Καθοριστικός ο ρόλος της Εκκλησίας στην κυπριακή κρίση

Του Γιάννη Σπ. Παργινού, Οικονομολόγου – Δημοσιογράφου

Η Εκκλησία της Κύπρου έχει ενεργό και εν πολλοίς λίαν καθοριστικό ρόλο στα πολιτικά πράγματα της Μεγαλονήσου. Δεν είναι τυχαίο, καθώς ο πρώτος αρχηγός του σύγχρονου κυπριακού κράτους ήταν ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος. Μια δυνατή προσωπικότητα υπό τη σκιά του οποίου θήτευσαν πολλοί γκουρού της σημερινής πολιτικής και εκκλησιαστικής σκηνής του νησιού της Αφροδίτης.
Τα εν λόγω πολιτικά

τέκνα –ανεξάρτητα από τις σημερινές κομματικές τους διαφοροποιήσεις– δεν θα άφηναν ποτέ να καταρρεύσει η πολιτική κληρονομιά του εθνάρχη τους, που είναι ακριβώς το διεθνές χρηματοπιστωτικό κέντρο που εκείνος θεμελίωσε στην ευαίσθητη περιοχή της νοτιανατολικής Μεσογείου, με την πολιτική συμμετοχή του στο άλλοτε πανίσχυρο κίνημα των αδεσμεύτων.
Στη μεγέθυνση του εν λόγω χρηματοπιστωτικού κέντρου καθοριστικό ρόλο έπαιξε η ομόδοξη Ρωσία κυρίως μετά την πτώση του σοβιετικού καθεστώτος, συνεπικουρούμενη από άλλες ορθόδοξες χώρες από το πρώην ανατολικό μπλοκ, αλλά και από χώρες της Μέσης Ανατολής, με τις οποίες η Λευκωσία διατηρούσε παραδοσιακά αγαστές σχέσεις επί αιώνες.
Σε αυτό το κλίμα και πνεύμα, ουδόλως εκπλήσσει η άμεση και άνετη χειρονομία του Αρχιεπισκόπου Κύπρου, Χρυσοστόμου Β΄, να υποθηκεύσει ολόκληρη την περιουσία της Εκκλησίας για την επίλυση του οικονομικού προβλήματος της πατρίδας του. Παράλληλα, εύλογη κι αναμενόμενη κρίνεται η εμπλοκή του Κύπριου προκαθήμενου στις διαπραγματεύσεις Λευκωσίας-Μόσχας για την παροχή οικονομικής βοήθειας στη δοκιμαζόμενη κυπριακή Δημοκρατία, μέσω του θετικού επηρεασμού που δύναται να ασκήσει στον παντοδύναμο, στις πολιτικές υποθέσεις του Κρεμλίνου, προκαθήμενο της ρωσικής Εκκλησίας, πατριάρχη Μόσχας και πασών των Ρωσιών Κύριλλο τον Α΄.
Η πρωτοβουλία του Αρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου Β΄ έχει μια ακόμη σημασία. Αναλαμβάνεται μια μόλις ημέρα μετά την ενθρόνιση του Πάπα Φραγκίσκου του Α΄. Ο προκαθήμενος της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας ηθελημένα αυτοπροσδιορίστηκε –με δηλώσεις και πράξεις– ως ο Πάπας των φτωχών. Κι όλα τούτα σε μια χρονική συγκυρία πλήρους και καθολικής φτωχοποίησης πολυάριθμων κοινωνικών ομάδων, η οποία αναδεικνύει την Εκκλησία σε χώρο καταφυγής κάθε πονεμένου και κατατρεγμένου! Αναμφίβολα και σαφέστατα, ο ρόλος της Εκκλησίας –ανεξάρτητα από δόγμα και ρυθμό– θα είναι κάτι περισσότερο από καθοριστικός!