Επικοινωνιακό χάρισμα…

Είτε το έχεις, είτε όχι. Δεν γίνεται να το αποκτήσεις ή να το μάθεις. Δεν κληρονομείται.

Παρότι στα πλαίσια της διαχείρισης ανθρώπινων πόρων κάθε μάνατζερ οφείλει να αναπτύσσει το επικοινωνιακό δίκτυο με τους υφισταμένους του (και με τους προϊσταμένους του), προκειμένου να επιτευχθεί ευκολότερα το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα, λίγοι το εφαρμόζουν. Ένα είδος «μάνατζερ» είναι οι πολιτικοί και κάθε δημόσιο πρόσωπο που διαθέτει θέση εξουσίας. Ωστόσο υπάρχει σαφής διαχωρισμός σε θέματα επικοινωνίας. Επιλέγεις την άμεση επικοινωνία, την έμμεση ή την διοχέτευση πληροφοριών με σκοπό απλά την

Η άμεση επικοινωνία ανάμεσα σε δύο μέρη είναι η καλύτερη. Η προσωπική επαφή οδηγεί σε καλύτερα συμπεράσματα. Μπορεί ο γραπτός λόγος να είναι πιο πειθαρχημένος, ο προφορικός όμως σε συνδιασμό με τις κινήσεις του σώματος και την υφή της φωνής προσδιορίζει περισσότερο τον χαρακτήρα. Πολιτικοί που πέρασαν στην ιστορία με το χάρισμα της επικοινωνίας, αγαπήθηκαν και μισήθηκαν. Μπορούσε ο καθένας να βγάλει τα συμπεράσματά του. Δημόσια πρόσωπα που μίλησαν στην καρδιά του κόσμου, με απλά κατανοητά λόγια, αγκαλιάστηκαν όσο ποτέ. Δεν τίθεται θέμα λαϊκισμού. Η πλειοψηφία των πολιτών δεν αντιλαμβάνεται νομικίστικους όρους και πολιτικές ορολογίες. Θέλει κουβέντες ξεκάθαρες. Σταράτες.

Όποιος επιλέγει να «μιλήσει» έμμεσα, μέσω κάποιου τρίτου ή με δυσνόητες λέξεις και έννοιες, όσο καλές προθέσεις κι αν έχει, πάντα υπάρχει ο κίνδυνος να παρερμηνευθεί. Δεν συνεπάγεται βέβαια ότι όποιος δεν έχει το χάρισμα, δεν κάνει καλά και τη δουλειά του. Η εικόνα όμως που σχηματίζει ένας συνομιλητής, ή απλά ένας θεατής, από έναν άνθρωπο που δυσκολεύεται να αρθρώσει λόγο ή να εκφράσει τις απόψεις και τις ιδέες του, δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να είναι θετική. Ειδικά όταν άλλοι έχουν αναλάβει να «περάσουν» τις θέσεις ενός μάνατζερ στους πολλούς, ελωχεύει ο κίνδυνος να βγουν λάθος συμπεράσματα. Ή, ακόμα χειρότερα, στην πορεία να αλοιωθούν γεγονότα, ειδήσεις και προθέσεις. Να επιχειρειθεί δηλαδή παραποίηση, παραπληροφόριση ή οικειοποίηση στοιχείων και απόψεων.

Το χειρότερο απ’ όλα είναι ένας κακός συνδιασμός. Έλλειψη επικοινωνίας παράλληλα με έλλειψη ικανοτήτων. Να αποφεύγει δηλαδή ένας «μάνατζερ» σε θέση εξουσίας να επικοινωνεί, μόνο και μόνο επειδή θέλει να αποκρύψει τις ενέργειες και τα έργα του. Να προσπαθεί να κρυφτεί ο ίδιος και να καλύψει τις αδυναμίες του. Πόσο μάλλον, αν δεν έχει το χάρισμα της επικοινωνίας, να προσπαθεί να «βαφτίσει» το άσπρο μαύρο. Μια ολέθρια και τραγική επιλογή να την παρουσιάζει σαν αναπόφευκτη και ιδανική λύση.

Δυστυχώς οι συνέπειες είναι ανεπανόρθωτες. Όσο μεγαλύτερο το αξίωμα που διαθέτει ο ίδιος, τόσο οδυνηρά και τα αποτελέσματα από τις λάθος κινήσεις και αποφάσεις του.

Το σίγουρο είναι ένα. Όποιος ξέρει να χειρίζεται έντεχνα τον προφορικό, ή τον γραπτό λόγο, δεν είναι απαραίτητα και ο ιδανικός ηγέτης. Αντίστροφα, καθένας που υστερεί σε ζητήματα επικοινωνίας μπορεί να προσδώσει ένα όραμα και να παράγει έργο, αρκεί να έχει τις κατάλληλες προδιαγραφές. Αν ο κόσμος παρασυρθεί αυτό θα φανεί στην πορεία του χρόνου. Θα έρθει η εποχή που ο «ψεύτης» θα κριθεί. Φτάνει βέβαια τότε η κατάσταση να είναι ανατρέψιμη ώστε να διορθωθούν λάθη του παρελθόντος. Αλλιώς, …βοήθειά μας!