ΣΕ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΝΕΚΡΟΦΑΝΕΙΑΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ ΚΑΙ ΠΑΣΟΚ–KΑΙΡΟΣ ΝΑ ΑΝΑΛΗΦΘΟΥΝ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΕΣ

Τα όσα απαράδεκτα άμα και τραγελαφικά συμβαίνουν τις τελευταίες ημέρες με τις διάφορες λίστες και «λίστες» κατέδειξαν σε όλο τους το μεγαλείο τις παθογένειας του συστήματος άσκησης εξουσίας στη χώρα. Ταυτόχρονα όμως έδειξαν και το ΠΑΣΟΚ σαν τον μεγάλο ασθενή του κομματικού συστήματος.

Η κρίση που από χθες εκδηλώνεται στην Ιπποκράτους, στην κοινοβουλευτική ομάδα και στις περιφερειακές οργανώσεις -με αφορμή τον, τουλάχιστον ανεύθυνο και πλημμελή, τρόπο που ο Ευάγγελος Βενιζέλος

πρωτευόντως, και δευτερευόντως ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου, χειρίστηκαν τη «λίστα Λαγκάρντ»- ήταν αναμενόμενη.

Η πολιτική περιθωριοποίηση, στην οποίαν έχει περιέλθει το άλλοτε κραταιό Κίνημα που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου, κάποια στιγμή ήταν αναμενόμενο ότι θα εκδηλώνονταν και με όρους εκφυλισμού και αμφισβήτησης της νέας του ηγεσίας. Έτυχε να είναι η «λίστα Λαγκάρντ», θα μπορούσε να είναι κάποιο άλλο γεγονός.

Και στο μέλλον θα βρεθούν, όπως βασίμως πιθανολογείται, κι άλλα «επεισόδια» που θα πιστοποιούν την κατάσταση αποσύνθεσης του ΠΑΣΟΚ, μετά την εκλογική του συντριβή στις δύο πρόσφατες εκλογικές αναμετρήσεις. Αλλά και επειδή, όπως αποδεικνύεται και με το τελευταίο γεγονός, είναι έντονα διαποτισμένο από μία προσωποποιημένη αντίληψη άσκησης της εξουσίας, η οποία αγγίζει τα όρια της παραθεσμικής οργάνωσης.

Αναμφισβήτητα είναι λυπηρό ένα κόμμα, που με την παρουσία και την προσφορά του σφράγισε για σχεδόν τρεις δεκαετίες το δημόσιο βίο της χώρας, να περιέρχεται, με προεξάρχουσα την ηγεσία του, σε κατάσταση πολιτικής νεκροφάνειας. Γιατί αυτό συμβαίνει. Ανεξαρτήτως προθέσεων, λαθών ή ηλιθιότητας οι χειρισμοί στην άσκηση εξουσίας, και μάλιστα στους καιρούς του μνημονίου, τώρα αθροίζονται και «σκάνε». Και δημιουργούν άλλη δυναμική, εξόχως αρνητική, και για το Βενιζέλο και για το ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι, μην το ξεχνάμε, συνεχίζουν, μέσω της τρικομματικής κυβέρνησης να ασκούν εξουσία.

Ο Ευάγγελος Βενιζέλος και η ομάδα συνεργατών του, μπορεί να αρνούνται να δεχθούν την πραγματικότητα, αλλά η αλήθεια, όσο κι αν πονάει, είναι ότι το ΠΑΣΟΚ, επί των ημερών τους και με δική τους, όχι αποκλειστική βέβαια, ευθύνη «πέθανε», και απομένει να του δοθεί, κάποια στιγμή και με αφορμή κάποιο άλλο γεγονός, η χαριστική βολή για να …ενταφιαστεί.

Απλώς είναι λάθος, τα όποια εναπομείναντα κορυφαία στελέχη του, να προσπαθήσουν να διαμοιράσουν τώρα τα ιμάτιά του. Όχι γιατί τα ιμάτια είναι κουρέλια, ούτε επειδή πρέπει να λυπηθούν τον Βενιζέλο και να του δώσουν και μια τρίτη ευκαιρία, αλλά επειδή αυτή τη στιγμή το (εσω)κομματικό τραπέζι, στο οποίο θα καθόντουσαν να συζητήσουν για τη μοιρασιά, είναι άδειο. Τι να μοιράσεις από κάτι που δεν υπάρχει; Τα κόκκαλα από έναν αποστεωμένο μηχανισμό; Καλύτερα να τα βάλουν στη λειψανοθήκη.

Επίσης υπάρχει ο κίνδυνος, εφόσον η εσωκομματική κρίση καταστεί ανεξέλεγκτη, να φύγουν βουλευτές, στελέχη και μέλη χωρίς να ξέρουν που να πάνε. Όμως ο χώρος της Κεντροαριστεράς, του ευρωπαϊκού δημοκρατικού σοσιαλισμού είναι κρίσιμος για την ομαλή