ΘΟΔΩΡΗΣ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗΣ

Θέλουμε, πράγματι, την ανάπτυξη;

Τις μέρες αυτές το υπουργείο Περιβάλλοντος ετοιμάζει δέσμη μέτρων για τον τομέα των φωτοβολταϊκών. Ο χώρος της ηλεκτρικής ενέργειας είναι πράγματι γεμάτος στρεβλώσεις και ανορθόδοξες πρακτικές που έχουν οδηγήσει, μεταξύ άλλων, σε ένα υψηλό έλλειμμα ρευστότητας. Να δεχθούμε επιπλέον ότι και η ανάπτυξη των φωτοβολταϊκών απέκτησε σταδιακά κάποια στοιχεία «φούσκας». Αλλά οι σκέψεις που φαίνεται να επικρατούν, για επιβολή υψηλής εισφοράς επί του τζίρου των επενδύσεων επιλεκτικά στα φωτοβολταϊκά, ενέχουν τον κίνδυνο να δεχθεί ένα ισχυρό πλήγμα όχι μόνο το εισόδημα

των επενδυτών, αλλά το ίδιο το επενδυτικό κλίμα της χώρας.

Στην πραγματικότητα είναι μια έμμεση παραβίαση, από την πλευρά του κράτους, των όσων έχει συμφωνήσει με μικρούς και μεγάλους επενδυτές που εμπιστεύτηκαν τις αποταμιεύσεις τους στην ελληνική οικονομία. Επειδή δεν μπορεί, νομικά, να αλλάξει την τιμή απορρόφησης του «πράσινου» ρεύματος που έχει υπογράψει με δεσμευτικά για 20 χρόνια συμβόλαια, χρησιμοποιεί το τέχνασμα της επιλεκτικής φορολογικής επιβάρυνσης που έχει το ίδιο οικονομικό αποτέλεσμα.

Όταν αλλάζουν όμως αιφνιδιαστικά οι όροι του παιχνιδιού δίνεται ένα ιδιαίτερα αρνητικό μήνυμα σε όσους θέλουν να επενδύσουν: «Μην εμπιστεύεστε το ελληνικό δημόσιο, ποτέ δεν ξέρεις τι θα σου ξημερώσει». Θα πείτε, τέτοια ώρα τέτοια λόγια. Εδώ έχουν αλλάξει οι όροι του παιχνιδιού για μισθούς, συντάξεις, θέσεις εργασίας και ότι άλλο θεωρούσαμε κεκτημένο. Σωστό μεν, αλλά αν περιμένουμε από κάπου να αλλάξουν τα πράγματα είναι από την ανάπτυξη η οποία δεν έρχεται παρά μόνον όταν υπάρχουν επενδύσεις. Και δυστυχώς, έτσι δεν μπορούν να προσελκυστούν επενδύσεις.

Επιπλέον, το επιχειρηματικό κέρδος δεν μπορεί να τίθεται υπό διωγμό. Αποτελεί τη στοιχειώδη προϋπόθεση οποιασδήποτε επιχειρηματικής προσπάθειας. Για να υπάρχει επένδυση, σε συνθήκες ελεύθερης οικονομίας, πρέπει να υπάρχει η δυνατότητα επίτευξης κέρδους. Και αυτό, όπως τουλάχιστον υποστηρίζουν οι φορείς του κλάδου, με τα μέτρα του ΥΠΕΚΑ δεν διασφαλίζεται.

Ο κίνδυνος λοιπόν που δημιουργείται είναι αφενός μεν να επιδεινωθεί περεταίρω το γενικότερο επενδυτικό περιβάλλον, αφετέρου δε να μπει σε ύφεση και ο κλάδος των φωτοβολταϊκών. Μιλάμε για έναν από τους λίγους που παρέμεναν ζωντανοί, και μια κατάρρευσή του θα οδηγούσε στο να χαθούν χιλιάδες θέσεις άμεσης και έμμεσης εργασίας, αλλά και να χαθούν από το δημόσιο τα φορολογικά και άλλα έσοδα που του εξασφάλιζε η ομαλή ανάπτυξη του κλάδου. Όταν η πολιτεία αντιμετωπίζει με αυτόν τον τρόπο έναν υγιή και ελπιδοφόρο κλάδο της πράσινης οικονομίας, στην πραγματικότητα υπονομεύει τα αναπτυξιακά εργαλεία που θα μπορούσαν να στηρίξουν την έξοδο της ελληνικής οικονομίας από την κρίση και τη βαθιά ύφεση.