Με τα φρένα σπασμένα

Του Αντώνη Ζερβάκου

Η πολυσυλλεκτική προσωπικότητα του Βαγγέλη Βενιζέλου δεν αφήνει πολλά περιθώρια σε στελέχη του ΠΑΣΟΚ να κινηθούν έτσι ώστε να αναπτύξουν τις δεξιότητές τους. Η πληθωρικότητα του Ευάγγελου Βενιζέλου σκεπάζει τα πάντα, ακόμη και τα αυτονόητα καμία φορά.

Από την πρώτη στιγμή που μπήκε στην Ιπποκράτους ως αρχηγός του ΠΑΣΟΚ

ο κ. Βενιζέλος, έχουν να το λένε πολλοί στους διαδρόμους των γραφείων, είναι ένα σκέτο πολυμηχάνημα. Μια μπουλντόζα που τα σαρώνει όλα. Δεν αφήνει κανέναν από τους επιτελείς του να ανασάνει και απλώνει στο ζωτικό της χώρο για να τα κάνει όλα ο ίδιος.

Η συμπεριφορά του είναι πολλές φορές ακραία. Είναι απότομος, αυστηρός, κοφτός στον λόγο του, μα ταυτόχρονα, όταν χαλαρώνει, απίστευτα καλαμπουρτζής. «Τι να το κάνεις, όμως, όταν όλη την ημέρα σου έχει βγάλει το λάδι;», λέει ένας εκ των παλαιότερων συνεργατών του. Είναι πολύ έξυπνος άνθρωπος ο κ. Βενιζέλος. Τόσο που δεν αντέχει τις ατέλειες γύρω του. Για παράδειγμα, είναι ικανός να δώσει μια εντολή σε έναν από τους συνεργάτες του και να τρέξει ο ίδιος, αέναος, να την υλοποιήσει. Δεν αντέχει να περιμένει…

Η «πληρωμένη» απάντηση

Σε μια από τις συσκέψεις που έγιναν με συνεργάτες του ένα πρωί στο γραφείο του στο ΠΑΣΟΚ, γύρισε κοιτάζοντάς τους όλους, έναν προς έναν και τους είπε: «Κανείς από εδώ μέσα δεν με υποστήριξε για την αρχηγία το 2007». Ολοι «πάγωσαν». Την άλλη μέρα, το επανέλαβε ο κ. Βενιζέλος το παράπονό του. Ουδείς μίλησε. Την τρίτη φορά που το άκουσαν και πάλι, ένας δεν άντεξε και είπε μεταξύ αστείου και σοβαρού προς τον κ. Βενιζέλο: «Μπορεί, όπως λες, εμείς να μη σε υποστηρίξαμε, αλλά γιατί δεν είναι κανείς εδώ μέσα που σε υποστήριξε τότε; Ποιος φταίει, εμείς, ή κάποιος άλλος;». Κάπου εκεί έκλεισε η συζήτηση. Ο κ. Βενιζέλος κατάλαβε.

Είναι πολλά τα περιστατικά βάσει των οποίων αναδεικνύεται η συμπεριφορά και ο χαρακτήρας του προέδρου του ΠΑΣΟΚ. Καθημερινά ξεδιπλώνεται, αλλά –όπως λένε αυτοί που τον γνωρίζουν πολύ καλά– είναι απίστευτα σαγηνευτικός, όταν το χιούμορ του ξεχειλίζει από ειρωνεία, σαρκασμό και πείραγμα προς τον άλλον. Οταν, όμως, έχει νεύρα και έχει γίνει τούρμπο για κάτι που έγινε ή δεν έγινε, τότε ή έκρηξή του έχει ηφαιστειακό χαρακτήρα.

Την πρώτη φορά που ως υπουργός Οικονομικών ο κ. Γ. Στουρνάρας επισκέφθηκε το Eurogroup στις Βρυξέλλες, όταν τον κάλεσε στο κινητό του τηλέφωνο ο Βαγγέλης Βενιζέλος, η διαδρομή του από το κέντρο της πόλης μέχρι το αεροδρόμιο ήταν σκέτη κόλαση… Τα λόγια που άκουσε από τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ δεν περιγράφονται, υποστηρίζουν αυτοί που γνωρίζουν το συγκεκριμένο περιστατικό.

