ΤΟ «ΚΑΘΕΣΤΩΣ» ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΠΟΥ ΣΧΕΔΙΑΖΟΥΝ ΓΙΑ ΜΑΣ ΟΙ ΕΡΧΟΜΕΝΟΙ…

(Συνέχεια από χθες)

Εγώ δεν θέλω να μιλήσω για τους απόντες και τους απέχοντες. Θέλω να ιστορήσω γι’ αυτούς που έζησαν. Γι’ αυτούς που συμμετείχαν, ακόμη κι αν δεν κέρδισαν τα στοιχήματα που έβαλαν. Για τους παρόντες του χτες. Για τους δημιουργούς του τώρα. Για τους συμμέτοχους στο αύριο. Γι’ αυτούς και τη σχέση τους με το νέο, τους νέους και την ανανέωση γράφω.

Ναι, είμαστε μεγάλοι, μεγαλύτεροι από τους νέους ιμπεριαλιστές της ζωής. Ναι, είμαστε ώριμοι, έμπειροι, φτιαγμένοι. Είμαστε το «καθεστώς» που πρέπει να ανατραπεί για να δημιουργηθεί το νέο, πάλι, καθεστώς. Θα αντισταθούμε,

όσο μπορούμε, στους επιδρομείς για το νέο status. Δεν θα τους διευκολύνουμε ώστε να χτίσουν, χωρίς εμάς, το δικό τους τρόπαιο. Και δεν θα το κάνουμε γιατί στο αύριο, στον δικό τους κόσμο, στον δικό τους παράδεισο ή την κόλαση έχουμε και μεις πολλά να καταθέσουμε.

Έχουμε τη μνήμη μας. Δεν τους τη χαρίζουμε. Σ’ αυτήν είναι γραμμένη η ύπαρξή μας. Σ’ αυτήν διαβάζουμε την προσπάθεια που κάναμε για να φέρουμε τη ζωή μας μέχρι εδώ. Σ’ αυτήν αναγνωρίζουμε τα όνειρα και τους εφιάλτες μας. Σ’ αυτήν είναι τα παιδικά μας χρόνια, η εφηβεία μας, η ωριμότητά μας. Είναι τα παιχνίδια μας, οι έρωτές μας, οι αταξίες μας, οι παιδικοί μας φίλοι, τα ξενύχτια μας, τα μαθήματά μας, η δουλειά μας, ο μόχθος, το κλάμα, το γέλιο μας, η οικογένειά μας. Είναι οι αποτυχίες και οι επιτυχίες μας. Είναι ο λόγος και η σιωπή μας. Είναι η αθωότητά μας ή, τέλος πάντων, κάποιο κομμάτι της που το ’χουμε ακόμη αποκούμπι και κιβούρι για το βάρβαρο μέλλον με το οποίο κάποιοι δήθεν νεοτεριστές μάς απειλούν.

Στο παρελθόν μας υπάρχουν ζωντανοί και νεκροί που πορευτήκαμε μαζί τους. Που σφράγισαν τη ζωή μας. Που δεν θα αφήσουμε να σκυλεύσουν τη μνήμη και να συλήσουν τους τάφους τους. Υπάρχουν μυστικά που δεν μπορούμε ή δεν θέλουμε να τους αποκαλύψουμε. Υπάρχουν έγνοιες, καημοί και αίματα με τα οποία φτιάξαμε το «καθεστώς» μας. Έχουμε δώσει όρκους απ’ τους οποίους δεν μπορούμε να ξεφύγουμε ή να τους πατήσουμε. Το «καθεστώς» μας δεν μας χαρίστηκε. Το κατακτήσαμε. Οι περισσότεροι το καταφέραμε χωρίς να πατήσουμε επί πτωμάτων. Πολλές φορές περίσσεψε ο σεβασμός μας για τους προηγούμενους και η αγάπη για τους ερχόμενους. Φέραμε τη ζωή μας μέχρι εδώ, έχοντας γράψει πολλά ένσημα σε κώδικες αξιών και αρχών που υπήρχαν πριν από μας και έχουν μια διαχρονικότητα.

Το «καθεστώς» μας δεν είναι και τόσο σιδερένιο, σκληρό και απαγορευτικό για τους ερχόμενους. Το «καθεστώς» μας έχει πρόσωπο. Είναι αναγνωρίσιμο. Με γωνίες και χαρακιές. Ακόμη και στην ψυχή μας. Σε πολλές περιπτώσεις νιώθω ότι το «καθεστώς» μας είναι καλύτερο από το μέλλον που μας επιφυλάσσουν ή σχεδιάζουν για τους εαυτούς τους οι ερχόμενοι.

(Η συνέχεια αύριο)