Η κατάρα της άμυνας

Αφιέρωμα στους αμυντικούς που πέρασαν από τον Παναθηναϊκό μετά την εποχή Κυργιάκου - Χένρικσεν...
Μεγάλη πληγή η άμυνα. Ο Παναθηναϊκός έχει να βρει ηρεμία στα μετόπισθεν από την εποχή των Χένρικσεν – Κυργιάκου. Έκτοτε οι αμυντικοί του Τριφυλλιού πρόσφεραν απλόχερα… καρδιακά στους φιλάθλους και η σταθερότητα ήταν στοιχείο που απουσίαζε.

Οι δύο τους συνδύαζαν το μυαλό με τη δύναμη και είχαν βοηθήσει στο χτίσιμο του Παναθηναϊκού των επιτυχιών στην Ευρώπη στις αρχές της δεκαετίας του 2000.

Από τότε μέχρι και σήμερα δεν έχει βρεθεί το αμυντικό δίδυμο που να χαρακτηρίζεται από ηρεμία, ικανότητα και σταθερότητα.

Θα πει κανείς πως η άμυνα είναι ομαδικό αποτέλεσμα και πως όλη η ομάδα αμύνεται ή επιτίθεται σωστά. Είναι όμως και ατομικό ζήτημα. Όσο καλό προπονητή και αν έχει μία ομάδα, όσο ιδανικά και αν έχει γίνει η προετοιμασία, όλα τα συστήματα πάνε στράφι, αν ο αμυντικός είναι επιπέδου… Βύντρα, Σαριέγκι ή Βελάσκες.

Το «μυαλό» της ομάδας Ρενέ Χένρικσεν αντικαταστάθηκε από το Νασίφ Μόρις (σταδιακά, αρχικά με παρουσία και των δύο στο ρόστερ). Ο Μόρις βοήθησε σημαντικά τη χρονιά του νταμπλ, όμως η πορεία του ήταν αντιστρόφως ανάλογη των υποσχέσεων που άφησε με τις πρώτες εμφανίσεις του. Αποκορύφωμα οι γκέλες το 2007-08 σε Ξάνθη και Ηράκλειο, σε παιχνίδια που χαρακτηρίστηκαν ως ύποπτα.

Το 2003-04 αποκτήθηκε ο Ηλίας Κώτσιος. Αμυντικός επιπέδου ΟΦΗ, Λάρισας και ΠΑΣ αλλά σε καμία περίπτωση επιπέδου Παναθηναϊκού. Γι’ αυτό άλλωστε και δεν μετεγγράφηκε μετέπειτα σε μεγάλη ομάδα.

Την ίδια χρονιά πρόβαρε το Τριφύλλι και ο Λουκάς Βύντρα. «Μα ποιος είναι επιτέλους αυτός ο Βύντρα», ήταν ο τίτλος σε ρεπορτάζ της «Αθλητικής Ηχούς» την περίοδο που τον πολιορκούσε ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός.

Πρόκειται για το μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό παράδοξο των τελευταίων ετών. Ένας μέτριος αμυντικός, με έφεση στις γκέλες και στα… περίεργα λάθη, ο οποίος για κάποιον λόγο έγινε αγαπημένος παίκτης της «αυλής» του πρώην μεγαλομετόχου. Όχι μόνο αυτό, αλλά κατάφερε να μείνει αμετακίνητος στην ομάδα και τελικά εν μέσω κρίσης να εκτιναχθούν σε διαστημικά επίπεδα οι ετήσιες αποδοχές του.

Για το αριστερό άκρο ο Παναθηναϊκός το 2003 απέκτησε τον Μάρκους Μινχ. Ο τρελογερμανός συνέβαλε καθοριστικά στο νταμπλ και μνημονεύονται μέχρι σήμερα οι σέντρες - ξυράφι του. Αποχώρησε το 2005 από την ομάδα απογοητευμένος και με δηλώσεις που συζητήθηκαν έντονα.

Η διοίκηση αντικατέστησε επάξια τον Γιούρκα Σεϊταρίδη με τον Αλέν Ραγκουέλ των… μηδέν συμμετοχών. Ευτυχώς αποκτήθηκε και ο νυν παίκτης της Επισκοπής Μανόλης Ρουμπάκης, ο οποίος έπαιξε σε τέσσερα παιχνίδια.

Όσον αφορά την καίρια θέση του τερματοφύλακα, βασικός ντύθηκε ο «Σούπερ Μάριο» Γκαλίνοβιτς, ενώ αποκτήθηκε και ο Πιέρ Εμπέντε.

Το 2005-06 η άμυνα ενισχύθηκε με τον Άντονι Σέριτς για το αριστερό άκρο. Έμεινε στην ομάδα μέχρι το 2007-08 και οι οπαδοί τραβούσαν τα μαλλιά τους όταν έβλεπαν τον «Ιταλό» να μη θυμίζει σε τίποτα παίκτη α’ εθνικής κατηγορίας.

Για τα δεξιά αποκτήθηκε την ίδια χρονιά ο Μίκαελ Νίλσον. Σταθερός ποδοσφαιριστής που όμως όταν αποχώρησε ελάχιστοι κατάλαβαν τη διαφορά...

