Η Αριστέα, η αρίστη συνάδελφος…

Παιδί ή εγγόνα της Μελίνας Μερκούρη…

ΤΟΥ ΣΑΒΒΑ Ν. ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ

Την Αριστέα Μπουγάτσου την γνώρισα στον «Επενδυτή» στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Από την πρώτη στιγμή που την είδα επεδίωξα να κάνω παρέα μαζί της και να ανταλλάσσουμε απόψεις, σκέψεις, καλαμπούρια. Ήταν ένα θηλυκό, έξυπνο, καλωσυνάτο, αντικομφορμίστρια. Ένα απλό παιδί της επαρχίας που ήρθε στην Αθήνα για να σπουδάσει, αλλά

και να διακριθεί. Μια γυναίκα όμορφη που έπρεπε να επιβιώσει στην πολύβουη Αθήνα, αλλά ταυτόχρονα κρατούσε σε απόσταση τους άνδρες. Δεν μάσαγε με τίποτα. «Ήταν αυτό που λέμε αντράκι». Από νωρίς βάλθηκε να αλλάξει τον κόσμο. Θέλησε να τον κάνει καλύτερο. Σίγουρα δεν τον πέτυχε, αλλά άφησε πίσω της μια πλούσια παρακαταθήκη για την νεότερη και την επερχόμενη γενιά των δημοσιογράφων. Δυναμική, άφοβη, αποκαλυπτική. Ήταν από τους μοναδικούς ανθρώπους που τολμούσε να γράψει εναντίον του παντοδύναμου Σωκράτη Κόκκαλη. Μάλιστα για αυτή την αταλάντευτη στάση της απέναντι στο μίστερ Ιντρακόμ, ο μακαρίτης Νίκος Κακαουνάκης τον αποκαλούσε μέσα από την ραδιοφωνική του εκπομπή στοFlach ‘τι να μας τώρα η Μπουγάτσα’. Παρά την επίθεση που δεχόταν από διάφορα κέντρα εκείνη κρατούσε την ίδια πορεία. Αταλάντευτη.

Πολλές φορές χρησιμοποιήθηκε και μετά απολύθηκε. Μιλάω για την συνεργασία της με τον ΣΚΑΙ του Γιάννη Αλαφούζου. Όσο ήθελε το μαγαζί να κάνει την δουλειά του την είχε πρώτη είδηση. Όταν η διοίκηση της επιχείρησης άλλαξε ρότα, βρέθηκε εκτός ραδιοφώνου. Έτσι, ξεκίνησε την καριέρα της στην Ελευθεροτυπία με αποκαλυπτικά ρεπορτάζ.

Η Αριστέα ήταν ένα πλάσμα όλο ζωή. Σε μια περίοδο της δημοσιογραφικής μας καριέρας καθόμαστε δίπλα δίπλα στα γραφεία της οδού Δαβάκη. Βγάζαμε τότε δύο εφημερίδες του Μιχάλη Ανδρουλιδάκη. Τον Επενδυτή και την Ελλάδα Σήμερα ( μια βραχύβια εκδοτική προσπάθεια. Στη σύσκεψη που γινόταν κάθε Δευτέρα και στο ερώτημα τι θα γράψεις Αιστέα, απαντούσε μονολεκτικά: Θα γράψω ένα ΟΤΕ, έναν ΟΣΕ και μια Ολυμπιακή… Δεν αποκάλυπτε στη σύσκεψη ποτέ τα θέματα της.Ο λόγος ήταν απλός. Δεν ήθελε να διαρρεύσουν σε αυτόν που θα θίγονταν από τα κείμενα της. Μάλιστα, ανάλογη τακτική ακολουθούσε όταν έφερνε τα θέματα. Κλειναμε συνήθως την Παρασκευή το μεσημέρι. Η εφημερίδα πήγαινε στο τυπογραφείο στις 4.30 μ.μ. Αριστέα έφερνε το θέμα της πάντα οριακά. Ορισμένες φορές καθυστερούσε. Το έκανε συνειδητά για να μην κοπεί το θέμα της. Δεν θα μπορούσε η διεύθυνση να της αλλάξει το βασικό θέμα, γιατί δεν θα είχε εναλλακτική λύση. Είχε στρατηγική. Οι κόντρες της με τον Μιχάλη ήταν μεγάλες, αλλά την αξιοποίησε περισσότερο ο Νίκος, που άφηνε να περάσει η μπάλα κάτω από τα πόδια τους μερικές φορές. Έτσι, αποφεύγονταν το βέτο του Μιχάλη. Στην εφημερίδα είχε αντίπαλο τον Χάρη, που κάλυπτε τα ίδια ρεπορτάζ, αλλά ποτέ δεν τσακώθηκαν. Δεν μπορούσε κανένας να την προσβάλλει, να την ειρωνευθεί, να πει κάτι εναντίον της. Ήταν ετοιμόλογη και πνευματώδης. Δεν θα ξεχάσουμε την εμπειρία της με το μηχανάκι του Βασίλη Κατσαρού. Τέλος πάντων, ήταν με την ευρεία έννοια, παιδί, εγγόνα της Μελίνας Μερκούρη.

Η Αριστέα, γεννήθηκε στις 19 Μαρτίου 1964 στην Αθήνα. Μεγάλωσε στους αργαλιάνους. Άφησε την τελευταία της πνοή σήμερα τα ξημερώματα σε ηλικία 49 ετών, σε μια ηλικία που πολλά θα μπορούσε να δώσει. Σπούδασε στην ΑΣΟΕΕ. Αναδείχθηκε εφέτος μία από «τις Γυναίκες της Χρονιάς» για τις σπουδαίες, μαχητικές αποκαλύψεις της. Σημαντική ήταν η συμβολή της με τα ρεπορτάζ της για την υπόθεση της Proton Bank.

Σε ένα από τα τελευταία της κείμενα έγραψε ότι «Αν τελειώσει εδώ το ταξίδι μου και πάλι ευχαριστημένη θα ‘μαι. Πορεύθηκα με τη δική μου πυξίδα δίχως υποχωρήσεις και εκπτώσεις»… Αιώνια η μνήμη σου Αριστέα. Πάντα θα σε θυμόμαστε. Ήσουν ένα ξεχωριστό κορίτσι. Μια Πασιονάρια της δημοσιογραφίας.