Τρεις στον… αφρό και η ΕΕ στον πάτο

Του Δ. Κεμπέ
Πολλαπλασιάζονται οι δραματικές εξελίξεις που οδηγούν σε νέο παγκόσμιο οικονομικό Αρμαγεδδώνα τρεις μήνες πριν από τις αμερικάνικες εκλογές και εν μέσω των σκληρών διαπραγματεύσεων της ελληνικής πλευράς με την τρόικα για την εκταμίευση της επόμενης δόσης.
Το πάρτι των κερδοσκόπων, ειδικά πάνω στο ευρώ, λαμβάνει εφιαλτικές διαστάσεις, ενώ Ιταλία και Ισπανία –όπως από τις αρχές του καλοκαιριού γράφει το «Π»– αναδεικνύουν τις σοβαρές

παθογένειές τους, οι οποίες τείνουν να τινάξουν το ευρωπαϊκό οικοδόμημα στον αέρα. «Όταν ξεκίνησε η κρίση χρέους της ευρωζώνης, οι υπουργοί της Μαδρίτης με υπερηφάνεια δήλωσαν ότι η Ισπανία δεν είναι Ελλάδα. Παρ’ όλα αυτά, έξι μήνες αφότου ανέλαβε την εξουσία, η κυβέρνηση του Μαριάνο Ραχόι έπρεπε να κάνει τα αδύνατα δυνατά για να αποφύγει να ζητήσει ένα κρατικό πακέτο στήριξης α λά ελληνικά. Και φαίνεται πως δεν κερδίζει σε αυτήν την προσπάθεια» αναφέρουν οι «Financial Times». Το ερώτημα είναι αν ο διεθνής Τύπος ανακάλυψε τώρα την πυρίτιδα. Αν τώρα κατάλαβαν οι εγκέφαλοι των οικονομικών δημοσιογραφικών κέντρων, που επί δύο χρόνια έπαιζαν το σενάριο χρεοκοπίας σε βάρος της Ελλάδας οδηγώντας σε εξόντωση το έθνος, ότι το πρόβλημα δεν ήταν η Ελλάδα, αλλά η Γαλλία, η Ισπανία και η Ιταλία. Με δεδομένο ότι η πυρίτιδα έχει αποκαλυφθεί εκατονταετίες πριν, ουδείς μπορεί να πιστέψει ότι ο θανάσιμος εναγκαλισμός της χώρας με το ΔΝΤ έγινε χωρίς τη σκοπιμότητα διάλυσής της.

Απογοήτευση
Οι «Financial Times» υποστηρίζουν ότι τα υφεσιακά μέτρα που αποφασίστηκαν στην Ισπανία θα μεγεθύνουν το πρόβλημα και αναφέρουν χαρακτηριστικά: «Τα μέτρα λιτότητας που επιβάλλονται σε αυτήν την ευάλωτη οικονομία δεν αποδίδουν σε περιόδους ύφεσης, ενώ η απόφαση της ΕΕ να γίνει πιο ελαστική ως προς τον στόχο ελλείμματος της Ισπανίας δεν ενθαρρύνθηκε. Παρ’ όλα αυτά, όσο πιο ισχυρή είναι η πολιτική που επιβάλλει η Μαδρίτη για να ικανοποιήσει τις επιταγές των Βρυξελλών, τόσο μεγαλύτερη φαίνεται πως είναι η δυσαρέσκεια των επενδυτών. Η απόδοση του δεκαετούς ομολόγου της Ισπανίας, αλλά και το spread σε αντιστοιχία με τα γερμανικά bunds βρίσκονται σε ιστορικό υψηλό.
Το 7% για την απόδοση του δεκαετούς ομολόγου είναι επίπεδο βιώσιμο. Το μέσο κόστος χρηματοδότησης της Ισπανίας, άλλωστε, διαμορφώνεται ακόμη στο 4,1%, με μέση διάρκεια λήξης των τίτλων στα 6,4 έτη. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι δεν θα υπάρξει κρατικό πακέτο στήριξης, και μάλιστα το προσεχές φθινόπωρο. Ακόμη κι αν λάβουμε ως δεδομένο ότι η Μαδρίτη έχει ικανοποιήσει το 69% των μεσοπρόθεσμων και μακροπρόθεσμων αναγκών χρηματοδότησης –όπως ισχυρίζεται– μένει ακόμη η κάλυψη των 27 δισ. ευρώ που λήγουν τον Οκτώβριο… Ο κ. Ραχόι, προς το παρόν, δεν έχει καταφέρει να προκαταλάβει τους επενδυτές. Θα πρέπει να αρπάξει κάποιο μέρος από το πακέτο των 100 δισ. ευρώ που προορίζεται για τη στήριξη των τραπεζών, για να ενισχύσει τα κρατικά ταμεία, όπως άλλωστε προβλέπεται από τη γερμανική ψηφοφορία για το ισπανικό πακέτο στήριξης». Όσα, δηλαδή, έγραφε το «Π» στις αρχές Ιουνίου, τ