Φιλίπ Πετί – Ο διαβάτης του κενού

Τι χρειάζεται για να πραγματοποιήσει κάποιος νεαρός ένα πρωτοφανές θαύμα;Γενικευμένη απάντηση δεν υφίσταται, ωστόσο η πραγματικότητα, περίπου σαν ανεξέλεγκτη δύναμη, δίνει ευκαιρίες στους τολμηρούς. Πράγματι το 1974, ένας Γάλλος σε νεαρότατη ηλικία κατάφερε το εξής απίθανο: αυτός και η τολμηρή του συντροφιά, αφού τέντωσαν ένα συρματόσχοινο ανάμεσα στους δίδυμους πύργους της Νέας Υόρκης, ο θαυματοποιός της παρέας, μόνος πια, κατάφερε να παραμείνει 45 λεπτά πάνω στο σύρμα άλλοτε ξαπλωμένος κυριολεκτικά πάνω στο συρματόσχοινο

και άλλοτε αλλάζοντας στάσεις σε ύψος 450 μέτρων!

Ο Γάλλος Φιλίπ Πετί έμοιαζε με ιδιοφυή που αναλαμβάνει μιαν περιπετειώδη αποστολή όπου το πρώτο πράγμα που διακυβευόταν ήταν το ίδιο το τομάρι του. Επ’ αυτού χρειάζονται ορισμένες διευκρινίσεις. Δεν έχουμε έναν παράτολμο άνθρωπο που για χ λόγους δέχεται να περπατήσει στα αφύλαχτα ουράνια έτσι για το γαμώ το, να διατρέξει τον έσχατο κίνδυνο αψηφώντας πάσα επιφυλακτική σκέψη. Ο Πετί σε όλες τις πρόβες που έκανε η παρέα δεν έδειξε ποτέ φόβο. Απεναντίας διαρκώς γελούσε, έκανε σαν μικρό διαβολεμένο παιδί, αντιμετώπιζε τον ουρανό περίπου σαν φιλικό γρίφο που θα τον έλυνε άπαξ και θα βρισκόταν μόνος στο συρματόσχοινο: αυτός και ο θανάσιμος κίνδυνος.

Το παράδοξο είναι ότι η συντροφιά του Πετί δεν ανέβηκε στους δίδυμους πύργους έχοντας εξασφαλίσει κάποια άδεια από τις αρχές, απεναντίας η παρέα λειτούργησε σαν συμμορία η οποία είχε σκοπό της να ληστέψει ένα χρηματοκιβώτιο. Αν λάβουμε υπόψη μας δε ότι ο εξοπλισμός που χρειαζόταν ο ανεμοβάτης Φιλίπ για να διαβεί από τον έναν πύργο στον άλλος ζύγιζε συνολικά έναν τόνο, αντιλαμβανόμαστε την τρέλα της αποστολής η οποία – αυτό να λέγεται – γινόταν απλώς για το γαμώ το, για το στοίχημα που έβαζε ο Φιλίπ με τον εαυτό του, για μια ληστεία του ουρανού που άλλος άνθρωπος ούτε κατά διάνοια θα μπορούσε να επιχειρήσει. Σχοινοβάτης, ισορροπιστής, αεροβάτης, τεντολούρης, ο Φιλίπ είχε το τάλαντο των ιδιοφυών : κάθε μέρα του ήταν ένα έργο τέχνης!

Όταν τα πλήθη τη Νέας Υόρκης αντίκρισαν ξαφνικά έναν παλαβό που διάβαινε από τη μια ταράτσα στην άλλη, όχι μόνο έμειναν σύξυλα, αλλά καταλήφθηκαν από ιερό δέος. Παρόμοιο σύμπλεγμα (ένας ισορροπιστής πάνω στο σύρμα) δεν είχε λογική βάση, άρα θα επρόκειτο μάλλον για οφθαλμαπάτη, για μια δαιμονική σύγχυση που διαρκώς έχανε σε πειθώ διότι οι κινήσεις του Φιλίπ πάνω στο υψιπετές ικρίωμα ήταν απόκοσμες μεν, αλλά από την άλλη ρεαλιστικότατες.

Τα λόγια του πρωταγωνιστή : «Το σύρμα με καλούσε, ο θάνατος ήταν κοντά!».