Μπουμ: Η κρυφή ζωή μιας… χύτρας

Δεν ξέρω και πολλά από τεχνικές ενεργοποίησης και συνδεσμολογίας εκρηκτικών μηχανισμών – ομολογώ ότι όσο έξαλλη και αν έχω υπάρξει κατά καιρούς στη ζωή μου, δεν μπήκα ποτέ στον πειρασμό να ενημερωθώ σχετικώς. Υποθέτω πάντως ότι το αμπαλάζ της συγκεκριμένης βόμβας, η οποία πυροδοτήθηκε προχθές στο Εμπορικό Κέντρο The Mall, μόνο τυχαίο δεν μπορεί να είναι.

Τεχνικά, φαντάζομαι ότι το αεροστεγές κλείσιμο και η ανοξείδωτη σύσταση της χύτρας ίσως να πολλαπλασιάζουν το καταστροφικό εύρος της έκρηξης. Μπορεί πάλι να πέφτω

εντελώς «έξω», δε γνωρίζω. Πάντως, δεν προτίθεμαι να το ψάξω περαιτέρω στη google: είμαι εντελώς βέβαιη ότι όσο τυφλή και αν είναι η κάθε μορφής βία, τα μάτια της παραμένουν πάντα ορθάνοιχτα στις αρχιτεκτονικές της λεπτομέρειες.

Κοινωνικά, το αμπαλάζ της χύτρας επίσης υπογραμμίζει την αιτία ύπαρξής της: όσο περισσότεροι πληγούν, τόσο πιο ισχυρό το μήνυμα τρόμου προς πάσα κατεύθυνση. Κυριακή πρωί, γονείς και παιδιά στους κινηματογράφους, οικογένειες με μωρά στα καρότσια, φίλοι που βγήκαν για καφέ και περπάτημα: ο ορισμός του άμαχου πληθυσμού. Θα πει ίσως ο / η αυτουργός της ενέργειας: «Γιατί άμαχος; Μια χαρά βολεμένοι και ταχτοποιημένοι, μέρος του προβλήματος και αυτοί. Ας θυσιαστούν, για να γίνουν μέρος της λύσης. Οι απελπισμένοι που αυτοκτονούν, δε φτάνουν για να ταρακουνηθεί το σύστημα».

Η ηχώ της έκρηξης θα μπορούσε να σταματήσει εδώ – πολλοί αναρωτήθηκαν για την «ευρηματική ιδέα» της χύτρας, αρκετοί περισσότεροι εισέπραξαν το αρχέγονο μήνυμα που κάθε Τρομοκράτης εκπέμπει, όταν αποφασίζει να δράσει: «Δεν μας κυνηγάτε. Εμείς σας ψάχνουμε παντού». Τεχνικά και κοινωνικά, το μήνυμα εξαπλώθηκε. Η χύτρα, έκανε τη δουλειά της.

Υπάρχει όμως και μια λεπτομέρεια ακόμα, που ίσως να φοβίζει περισσότερο: ο συμβολισμός. Άκου, χύτρα! Σιγά μήπως και δεν μπορούσαν να βρουν ένα αεροστεγές, ανοξείδωτο κουτί για να τοποθετηθεί μέσα ο μηχανισμός. Πιο ασφαλές προκάλυμμα θα ήταν αν το καλοσκεφτείς, σωστά; Διότι πιο πιθανό είναι να προσπεράσεις ανέμελα ένα κουτί πεταμένο κάτω από μια σκάλα, (π.χ.: «Α, κάποιος προμηθευτής ξέχασε ένα κουτί εδώ – να θυμηθώ να το πω σε κάποιον εδώ γύρω») παρά να αγνοήσεις επιδεικτικά μια χύτρα (π.χ: «Α, κάποιος ξέχασε τη χύτρα με το φρικασέ εδώ – να θυμηθώ να πάρω μαρούλια»).

Χύτρα λοιπόν. Σαν κι αυτές που υπάρχουν στα σπίτια. Άλλες γεμάτες γιατί η Κρίση δεν τις έχει αγγίξει ακόμα, άλλες άδειες ως νοσταλγικό ενθύμιο μια εποχής που Κρίση δεν ξέραμε τι σήμαινε.

Χύτρα. Σαν τους ανθρώπους γύρω μας, τους απλούς και συνηθισμένους, που επίσης υπάρχουν παντού: στη δίπλα πόρτα, στο δίπλα γραφείο, στη δίπλα γειτονιά, στη δίπλα καρέκλα. Αυτοί που συμπιέζουν μέσα τους το θυμό, την οργή, την απογοήτευση, την οδύνη από τα σχέδια ζωής που έκαναν και πια δεν μπορούν καν να ατενίσουν. Κρατάνε μέσα τους σιωπηλά τον καυτό ατμό από τις καμένες (πλέον) προσδοκίες τους. Και περιμένουν. Τι;

Ό,τι και μια απλή χύτρα: το σφύριγμα της «βαλβίδας»: για να εκτονώσουν όλη αυτή τη συσσωρευμένη ενέργεια ενός χρόνιου Θυμού. Προς Όλους. Και προς Όλα.

Κάποιοι θα την εκτονώσουν καταστροφικά, εκσφενδονίζοντας τη μεταλλική βαλβίδα επί δικαίων και αδίκων. Κάποιοι άλλοι, αυτοκαταστροφικά – θα την πετάξουν με απίστευτη δύναμη προς τον ίδιο τους τον εαυτό: θα αρρωστήσουν ψυχικά και σωματικά, θα απελπιστούν, θα βάλουν τέρμα στη ζωή τους.

Και υπάρχουν και οι άλλοι που θα ακούσουν το σφύριγμα της βαλβίδας και θα επιλέξουν το περιεχόμενο της χύτρας να το μετασχηματίσουν σε «φαγητό» για να το σερβίρουν. Προς Όλους. Πώς; Δεν ξέρω. Ο καθένας το λέει διαφορετικά: δημιουργικό πείσμα, υπομονή & επιμονή, «για την Ελλάδα ρε γμτ», κάτι, ο,τιδήποτε. Μπορεί το μενού να είναι λιτό και άνοστο στην αρχή, μπορεί να μη φτάσει για πολλούς – όμως κάποιοι πρώτοι «άστεγοι και πεινασμένοι Ελπίδας», θα σωθούν από αυτές τις πρώτες μερίδες. Και θα συνεχίσουν.

Και κάτι μου λέει, ότι αυτούς τους τελευταίους, οι Τρομοκράτες δεν τους έχουν μετρήσει ως «μήνυμα χύτρας» στο «συμβολικό χτύπημα» που επέλεξαν.

Bon appetite. Αυτό.