Πρόοδος και οπισθοδρόμηση

Βλέποντας την αβεβαιότητα να κλιμακώνεται και να εξαπλώνεται διεθνώς, συνειδητοποιούμε ότι η κρίση αντιμετωπίζεται μόνο με ρεαλιστικές θέσεις και υπευθυνότητα. Με συνέπεια λόγων και έργων. Και σίγουρα όχι με αντικρουόμενες και αλλοπρόσαλλες πολιτικές,

Ο ΣΥΡΙΖΑ αυτοπροσδιορίζεται ως μια προοδευτική πολιτική δύναμη, η οποία υποτίθεται ότι ως φορέας ριζοσπαστικών αλλαγών θα οδηγήσει την Ελλάδα έξω από τα μνημόνια. Σε τι βαθμό όμως πολιτεύεται ως τέτοια;

Είναι

εντυπωσιακή η αφοσίωσή του στη λογική του «Όχι σε όλα». Είναι άξια απορίας η εμμονή σε μια στείρα άρνηση σε κάθε μεταρρυθμιστική πρωτοβουλία, σε κάθε διαρθρωτική αλλαγή, σε κάθε τι το καινούριο. Ακόμη και όταν πρόκειται για δράσεις που δεν χρειάζεται να τις απαιτεί καμία δανειακή σύμβαση ούτε να τις προβλέπει κανένα μνημόνιο. Ακόμη και για ενέργειες αυτονόητες για ένα κράτος που επιθυμεί να προστατεύσει τους κοινωνικούς του πόρους, να κάνει πράξει την ισονομία και εν τέλει να ανακτήσει την αξιοπιστία του.

Το ζήσαμε με το θέμα της απόλυσης των επίορκων, όπου ο ΣΥΡΙΖΑ διστάζει να συμφωνήσει κάνοντας λόγο για «ανθρωποθυσίες». Το είδαμε στο νομοσχέδιο για την καταπολέμηση της παραβατικότητας στα ασφαλιστικά ταμεία, που καταψήφισε με το πρόσχημα ότι είναι πολύ αυστηρές οι ποινές για υπαλλήλους που με τις ενέργειές τους ζημιώνουν το ασφαλιστικό σύστημα. Στη στάση τους για τις ιδιωτικοποιήσεις όπως για παράδειγμα αυτή της ΤΡΑΙΝΟΣΕ, όπου μίλησαν για «έγκλημα» και ας έχει επιβαρύνει τους Έλληνες φορολογούμενους για χρόνια. Στις νομοθετικές πρωτοβουλίες του Υπουργείου Παιδείας με την καθολική απόρριψη τόσο του «Σχεδίου Αθηνά» όσο και της αξιολόγησης της εκπαιδευτικής διαδικασίας στα σχολεία. Στην αντίδρασή τους για κάθε επενδυτική προσπάθεια, όπως στην περίπτωση της Χαλκιδικής. Ακόμη και για το ηλεκτρονικό εισιτήριο και τις μπάρες στο μετρό που θα λύσουν το πρόβλημα της εισιτηριοδιαφυγής, είδαμε το ΣΥΡΙΖΑ να διαφωνεί και να υπερασπίζεται τη λογική «Δεν Πληρώνω». Μοιραία τίθεται το ερώτημα ποιος είναι προοδευτικός και ποιος επιλέγει τη στασιμότητα; Σίγουρα πάντως δε σηματοδοτεί την πρόοδο αυτός που έχει επιλέξει το δόγμα του «να μην αλλάξει τίποτα» .

Αλλά ακόμα και στη διαμόρφωση μιας κεντρικής πολιτικής θέσης από το Σύριζα βλέπουμε να επικρατεί πρωτοφανής σύγχυση. Μας έχουν πει ότι θα καταγγείλουν τα μνημόνια, ότι θα τα καταργήσουν στη Βουλή με ένα άρθρο, ότι θα τα επαναδιαπραγματευτούν και τώρα τελευταία ακούσαμε ότι θα προχωρήσουν σε αναστολή του μνημονίου. Έχουμε ακούσει ότι το ευρώ είναι το εθνικό μας νόμισμα, αλλά και ότι δεν είναι φετίχ. Για επιστροφή των μισθών στο 2009, αλλά και για αποκατάσταση μόνο του κατώτατου μισθού. Δεν μπορείς να ισχυρίζεσαι ότι είσαι ο πολιτικός φορέας που πρεσβεύει το νέο και ταυτόχρονα να κλείνεις το μάτι σε μια εκλογική πελατεία που δεν θέλει να απολέσει προνόμια του παρελθόντος ή να επιχειρείς να εκμεταλλευθείς την κοινωνική ένταση.

Δεν γνωρίζω αν αυτή η επαμφοτερίζουσα στάση αποτελεί συνειδητή επιλογή με πυρήνα τη διεκδίκηση της εξουσίας με κάθε τρόπο ή αν είναι ένα δομικό πρόβλημα του πολιτικού αυτού «μορφώματος» που πηγάζει από τα ετερόκλητα στοιχεία που το συναποτελούν.

Σε κάθε περίπτωση κανείς δεν κατάφερε ποτέ να ταξιδέψει πατώντας σε δύο βάρκες. Πόσο μάλλον όταν θέλει να είναι ο καπετάνιος που θα οδηγήσει μια ολόκληρη χώρα μακριά από τη «φουσκοθαλασσιά» της σημερινής κρίσης.