Γράφει ο Γιάννης Βασιλακόπουλος: Τα δυο πρόσωπα του Ελληνικού Χειμώνα

Κρύο με ήλιο σήμερα, όλο και πιο κοντά στα Χριστούγεννα, μέρες αλλιώτικες για κάθε έναν από τους πολίτες, της δύσμοιρης πατρίδας. Για τους πιο λίγους, πια, το τζάκι θα είναι αναμμένο, το δέντρο στολισμένο κι η τρυφερότητα θα ξεχειλίζει κάτω από την γιορτερή μπότα, του Άγιου Βασίλη. Με την προσμονή ‘ότι ο χρόνος που θα ανατείλει, σε λίγες μέρες θα φέρει κάτι καλύτερο, να ναι παρούσα κι ολοζώντανη στη χάση των γιορταστικών νυκτών που ως τις αρχές του Γενάρη, θα διαδέχεται η μια την  άλλη. Μπαίνουμε

με όχημα τον παρόντα πια χειμώνα στην αμαξοστοιχία των Χριστουγέννων. Και στο πνεύμα τους.

Για τους πολλούς, όμως μπήκε χειμώνας. Η βαρυχειμωνιά είναι πιο έντονη, γιατί κάνει αναγκαίο ,το πανάκριβο πετρέλαιο. Και όλοι αυτοί οι Έλληνες σα βγαλμένοι από τη μεγαλειώδη λογοτεχνική φαρέτρα, της φαντασίας του Κάρολου Ντίκενς, χωρίς δική τους ευθύνη,  στο ρόλο του Όλιβερ Τουίστ, ή του Τομ Σόγιερ – πάντως ενός φτωχού που πρέπει να παλέψει για να βρει με δυσκολία την προοπτική τους.  Η φωτιά δεν θα αφορά την γιορταστική θαλπωρή του τζακιού, αλλά το αποτέλεσμα της τριβής μερικών ξερόχορτων. Κι η μπότα δεν θα είναι αυτή η ευπρόσδεκτη, γεμάτη μπότα του Άγιου Βασίλη, αλλά η βαριά μπότα του Στουρνάρα και του Σαμαρά, της Μέρκελ και του Σόιμπλε.

Είναι μια αντίθεση αυτή στις δυο πραγματικότητες που βιώνουμε βαθιά, σε τούτες τις μέρες της κατοχής, σαν την άλλη, της λογοτεχνικής έμπνευσης.

«Της Κακομοίρας» , μια ταινία που έκανε να ξανοίξει η φιγούρα του «Ζήκου» με το μακαρίτη το Χατζηχρήστο να κάνει το γέλιο τεσσάρων πέντε γενεών- και πολλών άλλων που έρχονται – όπλο που χαμηλώνει κάθε εμπόδιο, μαλακώνει κάθε δύσκολη στιγμή.

«Ο Κακομοίρας» ένας ήρωας του Στρατή Τσίρκα που περιδιαβαίνει τη «Χαμένη Άνοιξη» του, αξιόλογος διαβασμένος και θυμόσοφος, μα και κουρελής, δραπετεύοντας από τα Σοβιετικά στρατόπεδα της Βουδαπέστης και ψάχνοντας την προοπτική του σε μιαν Αθήνα που μυρίζει μπαρούτι κι ας μη φαίνεται. Όπως οι πιο πολλοί Έλληνες στις μέρες της μνημονιακής κατοχής, σε μια χώρα που μυρίζει μπαρούτι- κι ας μην το παραδέχονται οι πρωταίτιοι…