό, άλλο τόσο αφελείς είναι εκείνοι που λένε ότι η πολιτική του εμμέσως ευνοεί τις ελληνικές προοπτικές.

Το σίγουρο είναι ότι η ελληνική πλευρά έχει μια στρατηγική που έχει, όμως, ακόμα πολύ δρόμο και σίγουρα μπορεί να προβοκαριστεί αν δεν κλειδώσουν κάποια πράγματα.

Η υπόθεση των υδρογονανθράκων θα είναι σημείο-κλειδί, όπως και η πρωτοβουλία που θα πάρει η Total για το Οικόπεδο 2 στο Ιόνιο το επόμενο διάστημα γιατί, πέραν των αμερικανικών, το θέμα είναι πόσο θα κινητοποιηθούν και τα γαλλικά συμφέροντα.

Στην κατεύθυνση αυτή, εξάλλου, η παρουσία του Αλ-Σίσι στο Παρίσι είχε και άλλα ενεργειακά θέματα, πέραν του μέλλοντος της Λιβυής.