Τα άγρια αγόρια

Του Αβέρκιου Λουδάρου, [email protected]

Οι παροικούντες στο κέντρο της Αθήνας πολύ καλά γνώριζαν τον ρόλο της Χρυσής Αυγής, των παλικαριών με τα μαύρα που, υποκαθιστώντας τις αρμόδιες αρχές, «καθάριζαν» τα διαμερίσματα, τα οποία είχαν καταλάβει αλλοδαποί και τα παρέδιδαν έτοιμα προς χρήση στους ιδιοκτήτες τους. Αυτή η πρακτική έγινε εσχάτως γνωστή σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της χώρας, όταν μετατράπηκε σε θέαμα, με τη

βοήθεια φυσικά ημών των λειτουργών της ενημέρωσης και με αφορμή τα γεγονότα της Ραφήνας και του Μεσολογγίου.
Οι εικόνες δεν απέχουν πολύ από τις περιγραφές συγγραφέων, όπως ο Μπάροουζ και ο Μπάλαρντ, που προέβλεπαν ένα ζοφερό για τις πόλεις μέλλον, υπό την κυριαρχία αδίστακτων ομάδων, συμμοριών που κατευθύνονται είτε από την ανάγκη για επιβίωση των μελών τους, είτε από παράφρονες που επιζητούν τον έλεγχο περιοχών.
Η κοινωνία αντιδρά αμήχανα, γιατί είναι φοβισμένη από το πλήθος των νόμιμων και των παράνομων μεταναστών που έχουν κατακλύσει τη χώρα. Ο έμπορος βλέπει να μειώνονται δραματικά τα έσοδά του, γιατί οι μετανάστες διακινούν λαθραία εμπορεύματα, άρα με πολύ χαμηλό κόστος. Ειδικά σε περίοδο μεγάλων οικονομικών δυσχερειών, μπορούν να βρουν εύκολα πελάτες. Συνεπώς, τα τάγματα των αγοριών με τα μαύρα αποτελούν κάποια λύση έναντι των βαρβαρικών ορδών. Και, μάλιστα, φαίνεται ότι είναι η πιο εύκολη λύση.
Υπάρχει, όμως, άλλη μία διάσταση στο θέμα αυτό, ότι η κοινωνία «βλέπει» στα πρόσωπα των μεταναστών την αιτία του κακού. «Δεν φταίμε εμείς για την κρίση, φταίνε αυτοί που ήρθαν και μας πήραν τις δουλειές» ή «φταίνε αυτοί που είναι εγκληματικά στοιχεία». Βολεύουν την κοινωνία αυτές οι ερμηνείες. Την απαλλάσσουν από κάθε ευθύνη. Εδώ δεν χωρεί αυτοκριτική, που είναι επώδυνη. Εκτός από την εύκολη λύση, υπάρχει και ένα ισχυρό άλλοθι για όλους μας.