Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους;

Η γκρίνια και η μιζέρια είναι στο αίμα μας. Νιώθουμε πολύ καλά, όταν έχουμε λόγους να γκρινιάζουμε και να μεμψιμοιρούμε. Η επικαιρότητα έχει δύο θέματα που περνάνε στα «ψιλά». Πρόκειται για τις δύο εκθέσεις που δείχνουν ότι η ύφεση εκτονώνεται και ότι κουτσά-στραβά θα ορθοποδήσουμε. Προφανώς δεν τις έχετε διαβάσει. Αφενός γιατί, φίλοι αναγνώστες, προτιμάτε τις αρνητικές ειδήσεις, αφετέρου, γιατί τα καλά δεν τα σερβίρουμε εμείς οι δημοσιογράφοι.

Αυτές

οι εκθέσεις θα μπορούσαν να συνδυαστούν με τις εκτιμήσεις της πρωτοβουλίας των πενηντατόσων νοματαίων για την Κεντροαριστερά. Τι σημασία έχει ποιοι υπογράφουν το κείμενο; Κανέναν δεν ενδιαφέρει αυτό. Σημασία έχει η ουσία του κειμένου, ειδικά εκεί που επισημαίνεται ότι η κρίση μπορεί να οδηγήσει σε μία νέα εθνική αυτογνωσία και μία νέα πατριωτική υπερηφάνεια. «Χωρίς –όπως αναφέρεται στο κείμενο- κομπλεξική εθνική αλαζονεία γι’ αυτό που νομίζουμε ότι είμαστε, ενώ δεν είμαστε».

Ας ομολογήσουμε ότι ο εαυτός μας δικαιώνεται με τη γκρίνια και ότι δεν συλλέγουμε καλές ειδήσεις, γιατί στην πραγματικότητα δεν είμαστε άνθρωποι της χαράς. Ας ομολογήσουμε ότι μας αρέσουν τα μνημόνια, γιατί έχουμε απέναντί μας κάποιους για να τους ρίχνουμε τις ευθύνες. Εάν δεν ήμασταν έτσι, δεν θα έγραφε ο σπουδαίος Καβάφης τους εξής στίχους: «Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους. Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις.»

Όταν με το καλό έρθει (μετά την Ιρλανδία) η σειρά μας να απαλλαγούμε από το μνημόνιο, τι θα κάνουμε χωρίς ξένους δυνάστες;

Αβέρκιος Λουδάρος

[email protected]

The post Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους; appeared first on Paraskhnio.gr.