Ρώσοι και Αμερικανοί εραστές εν πολέμω….

Προσφάτως η Κίττυ Ξενάκη αναφέρθηκε σε ένα βιβλίο της Μέρι-Λουίζ Ρόμπερτς με τίτλο : Αυτο που κάνουν οι στρατιώτες (What soldiers do). Οσοι έχουν διαβάσει έστω και μια περιγραφή στρατού που εκδιώκει τους εχθρούς απο τη χώρα του, είναι βέβαιο οτι κατέχουν τα μικρά μυστικά και τις μεγάλες απογοητεύσεις των γυναικών που δίνονται στους ελευθερωτές αλλά τελικά εγκαταλείπονται με ωραίες αναμνήσεις και μερικές εγκυμοσύνες. Ηταν τάχα η Νορμανδία μια πύλη που θα χάριζε τις πλέον συνταρακτικές ερωτικές τους φαντασιώσεις;

Για τους αμερικανούς στρατιώτες το Παρίσι είναι το Αγιο Δισκοπότηρο του ερωτισμού.

Δεν ξέρουμε πόσοι μετάλαβαν των αχράντων μυστηρίων, πάντως την σκληρή παλιοδουλειά θα πρέπει να την έφεραν σε πέρας τας πουτανάκια του πεζοδρομίου.

Ωστόσο η εισβολή των Αμερικανών στρατιωτών στην Γαλλία δεν μπορεί να συγκριθεί με την εισβολή των Ρώσων στο Βερολίνο. Ο Μπέρια και ο Στάλιν γνώριζαν οτι πολλοί Γερμανοί υποστηρίζουν οτι στην Ανατολική Πρωσία οι Γερμανίδες που έμειναν πίσω βιάστηκαν απο τους φαντάρους του Κόκκινου Στρατού. Ολα τα θηλυκά, απο κορίτσια μόλις δώδεκα ετών ίσαμε κορίτσια των 18 ετών, ηλικιωμένες γυναίκες ακόμα και υπερήλικες γριές, υπέστησαν ατομικούς και ομαδικούς βιασμούς. Μια Γερμανίδα προσπάθησε να αυτοκτονήσει διότι στο υπόγειο που κρυβόταν με άλλες γυναίκες, βιάστηκε απο δώδεκα στρατιώτες, εφαρμόζοντας τη νουμεράδα. Την επόμενη νύχτα, εξι μεθυσμένοι στρατιώτες κατέβηκαν στο καταφύγιο και τις βίασαν μπροστά στα παιδιά. Αλλά και πάλι, μέσα σε λίγες μέρες βιάστηκαν απο τρείς στρατιώτες και απο άλλους οκτώ που τις βίασαν και τις ξυλοκόπησαν. Οι γυναίκες μέσα στην απελπισία τους προσπάθησαν να σκοτώσουν τα παιδιά τους κόβοντας τις φλέβες τους, προφανώς όμως δεν ήξεραν πως να το πράξουν αποτελεσματικά….

Ακόμα και σήμερα τα γεγονότα έχουν αποσιωπηθεί στη Ρωσία, απόδειξη οτι οι παλαίμαχοι αρνούνται να παραδεχθούν τα όσα συνέβησαν οταν εισέβαλαν στα γερμανικά εδάφη. Λίγοι μονάχα είναι έτοιμοι να παραδεχτούν οτι υπήρξαν μάρτυρες τέτοιων σκηνών, ενώ μια πολύ μικρή μειονότητα, πρόθυμη να μιλήσει ανοιχτά, παραμένει απολύτως αμετανόητη. «Ολες τους σήκωναν τις φούστες τους για μας και ξάπλωναν στο κρεβάτι», είπε ο επικεφαλής της Κομσομόλ (Νεολαίας) που ηταν αρχηγός μιας ίλης αρμάτων. Η κατακλείδα του ηταν αποκαλυπτική : «Δύο εκατομμύρια παιδιά μας γεννήθηκαν στη Γερμανία»

Η μέθοδος των στρατιωτών να φωτίζουν με φανούς τα πρόσωπα των γυναικών που βρίσκονταν στα καταφύγια για να διαλέξουν τα θύματά τους, μοιάζει να ήταν κοινή για όλες τις στρατιές που μετείχαν στην επιχίχαν στην επιχήση Βερολίνο. Αυτή η διαδικασία εκλογής, εκ διαμέτρου αντίθετη προς την άμεση βία που ασκήθηκε στην Ανατολική Πρωσσία, φανερώνει μιαν εμφανή αλλαγή. Σε αυτο το στάδιο οι Σοβιετικοί στρατιώτες συμπεριφέρονταν στις Γερμανίδες ως σεξουαλικά λάφυρα πολέμου και οχι ως υποκατάστατα της Βέρμαχτ πάνω στην οποία ξεσπούσαν την οργή τους…Απο το βιβλίο του Αντονυ Μπίβορ, Βερολίνο, η πτώση 1945, Κ. Κρίτσης, Γκοβόστης).