Το θνήσκον γεννάει το νέον…

Του ΓΙΑΝΝΗ ΣΠ. ΠΑΡΓΙΝΟΥ, Οικονομολόγου – Δημοσιογράφου

Η ελληνική κοινωνία, στο σύνολό της, βιώνει μια από τις πιο βαθιές και πολυποίκιλες δοκιμασίες στη σύγχρονη, τουλάχιστον, Iστορία της. Η κρίση από οικονομική, που ήταν στην αρχή, εξελίσσεται ημέρα με την ημέρα σε κοινωνική, μεταλλάσσεται σε πολιτική και ως τοιαύτη λίγο απομένει για να μεταλλαχθεί και σε κρίση θεσμών.
Οι πολίτες έχουν κυριολεκτικά γονατίσει οικονομικά και ηθικά. Οι νέοι δεν ερωτεύονται, δεν οραματίζονται. Οι μεσήλικες δεν παράγουν. Οι γέροι αγκομαχούν στη δύση του βιολογικού τους βίου. Το όποιο όραμα –μικρό ή μεγάλο,

της όποιας τάξης, της όποιας ηλικίας– περιορίζεται στα όρια της ημερήσιας και μόνον επιβίωσης.
Η ηγέτιδα τάξη, πνιγμένη στον βούρκο των σκανδάλων, απαξιωμένη από τις αλλεπάλληλες διαψεύσεις των όποιων πολιτικών δεσμεύσεών της και λοιδορούμενη συνεχώς, εντός και εκτός συνόρων, για την τεχνοκρατική ανεπάρκειά της, έχει χάσει κάθε γόητρο ιδεολογικής πειθούς, πολιτικού σθένους ή θεσμικής επιβολής και αδυνατεί πλήρως να εμπνεύσει. Δεν δύναται πλέον να ηγηθεί!
Μια απλή ακρόαση μιας κοινοβουλευτικής συνεδρίας αρκεί για να αναδείξει τη ρηχότητα της όποιας επιχειρηματολογίας, με μια γλώσσα κατακρεουργημένη βάναυσα και με ύφος μακράν απέχον από εκείνο που θα άρμοζε σε εθνικό βουλευτήριο στην πόλη της Παλλάδας Αθηνάς.
Μια περαστική και μόνον ματιά στα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων θα αρκούσε για να αναδείξει πασιφανώς την οσμή μιας πυώδους διαπλοκής ανάμεσα σε πολιτική και επιχειρηματική τάξη με αιχμή του δόρατος την, κατά καθόλα τα λοιπά, ανεξάρτητη δημοσιογραφία και θύμα μια ολόκληρη κοινωνία.
Μια πρόχειρη, και έστω τυχαία, ανάγνωση κάποιας ευρωπαϊκής ή αμερικανικής εφημερίδας θα αιφνιδίαζε ακόμα και τον πιο ψύχραιμο η σχεδόν μόνιμη επισήμανση ότι «στην Ελλάδα δεν υπάρχουν statesmen»! Στην Ελλάδα δεν έχουμε πολιτικούς… Και πώς να έχουμε, όταν οι κυβερνώντες αρκούνται σε μόνιμες γονυκλισίες έναντι του όποιου δευτεροκλασάτου ή άνευ θεσμικού τινός ρόλου υπαλληλίσκου; Γονυπετείς και υποτελείς έξωθεν για να περισώσουν τα οφίκια έσωθεν και αγνοώντας παντελώς την όποια έννοια εθνικής υπερηφάνειας, κρατικού γοήτρου, φυσικού δικαίου ή ισηγορίας και ισότητας μεταξύ χωρών-μελών της ίδιας ένωσης.
Μόνιμο ρεφρέν, η –δήθεν– ανάκτηση της κρατικής αξιοπιστίας μας. Παραβλέπουν ότι με μια παρόμοια δουλική πολιτική η Ελλάδα δεν θα είχε ορθώσει καν το ανάστημά της κατά των Τούρκων. Θα ήταν προ πολλού επαρχία της Περσίας, καθώς δεν θα υπήρχε Μαραθώνας, ούτε Σαλαμίνα, ούτε Θερμοπύλες! Σε αυτήν τη δεινή πραγματικότητα δεν είναι τυχαίο ότι όλοι –κυβερνώντες και κυβερνώμενοι– αναζητούν το νέο, το άφθαρτο, το υγιές, το ηθικό…
Είναι σαφές πως από το πνέον τα λοίσθια πολιτικό μας σύστημα θα αναπηδήσει η ελπίδα. Η φύση απεχθάνεται το κενό και το αναπληρώνει πάντα, άμεσα και αυθόρμητα!