Μακριά από τα άκρα

Του ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ

Για να είμαι ειλικρινής, όταν τον Νοέμβριο του 2009 άρχισα να γράφω τα σχετικά με το ΔΝΤ και τον μεθοδευμένο θανάσιμο εναγκαλισμό της χώρας, δεν μπορούσα να πιστέψω ότι υπάρχουν τόσοι προδότες στην πατρίδα μου. Δεν ήθελα να το πιστέψω και, κυρίως, δεν άντεχα να αντιμετωπίζω το πολιτικό σύστημα ως εσμό εξουσιαστών που μοναδικό σκοπό έχουν όχι μόνο τη νομή του κρατικού πλούτου, αλλά τον διεθνή διασυρμό της Ελλάδας και τον εξοστρακισμό της

κοινωνίας. Θεωρούσα ότι όσα γίνονταν στον βωμό του κέρδους, της αισχροκέρδειας, του παράνομου πλουτισμού, κάποια στιγμή θα ανακόπτονταν από έναν πατριώτη ή τουλάχιστον από έναν λιγότερο εθνικό μειοδότη.
Κοντά τρία χρόνια μετά, παρότι το «Παρασκήνιο» ήταν η πρώτη και μοναδική εφημερίδα που με την πύρινη αρθρογραφία της υποστήριζε εξαρχής ότι η χώρα κατευθυνόταν σε αυτό το μοιραίο αδιέξοδο, παρότι κατάφερε να προλάβει εν πολλοίς τις εξελίξεις, συμβάλλοντας στην ανατροπή του σάπιου πολιτικού συστήματος του ΠΑΣΟΚ, εντούτοις στάθηκε λιγότερο κριτικά από όσο έπρεπε απέναντι στην άνοδο των άκρων και, κυρίως, απέναντι στον χυδαίο και φαρισαϊκό συγχρωτισμό τους.
Τι συμβαίνει σήμερα ή μάλλον τι συνέβη στην πανελλαδική απεργία της περασμένης Τετάρτης; Μερικές χιλιάδες άνθρωποι διαδήλωσαν κατά των επικείμενων περικοπών, αλλά η γενική αίσθηση ήταν ότι η Ελλάδα κάθισε στον καναπέ της απέναντι από την τηλεόραση, περιμένοντας τα σχόλια των τηλεκριτικών και τηλεσχολιαστών για να βγάλει το άχτι της. Αντί να κινητοποιηθεί, να απαιτήσει, να διεκδικήσει, να προτάξει τα θέλω της πάνω από κόμματα και συνδικάτα, επέλεξε την ανέξοδη λύση. Και τώρα, όχι μόνο θα υποστεί τις συνέπειες, αλλά δεν θα υπάρξει και δεύτερη ευκαιρία. Όσο μεγαλύτερες θα είναι οι μειώσεις σε εισοδήματα, τόσο πιο ανασταλτικά θα λειτουργήσουν για ενδεχόμενες νέες κινητοποιήσεις.
Επαναλαμβάνω σε όλους τους τόνους και με όλη τη δύναμη της γραφής ότι η λύση δεν είναι τα άκρα. Δεν είναι οι ακραίες κοινοβουλευτικές μειοψηφίες που αποσταθεροποιούν το πολιτικό σύστημα και ναρκοθετούν την πορεία της χώρας. Ο νόμος δεν υποκαθίσταται, ούτε πρέπει να συμβεί αυτό, γιατί τότε η οικονομική κρίση θα μετατραπεί σε κρίση εθνικής ταυτότητας, όπως έχει αρχίσει ήδη να διαφαίνεται.
Είναι θέμα παιδείας και κουλτούρας που πολύ σωστά περιέγραφε η Άννα Άρεντ αναφερόμενη με δέος στην ελληνική παιδεία: «Πρόκειται για την πνευματική διαμόρφωση του ατόμου, σαν μια διευρυμένη νοημοσύνη που κάνει εφικτή την αυθεντική κρίση».