Σκυτάλη

Του Κώστα Ζαχαριάδη

Σε λίγες ώρες ξεκινά το διαρκές συνέδριο του ΣΥΝ με το οποίο το κόμμα που πρόσφατα συμπλήρωσε 21 χρόνια ζωής κλείνει τον κύκλο ζωής του και αμέσως μετά ξεκινά το ιδρυτικό συνέδριο του Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς. Ο αγαπητός σύντροφος και πολύ κάλος φίλος Γιάννης Μπαλάφας στο βιβλίο του “20 χρόνια χρειάστηκαν, το χρονικό του εγχειρήματος του Συνασπισμού”, που κυκλοφόρησε πριν από 8 μήνες γράφει αρκετά για αυτήν την περιπετειώδη και ενδιαφέρουσα διαδρομή της 20ετίας με τις αγωνίες της, τις δυσκολίες της και τις αβεβαιότητες της. Τι να πρωτοπείς για τον ΣΥΝ, ένα

κόμμα που πολλοί το παρακολουθούσαν και λίγοι το ψήφιζαν, ένα κόμμα που λίγοι πίστεψαν ακόμη και από την ηγεσία του (διαχρονικά) , ακόμη και από τα μέλη του, ότι θα καταφέρει να επιβιώσει στον πολιτικό χάρτη μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΚΚΕ, πόσο μάλλον ότι αυτό το κόμμα μαζί με άλλες συλλογικότητες της αριστεράς και πολλούς ανένταχτους θα αποτελούσε το αποκούμπι της ελπίδας και της σωτηρίας για την ελληνική κοινωνία στην πιο συντριπτική καταστροφή που έχει γνωρίσει η χώρα από την γερμανική κατοχή και μετά.

Δεν είναι τυχαίο ότι ο ΣΥΝ τα κατάφερε, ούτε μπορεί το γιατί εύκολα να απαντηθεί. Προφανώς δεν τα είπε ‘όλα σωστά, αλλά μίλησε για όλα, για όλα και εγκαίρως και υποστήριζε με πάθος τις θέσεις του. Συγκρούονταν δυναμικά παρά το μικρό μέγεθός του. Σίγουρα ξεχνάω πολλά αλλά δεν μπορώ να μην αναφέρω επιλεκτικά τα εξής την Ολυμπιάδα του 2004, τη επιμονή του για δημοκρατική εμβάθυνση και θεσμική ολοκλήρωση στην Ευρώπη αλλά και στην Ελλάδα, την οικολογία ως κεντρική πολιτική επιλογή που οφείλει να διαπερνά όλες τις πτυχές της οικονομικής και κοινωνικής πραγματικότητας, την προστασία και την επέκταση – εμβάθυνση των ατομικ΄ψν και κοινωνικών δικαιωμάτων, την εμπλοκή του στα τοπικά ευρωπαϊκά και παγκόσμια κοινωνικά κινήματα, μιλούσε για τον υπαρκτό χάσμα μεταξύ αριατεράς και δεξιάς όταν στα παράθυρα της TV το πολιτικό προσωπικό προσωπικό της περιόδου μιλούσε για το τέλος της ιστορίας και είχε καβαλήσει το καλάμι της φούσκας του χρηματιστηρίου κοκ. Αυτή την πολύτιμη ιδεολογική – πολιτική παρακαταθήκη του ΣΥΝ, όσοι και όσες ζήσαμε μέσα αυτόν τα τελευταία χρόνια την παίρνουμε μαζί μας στο νέο μας πιο ευρύχωρο σπίτι. Ο ΣΥΝ απ όποια πλευρά και να το δεις κλείνει τον κύκλο του ως happy end.

Από τον ΣΥΝ στον ΣΥΡΙΖΑ

Το πρώτο ιδρυτικό συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί και πρέπει να αποτελέσει ιστορική καμπή για την διαμόρφωση ενός ισχυρού πλειοψηφικού ρεύματος που θα διαδραματίσει καθοριστικό ρόλο στον αγώνα για δημοκρατική αντεπίθεση και πολιτική ανατροπή του γύψου της λιτότητας και του φαύλου κύκλου της ύφεσης. Ας μην επενδύσουμε για ακόμα μία φορά στην διαφορά αλλά στα πολλά κοινά που μας ενώνουν, για να ενώσουμε την κοινωνία , για μπορέσουμε να αλλάξουμε την χώρα και να σηματοδοτήσουμε την απόπειρα και ενδεχομένως την δυνατότητα, αλλαγής προτύπου και πορείας, στην Ευρώπη. Ζούμε μια ιστορική στιγμή, ένα κόμμα της αριστεράς που βρίσκεται στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης και διεκδικεί την διακυβέρνηση της χώρας, κάνει το ιδρυτικό του συνέδριο.

