Ο ΚΡΥΦΟΣ ΠΟΘΟΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΠΥΡΠΟΛΕΙ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ

Αυτό που εξ αρχής, κάποιοι γνώριζαν, πολλοί φοβόντουσαν και οι περισσότεροι απεύχονταν, αρχίζει πλέον να εμφανίζεται ως ισχυρή πιθανότητα. Η κυβέρνηση …τρίζει.

Δεν πρόλαβε να συμπληρωθεί ένας μήνας, αφότου έλαβε ψήφο εμπιστοσύνης, και εκδηλώνονται ανοιχτά οι πρώτες έντονες διαφωνίες μεταξύ των εταίρων που την συναποτελούν.

Των χειρών αδίκων, ως αναμένονταν, ήρξατο ο Ευάγγελος Βενιζέλος.

Έχοντας, υπό την ηγεσία του, υποστεί δύο συντριπτικές ήττες το ΠΑΣΟΚ,

Ο πρώην υπουργός Οικονομικών ήξευρε ότι εάν, στις 18 Ιουνίου, δεν παρείχε στήριξη στον Αντώνη Σαμαρά και η χώρα οδηγούνταν εκ νέου σε εκλογές, η χώρα θα τσακιζόνταν στα βράχια, ο ίδιος θα εξαφανίζονταν από το πολιτικό προσκήνιο και το κόμμα του θα συρρικνώνονταν, εκλογικά και πολιτικά, σε σημείο βρασμού και εξαέρωσης.

Τα αισθήματα του Βενιζέλου για την κυβέρνηση Σαμαρά φάνηκαν από την πρώτη στιγμή. Ενώ το λογικό ήταν να συμμετάσχει ο ίδιος, από θέση αντιπροέδρου, και να εισφέρει ότι καλύτερο διέθετε το ΠΑΣΟΚ σε στελεχιακό δυναμικό, προτίμησε ο μεν ίδιος να μείνει απ’ έξω, η δε συμμετοχή του κόμματός του στην κυβέρνηση να περιοριστεί σε κάποιους φίλους του, ανθρώπους άγνωστους και οπωσδήποτε μη πολιτικούς.

Στη συνέχεια, και με κάθε ευκαιρία, αμφισβητούσε τον υπουργό Οικονομικών, τη στιγμή που πρώτος αυτός έπρεπε να τον στηρίζει, καθώς γνωρίζει, από πρώτο χέρι, και τις δυσκολίες της συγκυρίας και τις ευθύνες της θέσης.

Έπειτα προσπάθησε, εντέχνως, να καταστήσει τον Σαμαρά «κολοβό πρωθυπουργό», εφευρίσκοντας την Εθνική Ομάδα Διαπραγμάτευσης με την τρόϊκα, η οποία θα συντόνιζε όλα τα οικονομικά υπουργεία και τους εκπροσώπους της χώρας στα αντίστοιχα όργανα (ΔΝΤ, Ε.Ε. ΕΚΤ) -για επικεφαλής της οποίας προόριζε τον ευατό του.

Όταν αυτή η ιδέα του δεν …περπάτησε, και μάλιστα μετονομάστηκε και σε Ομάδα Εθνικού Στρατηγικού Σχεδιασμού, επεδίωξε και κατάφερε να καθιερώσει την συνάντηση των τριών αρχηγών, ως ένα είδος κυβερνητικού υπεροργάνου, το οποίο συνέρχεται τουλάχιστον άπαξ την εβδομάδα, και λαμβάνει αποφάσεις ακόμη και για μέτρα ή θέματα τα οποία, εκ του Συντάγματος και των νόμων, είναι αρμοδιότητας είτε του πρωθυπουργού είτε του υπουργικού συμβουλίου.

Τώρα, βλέποντας τα σοβαρά εσωκομματικά προβλήματα που αντιμετωπίζει, προσπαθεί να μετατρέψει την κομματική του κρίση σε κυβερνητική, μεταθέτοντας το επίπεδο της αντιπαράθεσης. Προσπαθώντας να ξεφύγει από τον εσωκομματικό κλοιό, αλλά και την εξ αριστερών κριτική του ΣΥΡΙΖΑ, εμφανίζεται να διαφωνεί με τη λήψη μέτρων πιστεύοντας ότι έτσι οικοδομεί λαϊκό προφίλ.

Κι όμως γνωρίζει πολύ καλά ότι τα μέτρα είναι αναπόφευκτα. Το γνωρίζει γιατί ο ίδιος τα υπέγραψε ως υπουργός Οικονομικών. Τα γνωρίζει γιατί ξέρει πολύ καλά ότι δεν υπάρχουν τα ισοδύναμα μέτρα, οι πομφόλυγες, που έλεγαν και οι τρεις αρχηγοί. Τα γνωρίζει γιατί ποτέ δεν έπαψε να συνομιλεί με την τρόικα και άρα ξέρει και τις απόψεις και τις διαθέσεις της για την (πολιτική) επαναδ