ΤΟ ΣΕΝΑΡΙΟ ΜΕ ΤΟ ΟΜΑΙΜΟ 37% ΚΑΙ ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ ΠΟΥ ΘΥΜΙΖΟΥΝ ΕΝΤΟΝΑ ΤΟ 2000

Η πιθανότητα να ζήσουμε, αύριο βράδυ, ένα θρίλερ, ανάλογο με αυτό των εκλογών του 2000, δεν μπορεί να αποκλειστεί.

Για όσους δεν το ενθυμούνται στις εκλογές του 2000 νικητής ανεδείχθη, με βραχεία κεφαλή, το ΠΑΣΟΚ του Κ. Σημίτη. Η Ν.Δ. του Κ. Καραμανλή υστέρησε για περίπου 70.000 ψήφους, συγκεντρώνοντας ποσοστό 42.74% έναντι 43.79% του ΠΑΣΟΚ. Η Ν.Δ. μέχρι

τα μεσάνυχτα πρηγούνταν, αλλά το ξημέρωμα βρήκε τον Κ. Σημίτη να λαμβάνει την εντολή σχηματισμού κυβερνήσεως.

Αν πάρουμε τοις μετρητοίς τα ευρήματα των δημοσκόπων, στη Συγγρού και στην Κουμουνδούρου, θα σπάσουν καρδιές μέχρι να καταμετρηθεί και το τελευταίο ψηφοδέλτιο. Ακόμη και το μικρό προβάδισμα που δίνουν, οι περισσότερες των δημοσκοπήσεων, στη Ν.Δ. βρίσκεται στα όρια του στατιστικού λάθους. Για παράδειγμα, αν αύριο βράδυ, τα exit poll, δώσουν στη Ν.Δ. κατώτερο όριο 27,5%, ανώτερο όριο το 31% και μέσο όρο 29% και στον ΣΥΡΙΖΑ κατώτερο 26,5%, ανώτερο 30% και μέσο όρο 28%, ποιά ασφαλή πρόβλεψη μπορεί να γίνει; Η Ν.Δ. μπορεί να κερδίσει με 4,5%, αλλά μπορει και να χάσει με μισή μονάδα.

Σε ένα τέτοιο πιθανό δημοσκοπικό εύρημα, σίγουρα ο Αντώνης Σαμαράς έχει περισσότερες πιθανότητες από τον Αλέξη Τσίπρα. Έχει όμως και ένα «σκληρό» 12% αναποφάσιστων ψηφοφόρων που μπορεί να αλλάξει άρδην την κατάσταση, εφόσον το μεγαλύτερο ποσοστό από αυτούς προτιμήσει τον ΣΥΡΙΖΑ από τη Νέα Δημοκρατία. Αν μάλιστα λάβουμε υπόψη μας ότι στις εκλογές του Μαΐου σχεδόν ένας στους τέσσερις ψηφοφόρους αποφάσισε την τελευταία στιγμή, πάνω στην κάλπη, το τι θα ψηφίσει, τότε καταλαβαίνουμε γιατί οι προβλέψεις που γίνονται τελούν υπό αίρεση και είναι παρακινδυνευμένες.

Ανεξαρτήτως του τι θα συμβεί, ποιό δηλαδή κόμμα θα έλθει πρώτο, υπάρχει ένα καινούργιο δεδομένο, σε σχέση με τις εκλογές του Μαΐου που δεν πρέπει να διαλάθει της προσοχής μας: ο νέος δικομματισμός (Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ) πολύ γρήγορα, από το 32% που συγκέντρωσε ο παλιός (ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ), εκτινάσσεται στην περιοχή του 60%. Άρα έχουμε δύο διακριτούς και κυρίαρχους πόλους στην Δεξιά και την Αριστερά όσον αφορά την διακυβέρνηση. Μπορεί να μην υπάρχει αυτοδυναμία, αλλά υπάρχει ένα βασικό κόμμα που θα χρειάζεται έναν μικρότερο εταίρο για να εξασφαλίσει τη δεδηλωμένη.

Για παράδειγμα η Ν.Δ. και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες ή ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΔΗΜΑΡ με ένα ποσοστό 37% (30+7), και με αναντιπροσώπευτη ψήφο 10%, μπορούν να έχουν κοινοβουλευτική πλειοψηφία 154 εδρών. Υπάρχει δηλαδή σοβαρή περίπτωση να σχηματίζεται αμιγώς δεξιά ή αριστερή κυβέρνηση εάν συμφωνήσουν τα «όμαιμα» κόμματα.

Βεβαίως τα μικρά «αδέλφια» δεν θέλουν να βλέπουν στα μάτια τους τα μεγάλα. Υπάρχει προκατάληψη, ακόμη και μίσος μεταξύ τους. Κάτι διόλου περίεργο για την ελληνική πραγματικότητα και ιδιαίτερα την επαρχία όταν υπάρχουν οικογενειακές διαφορές, κυρίως κληρονομικού χαρακτήρα.

Το θέμα είναι τι θα πράξουν όταν βρεθούν ενώπιον ενωπίω με την διαχείριση της περιουσίας, την άσκηση δηλαδή της κυβερνητικής εξουσίας; Θα επιμείνουν στο γινάτι και το μίσος ή θα κοιτάξουν να λύσουν,