Η καταστροφή, οικονομική, κοινωνική, λειτουργική και οικολογική της χώρας και της κοινωνίας μας, από τις πολιτικές των μνημονίων, έχει λάβει ενδημικά χαρακτηριστικά. Η προγραμματική μας εκφώνηση οφείλει να συμπυκνώνεται στην δημοκρατική εμβάθυνση σε θεσμούς, λειτουργίες και δικαιώματα και στην διεκδίκηση αξιοπρεπούς διαβίωσης για όλους.

Η δημοκρατία είναι το συνώνυμο της κοινωνικής δικαιοσύνης, της αλληλεγγύης, της καταπολέμησης της φτώχειας, της ανακατανομής του πλούτου. Δεν υπάρχει και δεν μπορεί να υπάρξει δημοκρατία με κοινωνικό αποκλεισμό, με εξαθλίωση, με κατάθλιψη, με προοπτική συρρίκνωσης. Η δημοκρατία είναι συνώνυμο της συνοχής, της προόδου, της ισόρροπης ανάπτυξης και της κοινωνικής ευημερίας. Οι πολιτικές που εφαρμόζονται σήμερα αφυδατώνουν την ελλειμματική μεταπολιτευτική δημοκρατία που γνωρίσαμε και τρέφουν το φασισμό.

Η “νέα Ελλάδα” του 1950

Η ΝΔ αδυνατώντας να αναμετρηθεί με τον ΣΥΡΙΖΑ στα υπαρκτά προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας, της ύφεσης, της ανεργίας, των εκρηκτικών κοινωνικών ανισοτήτων, της συρρίκνωσης του κοινωνικού κράτους, της άδικης κατανομής των βαρών και της έντονης γραφειοκρατίας, της φοροδιαφυγής και της διαφθοράς επιλέγει την επιστροφή στις εμφυλιοπολεμικές κραυγές της δεκαετίας του ’50. Υιοθετεί την θεωρία των δύο άκρων, ταυτίζοντας τη νεοναζιστική Χρυσή Αυγή με την αριστερά. Ακόμα και παραδοσιακοί δεξιοί δημοκράτες σοκάρονται, ξαφνιάζονται, διαφοροποιούνται από τις “ακρότητες” Σαμαρά και του επιτελείου του που επιχειρούν μια ομογενοποίηση της ΝΔ με την ΕΠΕΝ, τους υμνητές της χούντας και του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου.

Η σημερινή κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου που μέχρι και τώρα στερείται προγραμματικής συμφωνίας είναι φωτογραφία της διαπλοκής και της πολιτικής αποσύνθεσης, είναι το ίδιο πολιτικό προσωπικό και η ίδια αντίληψη που κυριάρχησε τα τελευταία σαράντα χρόνια, είναι το σύστημα πολιτικής και οικονομικής διαπλοκής που χρεοκόπησε τη χώρα. Αυτή η κυβέρνηση θα είναι πιο μνημονιακή, πιο αυταρχική, αλλά και πιο καταστροφική. Είναι η κυβέρνηση που έχει στόχο να φέρει νέο Μνημόνιο και νέα μέτρα. Χωρίς τη στήριξη των μέσων της διαπλοκής και τη στήριξη της κ. Μέρκελ, χωρίς τον φόβο και την τρομοκρατία που εξαπολύουν κατά κύματα στην ελληνική κοινωνία, δεν θα υπήρχε σήμερα η κυβέρνηση με τα πιο φθαρμένα υλικά της μεταπολίτευσης, θα είχαν ήδη καταρρεύσει. Οι κοινωνικές διεργασίες και η πολιτική μας ασφυκτική πίεση μπορούν και θα επιταχύνουν την φθορά τους.

Η πρόκληση για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι τριπλή: ουσιαστική ενοποίηση, κυβερνητικό πρόγραμμα και εξωστρέφεια. Απαιτείται μια νέα, πιο ισχυρή συλλογικότητα που να συνδυάζει ανανέωση και συνέχεια. Συγκροτούμε την Αριστερά του 21ου αιώνα, με βάση την πολιτική, το πρόγραμμα και την ηγεσία που μας πήγε από το 4% στο 27%. Η εντολή που έχουμε από τον «κοινωνικό ΣΥΡΙΖΑ» είναι σαφής: «ένα κόμμα, ενωμένο και δημοκρατικό, όχι πολλά κόμματα στη συσκευασία του ενός».

* Ο Κώστας Ζαχαριάδης είναι μέλος της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