Ο μεταρρυθμιστής

Του ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ

Θα μπορούσα να ξεκινήσω με ευχολόγια για τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις ή με τη δυστροπία των κομμάτων της αντιπολίτευσης απέναντι σε αυτές. Επιλέγω μια τρίτη οδό που δείχνει, ουσιαστικά, ότι μεταρρυθμίσεις και διαπραγμάτευση του μνημονίου δεν μπορούν να γίνουν, αν το πολιτικό προσωπικό δεν αντιληφθεί αμέσως ότι η οποιαδήποτε αλλαγή απαιτεί, πρωτίστως, αναθεώρηση της βιοθεωρίας ενός εκάστου των μελών της κυβέρνησης. Αν ο καθένας που κάθισε στην καρέκλα μια τέτοια περίοδο δεν κατάλαβε ότι

το παιχνίδι παίζεται αλλιώς και ότι η Γη δεν είναι στρογγυλή αλλά επίπεδη, με την έννοια πως ό,τι συμβαίνει στην Ελλάδα μεταδίδεται αστραπιαία ανά τον πλανήτη, τότε προτιμότερο είναι να εγκαταλείψει αμέσως.
Ο Σαμαράς έδειξε από την πρώτη στιγμή ότι ακόμη και αν οι υπουργοί του δεν θέλουν να μετατοπίσουν το κέντρο βάρους από… πάνω τους, θα τους υποχρεώσει να το κάνουν μία φορά. Δεύτερη δεν έχει. Παρότι κλινήρης τόσες ημέρες, εργαζόταν αδιάκοπα και κατάφερε να κάνει τις πρώτες πολύ μεγάλες και άνευ ιστορικού προηγουμένου περικοπές στα έξοδα των υπουργείων, αλλά και του γραφείου του.  Μπορεί να μην ήταν ευρέως γνωστό ότι δίναμε δεκάδες χιλιάδες ευρώ κάθε χρόνο για τα γεύματα των πρωθυπουργών ή ότι ο κάθε υπουργός, υφυπουργός και γενικός γραμματέας έπρεπε να είχε από δέκα επιστημονικούς συνεργάτες που κόστιζαν αθροιστικά καμιά πενηνταριά εκατομμύρια ευρώ και άλλους τόσους συμβούλους, αποσπασμένους δημοσίους υπαλλήλους και αστυνομικούς.
Μπορεί να μην ήταν γνωστό ότι οι υπάλληλοι της κλειστής –σε περίοδο εκλογών– Βουλής ελάμβαναν εκλογικό επίδομα 1.000 ευρώ ο καθένας επιπλέον των 17 μισθών που εισπράττουν ετησίως. Ενδεχομένως, ουδείς να εννόησε τι εξυπηρετούν οι «ειδικοί γραμματείς» σε υπουργεία με τρεις υπουργούς και υφυπουργούς και άλλους τόσους γενικούς γραμματείς. Όμως, ο κορβανάς γεμίζει και από τέτοιου είδους περικοπές, οι οποίες προκαλούν, κυρίως, μια κοινωνική αποκατάσταση του δικαίου και, φυσικά, περιορίζουν τις εστίες της διαφθοράς που ξεκινούν πάντα από την κορυφή.
Αρκεί ο πρωθυπουργός να μην περάσει στο άλλο άκρο, καθώς το δίκαιο και το μίσος απέχουν ελάχιστα, όπως και η λογική από τον παραλογισμό. Τσεκούρι ναι, φωτιά όχι. Αναθεώρηση ναι, αναδόμηση όχι. Η στρεβλή πολιτισμική ανάπτυξη της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας επιτρέπει δραστικές παρεμβάσεις, αλλά όχι κατασταλτικές. Τουλάχιστον ακόμη. Και επειδή ο Σαμαράς επιλέγει το by pass από την επανίδρυση, συνιστώ την αναδρομή σε μια αποστροφή του κορυφαίου σκεπτικιστή Άρθουρ Κέσλερ από τους «Μυημένους», όπου έγραφε:
«Ο ψυχαναλυτής φαίνεται πως ξεχνά ότι η εύκολη προσαρμογή σε μια διαστρεβλωμένη κοινωνία δημιουργεί διαστρεβλωμένα άτομα. Ο μεταρρυθμιστής είναι το ίδιο έτοιμος να ξεχάσει ότι το μίσος, ακόμη και γι’ αυτόν που μισεί αντικειμενικά, δεν παράγει τη φιλευσπλαχνία και τη δικαιοσύνη που πάνω της πρέπει να βασίζεται η ιδανική κοινωνία».