Ένας αμύθητος θησαυρός στα υπόγεια!

Του Χάρη Αποστολόπουλου

Είναι εφικτό ορισμένοι εκλεκτοί «ποντικοί των υπογείων», που ανήκουν στην εκάστοτε κυβερνητική νομενκλατούρα, να καρπώνονται δεξιοτεχνικά και παρασκηνιακά μεγάλο μέρος αυτού του ανεκτίμητου «θησαυρού», λόγω του διάτρητου πρωτοκόλλου του Δημοσίου…
Μπορεί να μην είναι ευρέως γνωστό, αλλά ένας ανεκτίμητος θησαυρός βρίσκεται καταχωνιασμένος σε υπόγεια του Δημοσίου! Ο λόγος για το περίφημο Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων και δη για τα κεντρικά γραφεία στο κέντρο της Αθήνας. Ο σκοπός του Ταμείου

είναι η φύλαξη και η διαχείριση κάθε είδους παρακαταθηκών, που είτε έγιναν εκούσια από κάποιον ιδιώτη, είτε πρόκειται για καταθέσεις και κατασχέσεις κατόπιν δικαστικών ή διοικητικών αποφάσεων.
Ωστόσο, τα «έγκατα» της εν λόγω δημόσιας υπηρεσίας χρησιμοποιούνται, σύμφωνα με πληροφορίες, και ως αποθήκη των «ορφανών» κλοπιμαίων που βρίσκει η Αστυνομία, αλλά αυτά δεν… βρίσκουν πάντα τους νόμιμους κατόχους τους, με αποτέλεσμα να ξεμένουν εκεί ή να «ξεφεύγουν» από «εκλεκτούς» αετονύχικα… Το «Π» αποκαλύπτει σήμερα τη διαδικασία με την οποία έχει ήδη δημιουργηθεί ένας πακτωλός αντικειμένων στα κατάβαθα του Ταμείου. Ένας θησαυρός που στοιβάζεται στα «αζήτητα» και, φυσικά, είναι αναξιοποίητος!
Στις περιπτώσεις που εξιχνιάζεται η δράση μιας ληστρικής συμμορίας και οι δράστες συλλαμβάνονται, μετά τη δίκη τους, καλούνται οι παθόντες, τα θύματα των ληστειών, για να τους αναγνωρίσουν. Όσον αφορά στα κλοπιμαία, συγκεκριμένα στα χρήματα και στα χρυσαφικά, οι αστυνομικοί θεωρούν δεδομένο πως στις περισσότερες των περιπτώσεων οι κακοποιοί έχουν ήδη φροντίσει να τα «σπρώξουν» σε συνεργούς τους, κοινούς γνωστούς και συγγενείς, ή ακόμα και να τα έχουν κρύψει, ούτως ώστε να τα επανακτήσουν μετά την αποφυλάκισή τους. Κατά τη διάρκεια της ανάκρισης, αν μπορέσουν οι αρμόδιοι αξιωματικοί να αποσπάσουν πληροφορίες για το πού αυτά βρίσκονται, πηγαίνουν στις συγκεκριμένες «κρυψώνες» και τα κατάσχουν. Για όσα βρουν οι αστυνομικοί μετά τη σύλληψη και την ομολογία των δραστών, καθώς επίσης και για όλα όσα κατασχέθηκαν κατά τη διάρκεια της σύλληψης, δίνεται ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα μέχρι να αναζητηθούν από τους ιδιοκτήτες τους.
Σε περιπτώσεις που τα θύματα κλοπής είχαν υποβάλει «μήνυση κατά αγνώστου» και είχαν περιγράψει τα αντικείμενα που τους είχαν κλαπεί, οι αστυνομικές αρχές έρχονται σε επικοινωνία μαζί τους και τους δίνεται επίσης ένα μικρό χρονικό περιθώριο μέχρι να έρθουν να τα ζητήσουν. Αν η προθεσμία παρέλθει ή απλά δεν συνομιλήσουν ποτέ μαζί τους, τα κλοπιμαία αποδίδονται κατόπιν εντολής αρμόδιας δικαστικής αρχής και με αμετάκλητη δικαστική απόφαση στο ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων, που αποτελεί Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου.

