ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΗΛΟΣ

Tο ΕΣΥ στην εντατική

Ήταν μια ξέφρενη θεματική υπερπαραγωγή αφιερωμένη στη απ’ άκρη σε άκρη στη βρετανική ποπ κουλτούρα. Στο  φινάλε των Ολυμπιακών αγώνων του Λονδίνου ο σκηνοθέτης και χορογράφος Κιμ Γκάβιν ύμνησε ζώντες και τεθνεώτες θρυλικούς  σταρ της μουσικής βιομηχανίας  ενταγμένους σε ένα υπερτεχνολογικό ποτ πουρί που χώρεσε σχεδόν όλα  τα 

μελωδικά  και ρυθμικά βιώματα  της σύγχρονης Αγγλίας. Αναμφίβολα πετυχημένη προσπάθεια. Στον αντίποδα, ωστόσο, της τελετής έναρξης όπου ο σκηνοθέτης Ντάνι Μπόιλ, παρά τα φάλτσα του, επικεντρώθηκε κατά  σημαντικό  μέρος στις λαϊκές  κατακτήσεις και τις δημοκρατικές ιδέες που ξεπήδησαν από τους αγώνες της Αγγλικής εργατικής τάξης.

Ίσως αυτές οι κοινωνικές  κατακτήσεις να φαντάζουν παρωχημένες πλέον  ως αναπαράσταση  σε ένα φαντασμαγορικό σόου, δεν παύουν όμως να υπενθυμίζουν  τη συνεισφορά τους στη συγκρότηση των θεσμών του κοινωνικού κράτους. Αυτού του τόσο λοιδορούμενου, διασυρμένου  και  κατασυκοφαντημένου ως χρεωκοπημένου κράτους πρόνοιας. Όπως και να το κάνουμε, άλλο οι πασαρέλες με τα σουπερμόντελς και η συναυλιακή επάνοδος των Spice Girls και άλλο η απεικόνιση του πραγματικού, χειροπιαστού και διαθέσιμου σε όλους τους πολίτες  δικαιώματος –και μάλιστα δικαιώματος κερδισμένου με αγώνες – να συμμετέχουν ελεύθερα και δωρεάν στις φροντίδες της δημόσιας υγείας.

Δεν ξέρω αν είναι η οικονομική  κρίση που κάνει πιο αλληλέγγυους τους ανθρώπους αλλά πιστεύω  ότι το  παγκόσμιο τηλεοπτικό κοινό ανταποκρίθηκε με  μεγαλύτερη ευαισθησία στην αναπαράσταση του πραγματικού  Εθνικού Συστήματος Υγείας της Βρετανίας παρά στην εξωφρενικά μυθοποιημένη πτώση με αλεξίπτωτο από ελικόπτερο της Βασίλισσας και του Τζέιμς Μποντ.  Πιθανολογώ ακόμα ότι  για τα 40 εκατομμύρια ανασφάλιστων και χωρίς πρόσβαση σε οποιαδήποτε περίθαλψη Αμερικανών  οι εικόνες με τις αυθεντικές Αγγλίδες  νοσοκόμες  και  τα στιγμιότυπα με τους ασθενείς στις κλίνες, ήταν μάλλον πιο ενδιαφέροντα  από τις γκριμάτσες της καρικατούρας του Μίστερ Μπιν.

Δεν χωράει αμφιβολία για την  έκδηλη περηφάνια και ηθική υπεροχή  των κατά τα άλλα σνομπ Βρετανών που το ΕΣΥ τους και δουλεύει και προσφέρει αδιάκοπα από το μακρινό 1948. Τότε που στην εξαντλημένη από το πόλεμο χώρα και στον αποβιταμινωμένο από τις στερήσεις λαό της, προσφέρθηκε ένα ανάχωμα στους φόβους που κατάτρυχαν επί αιώνες τους μεροκαματιάρηδες σε ανθρακωρυχεία, ναυπηγεία και υφαντουργία. Αυτό το μόνιμο άγχος και απειλή μαζί της αρρώστιας, της ανασφάλειας,  του Ντικενσιανού τύπου φτώχειας και γηρατειών ήρθε να ανατρέψει η δημιουργία του πρωτοποριακού για καπιταλιστική χώρα  ΕΣΥ,  προσφέροντας ένα ευρύ φάσμα υπηρεσιών προς όλους , βασισμένο στις κλινικές ανάγκες καθενός και  όχι στην ικανότητα των πολιτών να τις πληρώσουν.

Από ένα ποτήρι χυμό και γάλα, μια συνοικιακή μαία για κάθε τοκετό, ένα οφθαλμίατρο  και ένα οδοντογιατρό σε κάθε σχολική περιφέρεια γλίτωσε μια ολόκληρη γενιά φτωχών παιδιών από τη ραχίτιδα, την παιδική θνησιμότητα, το στραβισμό και το ξεδόντιασμα. Και ακόμ