Ο αγώνας τώρα ματαιώνεται

Όλα τα πράγματα έχουν μια αρχή. Δεν υπάρχει παρθενογένεση ακόμα και στα συνέδρια των κομμάτων. Αν γυρίσουμε καμιά τριανταριά χρόνια πίσω, στον Μάιο του 1984 θα συναντήσουμε το πρώτο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ. Θα το θυμούνται οι γύρω και οι πάνω των 50 σήμερα , όταν ο ήδη πρωθυπουργός από το 1981 Ανδρέας Παπανδρέου κήρυσσε πανηγυρικά την έναρξή του στο Ολυμπιακό στάδιο.

Ήταν

το συνέδριο του «τρίτου δρόμου» με επίσημους καλεσμένους τον Γιασέρ Αραφάτ και τη χήρα του Σαλβαδόρ Αλιέντε και, με εκπροσώπους του Φιντέλ Κάστρο και του Ντανιέλ Ορτέγκα στην έναρξη των εργασιών του. Ο πρόεδρος του Κινήματος μίλησε για τρεις ώρες και χειροκροτήθηκε 130 φορές από τους 2.500 συνέδρους- ανάμεσά τους και ο Μάρκος Βαφειάδης – που φώναζαν αντιιμπεριαλιστικά συνθήματα με κυρίαρχο «Ο αγώνας τώρα δικαιώνεται».

Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. Άλλαξε ο κόσμος, η Ευρώπη, η Ελλάδα , η εγχώρια κοινωνία. Και μαζί τους το ΠΑΣΟΚ, που από λαϊκό κίνημα του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού και των ταξικών αγώνων μετεξελίχθηκε βαθμιαία σε κόμμα της κεντροαριστεράς, του σοσιαλδημοκρατικού εκσυγχρονισμού, της επαγγελματικής διαχείρισης της διεθνοποιημένης αγοράς, και εσχάτως σε συνδιαχειριστή μαζί με τη Δεξιά των μνημονίων. Αυτών στα οποία το ίδιο αυτοδυνάμως και αυτοβούλως οδήγησε τη χώρα.

Προφανώς, σε αυτή τη μακρά πορεία τα συνέδρια του ΠΑΣΟΚ ήταν σταθμοί, κόμβοι διέλευσης ιδεών και προσώπων, προταγμάτων και προγραμμάτων. ’Ήταν επίσης τόποι διαχωριστικών γραμμών και εξοντωτικής αντιπαράθεσης μηχανισμών για τη νομή είτε της εξουσίας είτε των εσωκομματικών οφιτσίων. Ωστόσο, το «μαγαζί» υπό οποιοδήποτε αρχηγό διατηρούσε τη μαζικότητα, τη ταυτότητα, τη φυσιογνωμία και τις στρατηγικές επιλογές του. Και πάνω απ’ όλα τις αξίες του.

Το πώς κατάντησε σήμερα ένα μικρό, μίζερο και άχαρο κόμμα, χωράει μεγάλη κουβέντα. Γιατί , ακόμα, χρεοκόπησε οικονομικά, διαλύθηκε οργανωτικά και συνετρίβη πολιτικά αποτελεί επισήμως αναπάντητο ερώτημα. Στο 9ο συνέδριό του που κλείνει σήμερα της εργασίες του είχε μια ευκαιρία και να συζητήσει και να απαντήσει σε αυτά τα επιτακτικά θέματα. Ή τουλάχιστον να τα σκεφθεί. Την ευκαιρία αυτή όχι μόνο την έχασε αλλά δεν την άρπαξε καν. Γιατί ενώ μπορούσε , το ηγετικό απαράτ δεν την ήθελε.

Η αλήθεια είναι ότι από το βήμα του συνεδρίου αρκετά στελέχη έκαναν φιλότιμες προσπάθειες να βάλουν το δάχτυλο στις πληγές, να συναντήσουν γενναία το συναίσθημα των συνέδρων, να μεταφέρουν την αίσθηση του επείγοντος για γενναιότητα, υπέρβαση, αυτοθυσία. Τσάμπα κόπος. Σε άδειες καρέκλες και κερκίδες απευθύνονταν, ενώ την ίδια στιγμή οι πάσης φύσεως ιδρυματισμένοι μικροαξιωματούχοι ματαιοπονούσαν δίνοντας μάχη για ένα σταυρό στις λίστες και προχωρούσαν σε συμφωνίες στο παρασκήνιο. Υπό την ψευδαίσθηση ότι η πολιτική επιβίωσή τους, εξαρτάται υπό τη σκέπη μιας φθαρμένης αλλά ακόμα αναγνωρίσιμης ταμπέλας.

Δυστυχώς για τους ίδιους το ΠΑΣΟΚ δεν είναι πλέον εφτάψυχο., Είναι ηττημένο, απαξιωμένο, σχεδόν παρακμιακό. Και η κατάκοπη από τα τερτίπια του κοινωνία δεν είναι μόνο απογοητευμένη απέναντί του. Είναι απορριπτική. Πόσο μάλλον όταν σε ένα κορυφαίο για την επιβίωση του γεγονός ,όπως το συνέδριο, εμφανίζεται με κενό ιστορικής συνείδησης, απουσία πειστικών προταγμάτων, επιχειρώντας άφεση αμαρτιών με ζητούμενο την αμνησία της διαδρομής του. Αδυνατώντας-και αυτό δεν γίνεται με ευχές – να ξεπεράσει τον σημερινό του εαυτό κάνει σαν να επιζητά να το ξεχάσει εντελώς ο κόσμος,

Υπό άλλες συνθήκες θα στεναχωριόμουν για την αυτοκατεδάφιση ενός ιστορικού κόμματος. Όχι από κόλλημα στο κλέος του παρελθόντος, ούτε λόγω άρνησης στις συφοριασμένες κυβερνητικές του συνεργασίες. Θα λυπόμουν για το πόσο του ταιριάζει πια η λαϊκή παροιμία: « Εκεί που κρεμούσαν οι κλέφτες τ’ άρματα, κρεμούν οι γύφτοι τα νταούλια.»

Προφανώς ούτε επειδή στη περιοχή του τρέχοντος συνεδρίου του ΠΑΣΟΚ σκοτώθηκε κατά την επανάσταση ο Καραϊσκάκης, ούτε γιατί στη παραλία παραπλεύρως του ΣΕΦ έχουν στήσει τσαντίρια κάποιοι Ρομά. Καμία συσχέτιση. Εκείνο που με κάνει να αποστασιοποιούμαι σήμερα είναι ότι εκεί που άλλοτε αντηχούσε ο αγώνας συνεχίζεται ή δικαιώνεται, τώρα βουβά διατρανώνεται ότι ο αγώνας ,δια παντός, ματαιώνεται.