Η φύλαξη
Το «Π» βρέθηκε στο κεντρικό Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων που εδρεύει στην οδό Ακαδημίας στην Αθήνα και οφείλουμε να ομολογήσουμε πως, μολονότι δεν γίνεται εύκολα αντιληπτό, ο χώρος φυλάσσεται και εποπτεύεται σε ύψιστο βαθμό από σωρεία καμερών και πληθώρα ανδρών της Ασφάλειας.
Αρμόδιοι υπάλληλοι του Ταμείου αναλαμβάνουν επίσης ως υπόλογοι την εποπτεία και την ταξινόμηση των κατασχεθέντων αντικειμένων, κάτι που σημαίνει πως αν κάτι χαθεί, αναλαμβάνουν οι ίδιοι να αντικαταστήσουν την αξία τους. Αν, μάλιστα, λάβουμε υπόψη πως το εκάστοτε αστυνομικό τμήμα που κατέσχεσε τα κλοπιμαία συντάσσει προς τις δικαστικές αρχές αυστηρή και αναλυτική λίστα με τα αντικείμενα που παρεδόθησαν, τότε γίνεται σαφές ότι ο χώρος που φυλάσσονται τα κλοπιμαία είναι όχι μόνο ασφαλής και υπερπροστατευόμενος, αλλά σχεδόν απρόσιτος.
Τα κλοπιμαία που καταχωρούνται στο Ταμείο χωρίζονται σε δύο κατηγορίες. Στο ρευστό και στα χρυσαφικά – τιμαλφή, καθώς τα άλλα αντικείμενα, όπως παραδείγματος χάρη τα κινητά τηλέφωνα, μένουν στο εκάστοτε αστυνομικό τμήμα που πραγματοποίησε τη σύλληψη, μέχρι να αναζητηθούν. Σε περίπτωση που τα χρήματα μείνουν στα «αζήτητα» για περισσότερο από 15 – 20 χρόνια στην υπηρεσία, τότε η παρακαταθήκη παραγράφεται κι αυτά περιέρχονται στην κυριότητα του Δημοσίου, ενώ όσον αφορά στα χρυσαφικά και στα τιμαλφή, αν δεν βρεθεί ο ιδιοκτήτης τους, εκποιούνται μετά το πέρας δέκα ετών στην Τράπεζα της Ελλάδος. Στο σημείο αυτό θα πρέπει να σημειωθεί πως, σύμφωνα με πληροφορίες, το Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων αποτελεί μία από τις πλέον προσοδοφόρες δημόσιες υπηρεσίες για το κράτος, καθώς όχι μόνο παρουσιάζει σημαντικά έσοδα κάθε χρόνο, αλλά του αποδίδει και ολόκληρο το ποσοστό αυτών.
Όσο περνούν τα χρόνια και μέχρι να παραγραφούν οι παρακαταθήκες, όλο και περισσότερα κλοπιμαία μένουν «αζήτητα» και «ορφανά». Χρηματικά ποσά και αντικείμενα τέτοιας αξίας που, σύμφωνα με πρόχειρες εκτιμήσεις και υπολογισμούς, ανέρχονται σε εκατοντάδες εκατομμύρια έως και δισεκατομμύρια ευρώ! Σύμφωνα μάλιστα με πληροφορίες του «Π», ακόμη κι αν κάποιος ιδιοκτήτης ενός αντικειμένου ή μέρους αυτού του θησαυρού ενδιαφερθεί για την αναγνώριση ενός από τα απολεσθέντα, αφού αυτό έχει καταχωρηθεί στους καταλόγους του Ταμείου, μόνο με ανώτατη δικαστική απόφαση ή με πολύ «γερό δόντι» μπορεί να «προχωρήσει» τη διαδικασία. Για την κατάσταση αυτή, πρέπει να αναφέρουμε πως ούτε η ίδια η Ελληνική Αστυνομία, αλλά ούτε και οι εργαζόμενοι του Ταμείου φέρουν την παραμικρή ευθύνη, καθώς απλά ακολουθείται ένα πρωτόκολλο, που είναι θεσμοθετημένο εδώ και αρκετές δεκαετίες.

Οι δεξιοτεχνικές μέθοδοι

Το περίεργο της υπόθεσης είναι πως κάποιοι, πιο πονηρεμένοι, διερωτώνται κατά πόσο είναι εφικτό ορισμένοι καλά πληροφορημένοι «ποντικοί των υπογείων» να καρπώνονται παρασκηνιακά αυτόν τον ανεκτίμητης αξίας «θησαυρό» με δεξιοτεχνικές μεθόδους, ακόμη και με πλαστοπροσωπίες ή με δικαιολογητικά παραχαραγμένα, προτού φυσικά αυτός να περιέλθει στην κυριότητα του κράτους. Άραγε, θα μπορούσε κανείς να παραβλέψει όλους αυτούς τους γραφειοκρατικούς και νομικούς μηχανισμούς, καθώς και τα τόσο καλά φυλασσόμενα υπόγεια του Ταμείου Παρακαταθηκών και Δανείων και να δημιουργήσει «διαρροές» σε «υπόγεια τούνελ»; Δύσκολο να δοθεί απάντηση… αλλά όχι ακατόρθωτο! Η έρευνα του «Π» συνεχίζεται…