ΤΑ ΔΩΔΕΚΑ ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗΣ ΠΑΡΑΤΑΞΗΣ…

Λέγονται και γράφονται πολλά για την ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς και αρκετοί είναι αυτοί που θεωρούν ότι οι εκλογικές αναμετρήσεις του Μαΐου 2014, θα κρίνουν, μεταξύ άλλων, και τη δυνατότητα κομμάτων, κινήσεων, οργανώσεων και προσωπικοτήτων να ηγηθούν της προσπάθειας να ξαναποκτήσει ο σοσιαλδημοκρατικός χώρος κεντρικό ρόλο στις εξελίξεις στη χώρα μας.

Δεν είμαι σίγουρος ότι οι προσπάθειες θα τελεσφορήσουν. Και τούτο επειδή ο τρόπος με τον οποίον επιχειρούν οι ενδιαφερόμενοι -από το ΠΑΣΟΚ

και τους «58» μέχρι τη ΔΗΜΑΡ και τον Λοβέρδο- χαρακτηρίζεται από μικροεγωϊσμούς, εξυπηρετεί προσωπικές, κυρίως, “ατζέντες”, ενώ οι λάθος προτεραιότητες που τίθενται, σε ορισμένες περιπτώσεις, υπακούουν σε αλλότρια άμα και ιδιοτελή συμφέροντα επιχειρηματικών και εκδοτικών κύκλων.

Λυδία λίθος για να ευδοκιμήσει η προσπάθεια είναι η σχέση με την κοινωνία. Όσο παραμένει πείραμα σε συνθήκες κομματικού εργαστηρίου ή ιδεοληπτική διεκπεραίωση κάποιων λεσχών διανόησης μόνο πολλούς μικρούς Φραγκεστάϊν μπορεί να γεννήσει. Αν η Κεντροαριστερά εξαρτάται από τον Βενιζέλο είναι σίγουρο ότι η Μπακογιάννη έχει περισσότερες πιθανότητες να την δημιουργήσει. Αν η αναγέννηση της σοσιαλδημοκρατίας είναι συνάρτηση του Μπίστη και του Παγουλάτου τότε είναι καλύτερα να ποντάρετε τα λεφτά σας στο ευρωπαϊκό μεταρρυθμιστικό κόμμα που ονειρεύεται να φτιάξει ο Σαμαράς.

Η προσπάθεια επαναθεμελίωσης της Δημοκρατική Προοδευτική Παράταξη, στις σημερινές συνθήκες, θα πρέπει:

Πρώτον, να ξεκινήσει από τα κάτω και όχι από κινήσεις κορυφής. Κατανοητές οι φιλοδοξίες των επίδοξων ηγετών της, αλλά οι αδήριτες λαϊκές ανάγκες (η έκφραση και η επίλυσή τους) είναι αυτές που θα καθορίσουν το σχήμα, το εύρος, τους στόχους, την επιτυχία.

Δεύτερον, να αναπτύξει δίκτυα κοινωνικής αλληλεγγύης παντού και ιδιαίτερα σε θέματα κοινωνικής έκφρασης και δραστηριότητας όπου οι πολίτες συναντούν καθημερινά εμπόδια, ταλαιπωρούνται και υποφέρουν.

Τρίτον, να στηριχθεί στον εθελοντισμό. Το πεδίο δόξης, ειδικά σ’ αυτόν τον τομέα, είναι λαμπρό. Μέσα από τον κοινωνικό ακτιβισμό θα μπορέσουν να αλλάξουν ακόμα και ιδέες, αλλά και πολιτικές σε πολλά θέματα που μέχρι τώρα είχαν φορτωθεί στο κράτος. Για παράδειγμα, στη σημερινή Ελλάδα της κρίσης αλλά και αύριο σε καλύτερες συνθήκες, οι σχολικοί φύλακες δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να είναι επάγγελμα και όχι μια μορφή εθελοντικής κοινωνικής δράσης. Μπορούν τα καθήκοντά τους να τα αναλάβουν οι γονείς. Και να τα ασκήσουν εξίσου καλά. Αν οργανωθεί σωστά θα χρειάζεται μία μέρα το χρόνο ο κάθε γονιός να την αφιερώσει σε έργο για τα παιδιά του.

Τέταρτον, να διερευνήσει και να υλοποιήσει τις δυνατότητες κοινωνικής προσφοράς σε τομείς αιχμής της κοινωνικής κρίσης.