••• Παρόμοια περιστατικά έχουν συμβεί με συνεργάτες του ή με εσωκομματικούς αντιπάλους ή και με στελέχη άλλων κομμάτων. Σημασία έχει ότι ο ίδιος κακία δεν κρατάει. Στο τέλος της ημέρας, γίνεται χαλί να τον πατήσει κάποιος, αν έστω και αυτός ο κάποιος όλη την προηγούμενη ημέρα έχει σκοτωθεί μαζί του…

Αν τολμούν, ας καταργήσουν τη βουλευτική ασυλία

Του Γιάννη Βασιλακόπουλου

Το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο του Αντώνη Ρουπακιώτη έδωσε τροφή για μιαν ακόμη φορά στην… ενήλικη πια υποκρισία μέρους του πολιτικού κόσμου. Γιατί αν δεν αποτύπωνε αυτό το φτηνό ένστικτο των βουλευτών, αυτός ο χρυσαυγίτης που συνελήφθη να κυκλοφορεί εν είδει γκάνγκστερ, στο αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος», θα είχε συλληφθεί και θα είχε οδηγηθεί στη Δικαιοσύνη, όπως ο κάθε πολίτης.

Προσέξτε τι λένε οι βουλευτές που στηρίζουν το νομοσχέδιο του υπουργού Δικαιοσύνης: Οτι πρέπει να μπει φρένο στη ρατσιστική αντιμετώπιση προσώπων και φαινομένων. Ποια είναι, όμως, η αλήθεια, την οποία ο κόσμος έχει τούμπανο και εμείς κρυφό καμάρι;

Ο πολιτικός κόσμος που δημιούργησε τις συνθήκες τερατογένεσης της Χρυσής Αυγής, τώρα θέλει να αντιμετωπίσει τις παρενέργειες των ακραίων συμπεριφορών, που αναπτύσσονται με επίκεντρο τη συμπεριφορά βουλευτών και στελεχών της εθνικιστικής, όπως αυτοαποκαλείται, οργάνωσης του Κοινοβουλίου.

Σαν ανάχωμα στην υποκρισία, το «Π» καταθέτει σήμερα μια πρόταση στο τραπέζι του δημόσιου διαλόγου: Ο αντιρατσιστικός νόμος, λοιπόν, συνιστά μία φούσκα. Αν ήθελαν να περιθωριοποιήσουν τους χρυσαυγίτες και τις εξάρσεις τους, θα έκαναν κάτι απλό. Θα καταργούσαν τη βουλευτική ασυλία. Αν γινόταν αυτό, κάθε φερόμενη ως αξιόποινη φράση ή πράξη που θα είχε πηγή της τα στελέχη και τους βουλευτές της Χρυσής Αυγής, θα αντιμετωπιζόταν αυτομάτως με τη δικαστική διαδικασία που προβλέπει για όλους τους πολίτες ο νόμος.

Δεν τολμούν, όμως. Διότι, αν το κάνουν, θα βρεθούν εκτεθειμένοι πολλοί από τους βουλευτές που ανήκουν στο αυτοπροσδιοριζόμενο ως δημοκρατικό ή αλλιώς συνταγματικό τόξο της πολιτικής ζωής. Θα είχε συλληφθεί ο οπλοφόρος βουλευτής του «Ελ. Βενιζέλος» και ο άλλος που… κατούρησε εν μέση οδώ και ο τρίτος που έπλεξε εγκώμιο στον Χίτλερ. Την ίδια τύχη, όμως, θα είχε και όποιος επικροτεί τις αναφορές στα γκουλάγκ, ή όποιος τροφοδοτεί με πράξεις ή παραλείψεις τη βία και την παρανομία, καθώς και οι καταχραστές εξουσίας ή δημόσιου χρήματος. Δεν τολμούν, γιατί θέλουν εκ του ασφαλούς να «πουλήσουν» ως επικοινωνιακή εκδούλευση τον αποκεφαλισμό του πολυκέφαλου και πολύπλοκου «πολιτικού τέρατος» της Χρυσής Αυγής.

Δεν τολμούν, γιατί η αληθινή τους στόχευση, ή για να μην είμαστε άδικοι, των περισσότερων από αυτούς είναι απλώς να μπορέσουν να απενοχοποιηθούν οι ίδιοι για τις ευθύνες που έχουν στη γένεση της Χρυσής Αυγής. Δεν είναι αλήθεια ότι θα μπορούσε σε οποιαδήποτε άλλη κατάσταση να γεννηθεί και να γιγαντωθεί αυτό το φασιστικό και μισαλλόδοξο φαινόμενο. Μόνον με τη συνέργεια της παρακμάζουσας, πια, μεταπολιτευτικής πολιτικής τάξης θα μπορούσαν να γεννηθούν τα ακραία ένστικτα που ζουν και μεγαλώνουν στη κοινωνία μας, σε μία κοινωνία κάθε άλλο παρά ρατσιστική, ασφυκτιούσα και μισαλλόδοξη. Ας μην υποκρίνονται, λοιπόν. Αν τολμούν, ας καταργήσουν τη βουλευτική ασυλία. Ολα τα άλλα, για να χρησιμοποιήσουμε μια φράση του συρμού, είναι ότι προσπαθούν να πουλήσουν φύκια για μεταξωτές κορδέλες.