«Τα σκυλιά γαβγίζουν, αλλά το καραβάνι συνεχίζει τον δρόμο του…»

(παλιά αραβική παροιμία)

Του Νίκου Νικολόπουλου*

Η ΝΙΚΗ της ζωής, η αναγέννηση, η Ανάσταση είναι μήνυμα ότι η ζωή πάντα νικά και καθένας από εμάς προχωρεί μπροστά, όπως οφείλει, για να εκπληρώσει την αποστολή του στον κόσμο αυτόν. Υπάρχουν και κάποιοι που από δική τους επιλογή δεν προχωρούν, που παραιτήθηκαν από την αποστολή τους, που βρήκαν βαρύ το φορτίο της αυτοεκπλήρωσής τους, που κουράστηκαν και σταμάτησαν, όχι για να πάρουν μιαν ανάσα,

ΕΠΕΙΔΗ, ΟΜΩΣ, κανείς άνθρωπος δεν είναι φτιαγμένος για να παραιτείται, ούτε για να εγκαταλείπει στα μέσα την πορεία του στη μεγάλη οδό της ζωής, νιώθουν δυστυχισμένοι. Δεν ξέρουν τι τους φταίει, αλλά βιώνουν τη δυστυχία. Ο Σαρτρ είπε «η κόλαση είναι οι άλλοι…». Οι άλλοι είναι πάντα εύκολος στόχος. Αρα, οι άλλοι φταίνε γιατί ο κόσμος προχωρά και δεν σταμάτησε εκεί που σταμάτησαν αυτοί.

ΑΥΤΗ ΤΗΝ αντίδραση τη συναντάμε όλοι συχνά και σε κάθε εκδήλωση της ζωής μας. Βλέπουμε συναδέλφους, συγγενείς, γνωστούς και αγνώστους να κατηγορούν, να απαξιώνουν, να προσβάλλουν, να μειώνουν καθετί και καθέναν που επιμένει να συνεχίζει την πορεία που διάλεξε. Αφού οι κρίνοντες σταμάτησαν, πρέπει να σταματήσουν όλοι. Η μόνιμη επωδός, με ουδέτερο ή με αρνητικό χαρακτήρα, είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτική.

«ΤΙ ΘΕΛΕΙ τώρα και συνεχίζει… δεν βαρέθηκε… τι άλλο ζητάει… πού θέλει να φτάσει… πάλι αυτός μπροστά…».

ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ καμία αναφορά σε ικανότητα ή ανικανότητα, κανένα επιχείρημα υπέρ ή κατά. Μόνον σφοδρή ενόχληση και έντονοι χαρακτηρισμοί. Και το περίεργο είναι ότι όσο πιο οικείο είναι το πρόσωπο στο οποίο αναφερόμαστε, όσο πιο κοντά στον καθένα είναι, όταν είναι αυτό που λέμε «άνθρωπος της διπλανής πόρτας», τόσο πιο έντονη είναι η αντίδραση και τόσο πιο σφοδρές οι επικρίσεις. Αυτοί που είναι απόμακροι, συγκαταβατικοί, που μας κοιτάζουν αφ’ υψηλού απολαμβάνουν μια ιδιότυπη ασυλία.

ΑΠΛΗ ΚΑΙ ξεκάθαρη η φύση του ανθρώπου. Το ίδιο απλή και ξεκάθαρη η αιτία της ύπαρξής του. Ερχεται στη Γη, προικίζεται με τη θεία χάρη και πρέπει να αναλάβει μια αποστολή, ο καθένας μας τη δική του. Αυτή η αποστολή είναι η διακονία του. Αν υπηρετεί με συνέπεια αυτό στο οποίο με τη δική του ελεύθερη βούληση δεσμεύτηκε, τότε σε αρμονία με τον εαυτό του και με τη φύση νιώθει ολοκληρωμένος και πλήρης. Αν όχι, αν δεν κατάλαβε το νόημα της ύπαρξής του, αν νόμισε ότι αυτός μπορεί να ελέγξει την εξέλιξη του αέναου κόσμου, τότε μπορεί «η κόλαση να είναι οι άλλοι…» μόνο που ο ίδιος νιώθει τη γεύση της.

ΚΑΙ Ο ΑΛΛΟΣ, αυτός που επιμένει, τι πρέπει να κάνει; Να σταματήσει γιατί δεν είναι αρεστός; Να μείνει καθηλωμένος, γιατί ενοχλεί η προσήλωσή του στην πορεία ή να συνεχίζει να βάζει το ένα πόδι μπροστά από το άλλο και να προχωρεί; Για όποιον έχει συνειδητοποιήσει τον εαυτό του και τον κόσμο δεν υπάρχει δίλημμα. Κανείς δεν δικαιούται να σταματήσει, ο κόσμος εξελίσσεται, αναπτύσσεται, μεγαλώνει, κινούμενος αέναα και όχι περιμένοντας να έρθουν εκεί που βρίσκεται, αλλά πηγαίνοντας να τις συναντήσει. Οποιος το καταλαβαίνει, έχει κερδίσει την ψυχή του, όποιος δεν το καταλαβαίνει εκλιπαρεί για λίγα ψίχουλα αυτοδικαίωσης.

*Ο κ. Νίκος Νικολόπουλος είναι ανεξάρτητος βουλευτής Αχαΐας και πρόεδρος του Χριστιανοδημοκρατικού Κινήματος.