Πέμπτον, θα πρέπει οι επιμέρους περιφερειακές κινησεις να αρθώνονται οριζόντια και να εκφραστούν σε κεντρικό επιπεδο

Έκτον, να προωθηθούν μορφές αμεσοδημοκρατικής δράσης και έκφρασης. Προς το σκοπό αυτό θα πρέπει να μελετηθούν και να προσαρμοστούν στα σημερινά ελληνικά δεδομένα (διεθνείς) εμπειρίες, θεωρητικές επεξεργασίες, αλλά και πρακτικές που προϋπήρξαν, πριν πολλά χρόνια, ιδιαίτερα στο πλαίσιο της αυτοδιαχείρισης

Έβδομον, να «στηθούν» λαϊκές συνελεύσεις σε γειτονιές, χωριά, πρωτοβάθμια σωματεία, χώρους δουλειάς, πολυκατοικίας, οπουδήποτε υπάρχει κοινωνική συμμετοχή.

Όγδοον, να υπάρξει συνεργασία με φορείς και άτομα που μπορούν, χωρίς κόστος, να απαλύνουν την καθημερινότητα των πολιτών, π.χ. γιατροί, δάσκαλοι, φαρμακάδες, σούπερ μάρκετ και άλλα. Για παράδειγμα δάσκαλοι και καθηγητές θα μπορούσαν να διαθέσουν κάποιες ώρες να κάνουν φροντιστήρια σε παιδιά οικογενειών που δεν έχουν να πληρώσουν. Το ίδιο και γιατροί να προσφέρουν αμισθί ιατρική βοήθεια. Ήδη αυτό έχει αρχίσει και γίνεται. Να επιδιωχθεί να πολλαπλασιαστεί. Επίσης, οι φαρμακευτικές εταιρείες, αντί να αποσύρουν τα φάρμακα με την ημερομηνία λήξης τους να τα διαθέτουν, για τους έξι μήνες πριν λήξουν, δωρεάν σε όσους τα έχουν ανάγκη. Είναι κάτι που μπορεί να γίνει, αφού ο κανονισμός τους ορίζει να αποσύρονται τα φάρμακα έξι μήνες πριν τη λήξη τους, αλλά οι περισσότερες δεν τον τηρούν και τα αφήνουν μέχρι την τελευταία ημέρα που λήγουν. Η Κεντροαριστερά αυτά τα πράγματα πρέπει να υποβοηθήσει και να οργανώσει. Έτσι έχει λόγο ύπαρξης. Καλά τα «Ακροπόλ», η τηλοψία και οι συνδιασκέψεις, αλλά τα κινήματα και τα κόμματα χτίζονται στους πολίτες από με τους πολίτες και όχι με τα άρθρα του Βούλγαρη και της Δρέττα.

Ένατον, να υπάρξουν «βοηθοί», από το δημοσιοϋπαλληλικό χώρο, για εξυπηρέτηση πολιτών σε θέματα σύνταξης, περίθαλψης και γραφειοκρατικής διεκπεραίωσης με το κράτος. Αντί, ηλικιωμένοι και πάσχοντες, να βασανίζονται με τις ώρες και να στέκονται όρθιοι σε ατελείωτες ουρές θα μπορούσαν να βοηθηθούν από εθελοντές δημοσίους υπαλλήλους. Κάποιες οργανώσεις από το χώρο της ΑΔΕΔΥ το σκέφτονται να το κάνουν. Ας «σπρωχτούν», έστω ιδεολογικά, να το κάνουν.

Δέκατον, να επεκταθούν ο εθελοντισμός, η αλληλεγγύη και η προσφορά σε όλα τα πεδία. Από τον πολιτισμό και την αυτοδιοίκηση, μέχρι τον συνεταιρισμό, την εκκλησία και την υγεία. Από το δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα μέχρι τα διεθνή δίκτυα.

Ενδέκατον, να συγκροτηθεί Μέτωπο του Νότου ενάντια στους Βόρειους. Σε πρώτη φάση να είναι κινηματικό και ταυτόχρονα να χρωματίσει όλες τις πολιτικές οργανώσεις και κινήσεις που αναφέρονται στην Κεντροαριστερά και το χώρο του δημοκρατικού και ριζοσπαστικού σοσιαλισμού. Να προωθηθούν, με αφορμή και τις ευρωεκλογές, καμπάνιες και κινητοποιήσεις για τα μεγάλα θέματα, όπως η ανεργία, η υπερχρέωση, η λιτότητα, που αφορούν και απειλούν την Ευρώπη.

Δωδέκατον, αν υπάρχει μια φορά ανάγκη για πολιτική σταθερότητα, οικονομική ανάκαμψη και παραμονή της χώρας στην Ευρώπη, είναι δυο φορές απαραίτητο αυτά να υπάρξουν και σε περίπτωση εκλογικής επικράτησης του ΣΥΡΙΖΑ. Για προφανείς λόγους και όχι μόνον επειδή δεν μπορεί να υπάρξει Κεντροαριστερά χωρίς την Αριστερά. Για λόγους που σε προηγούμενα άρθρα μου έχω αναλύσει, αλλά και θα συνεχίσω στο μέλλον να αναφέρομαι.