Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΗ ΓΙΑΓΙΑ ΤΟΥ ΦΕΛΙΞ ΣΑΝΤΣΕΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΓΙΟ ΤΟΥ ΚΟΥΛΟΥΡΑ…

Κάποια στιγμή, μετά από χρόνια, το όνομα του χρυσού Ολυμπιονίκη στα 400 μέτρα με εμπόδια, του Φέλιξ Σάντσες, μάλλον θα το ξεχάσω.

Είμαι σίγουρος όμως ότι δεν θα ξεχάσω ποτέ, τους παρατεταμένους λυγμούς του στο βάθρο των νικητών και κυρίως την εξήγηση που έδωσε για αυτό του το ξέσπασμα.

«Όταν ανέβηκα στο βάθρο, για να παραλάβω το μετάλλιο, άρχισε να βρέχει. Ήμουν σίγουρος ότι ήταν τα δάκρυα χαράς της γιαγιάς μου από τον ουρανό, και συγκινήθηκα» είπε στον Χατζηγεωργίου, τον απεσταλμένο της ελληνικής δημόσιας τηλεόρασης στο Λονδίνο.

Το ρεπορτάζ συμπλήρωνε η εικόνα του 35χρονου, ναι

35χρονου, αθλητή από τον Άγιο Δομίνικο να είναι πεσμένος στα γόνατα, αμέσως μετά τον τερματισμό του, και να φυλάει μια φωτογραφία, στην οποίαν απεικονίζεται αυτός και η γιαγιά του. Το όνομα της οποίας ήταν γραμμένο και στα παπούτσια του σπουδαίου αυτού αθλητή

Όπως μάθαμε η γιαγιά του, την οποίαν υπεραγαπούσε αφού αυτή τον είχε μεγαλώσει, είχε πεθάνει πρόσφατα. Και ο Σάντσες έβαλε στόχο να πάρει το χρυσό για να τιμήσει τη μνήμη της. Η νίκη του θα ήταν ένα είδος μνημοσύνου για αυτήν. Ήθελε να της δείξει ότι την θυμάται. Και κείνη του το ανταπέδωσε την ώρα της στέψης του με τη βροχή, με το κλάμα της από τον ουρανό.

Είναι μια συγκινητική ιστορία. Μια εκδήλωση ανθρώπινης ευαισθησίας που δύσκολα συναντάς στον λαμπερό, και ακραία υλικό, κόσμο του υπερπρωταθλητισμού. Μια πινελιά συναισθήματος σ’ έναν γκρίζο καμβά ποικιλώνυμων, και πρωτίστως χρηματικών, συμφερόντων, βοηθητικών ουσιών, τεχνικών δεξιοτήτων, όπως έχει καταντήσει το Ολυμπιακό πνεύμα.

Κι αυτή την πινελιά του συναισθήματος την έχουμε όσο τίποτε ανάγκη σήμερα. Στους παράξενους και σκληρούς καιρούς της γενικευμένης υλικής κρίσης, χρειαζόμαστε τέτοια ξεσπάσματα ψυχής. Όχι μόνον ως προσωπικές συμπεριφορές και ατομικές στάσεις ζωής, αλλά και ως έκφραση αλληλεγγύης σε όσους, ανθρώπους και λαούς, υποφέρουν και δοκιμάζονται.

Και νομίζω ένας από τους λόγους που και οι προηγούμενες κυβερνήσεις, αλλά και η σημερινή, υστερούν, είναι αυτός ο τομέας. Εμφανίζονται και είναι υπέρ το δέον τεχνοκρατικές και απάνθρωπες. Είναι κυβερνήσεις αριθμών και όχι ψυχών. Είναι ψυχροί διαχειριστές οικονομικών συμβάσεων, και μάλιστα κακοί, και όχι δημιουργοί. Πολιτικοί συμβολαιογράφοι και όχι αναμορφωτές. Φορείς κρατικής εξουσίας και όχι κυβερνήτες.

Θα μου πείτε, ότι, όπως έλεγε και ο Νίτσε, μπροστά στην ανάγκη κάθε ιδεαλισμός είναι απάτη. Μπορεί, και εσείς και ο Νίτσε, να έχετε δίκιο.

Απλώς, επιτρέψτε μου να έχω κάποιες ενστάσεις. Και να σκέφτομαι ότι συμπεριφορές, όπως αυτή του Σάντσες, που αναδεικνύουν και άλλες προσεγγίσεις και προτεραιότητες της ζωής θα μπορούσαν τουλάχιστον να εμπεριέχονται και να συνυπάρχουν στα αυστηρά προγράμματα προσαρμογής της ζωής των ανθρώπων σε νέες πραγματικότητες. Έστω και ως υποσημείωση ανθρωπιάς. Έστω και ως υπενθύμιση ευαισθησίας στους αδύναμους και τους πάσχοντες.

Και μιας και αναφέρθηκα στο Νίτσε να σας πω μια ιστορία, όπως αναφέρεται στο βιβλίο (εκδόσεις