Την επόμενη περίοδο και όσο οι κούπες χάνονταν η μία μετά την άλλη στα εγχώρια, και όσο οι αποτυχίες είχαν γίνει πλέον συνήθεια στην Ευρώπη, ντύθηκε πράσινος ο Μίκαελ Άντονσον. Αγωνίστηκε συνολικά… έξι φορές! Μία από τα ίδια στην άμυνα, μία από τα ίδια στα αποτελέσματα. Τελικά ο Άντονσον βρήκε την υγειά του στη Δανία που έγινε βασικός στην Κοπεγχάγη.

Φοβερά πράγματα έγιναν και τη χρονιά του Πεσέιρο, 2007-08. Ως… επιτυχία πέρασε από το “media watch” η απόκτηση του Νίκου Σπυρόπουλου. Πάτησε Αθήνα με χρυσές περγαμηνές ο Γιόσου Σαριέγκι, ενώ έγινε και το μεγάλο «μπαμ» με την μεταγραφή του Τζόζεφ Ενακαρίρε. Ελεύθερος επέστρεψε ο Τάκης Φύσσας, ενώ για το τέρμα αποκτήθηκαν ο Αρκάντιους Μάλαρτζ και ο νεαρός τότε Ορέστης Καρνέζης.

Η πολυμετοχικότητα δεν έφερε ούτε αυτή την άνοιξη στα μετόπισθεν της ομάδας. Από την πρώτη στιγμή ο Γιάννης Βαρδινογιάννης, ως μεγαλομέτοχος, έδωσε το στίγμα του με το «βέτο» που έθεσε για την μη επιστροφή του Σωτήρη Κυργιάκου.

Ο Χρήστος Μελίσσης είναι από τα μεγάλα μεταγραφικά λάθη της πολυμετοχικότητας. Ούτε κατά διάνοια δεν έπεισε πως άξιζε να δαπανηθούν τόσα μεγάλα ποσά για αυτόν. Αποκτήθηκε και ο Γιάγκουμ Βαρβζίνιακ που αποχώρησε όταν «πιάστηκε» ντοπαρισμένος, ενώ για τα άκρα ήρθε σε συμφωνία ο Τριφύλλι με τους Μπράις Μουν και Ροντρίγκες Γκάμπριελ. Και οι δύο έδειξαν πως είχαν περισσότερες ικανότητας ως δεξιοί χαφ. Την ίδια περίοδο επέστρεψε ο Αλέξανδρος Τζόρβας.

Η χρονιά του νταμπλ είναι και η μοναδική που ο Λουκάς Βύντρα έπαιξε βάσει των δυνατοτήτων του, έκανε όσο το δυνατόν λιγότερα λάθη και συνέβαλε στην επιτυχία. Αυτό το οφείλει στον Χενκ Τεν Κάτε, τον οποίο για έναν περίεργο λόγο «κράζουν» οι… νοσταλγοί του Βύντρα.

Και πάλι οι παίκτες που αποκτήθηκαν το 2009 θύμιζαν πόσο μακρινή ήταν η περίοδος των Χένρικσεν – Κυργιάκου. Ήρθε στο Τριφύλλι ο Καντέ, ο Μαρίνος, ο Μπιέρσμιρ, ενώ η ομάδα «έμπλεξε» με την περίπτωση του Ντέιβιντ. Ωστόσο ήταν τόσο καλό (για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια) το υπόλοιπο σύνολο με παγκόσμιους αστέρες στο κέντρο και την επίθεση, που τα κενά στην άμυνα μικρό ρόλο έπαιζαν.

Όταν διαλύθηκε η πολυμετοχικότητα το 2010 αποκτήθηκε ο Ζαν Αλέν Μπουμσόνγκ, ένας παίκτης που σε ορισμένα παιχνίδια ήταν εξαιρετικός, σε άλλα έκανε τις γκάφες την μία μετά την άλλη, ενώ σε αρκετά απουσίαζε λόγω τραυματισμού (με τη διοίκηση να τον κατηγορεί φέτος πως προσποιούνταν τον τραυματία).

Το αριστερό άκρο ενισχύθηκε με τον Ιωαννίδη (βρέθηκε… χειρότερος του Σπυρόπουλου!).

Το 2011-12 δεν αποκτήθηκε κανένας αμυντικός, κι όμως ο Φερέιρα παραλίγο να πάρει το πρωτάθλημα (θα το έπαιρνε… αέρα αν δεν υπήρχε το εσωτερικό σαμποτάζ), χωρίς να έχει κάτι το σπουδαίο να επιδείξει η «πράσινη» άμυνα.

Ριζικές αλλαγές έκανε η διοίκηση Γόντικα με τις αποκτήσεις των Βελάσκες και Πίντο τη φετινή περίοδο. Προωθήθηκε για το κέντρο ο νεαρός Κώστας Τριανταφυλλόπουλος. Τον Ιανουάριο μετεγγράφηκε στο Τριφύλλι ο Νίκι Κάιπερ (πάλι κατόρθωμα να βρεθεί χειρότερος του Σπυρόπουλου).

Για το δεξί άκρο της άμυνας αποκτήθηκε ο νεαρός Παναγιώτης Σπυρόπουλος.

Είναι αντιληπτό πως η άμυνα είναι μία μεγάλη «πληγή» για τον Παναθηναϊκό και μία από τις αιτίες που έρχονται απρόσμενες ήττες, παρά τις καλές εμφανίσεις ορισμένες φορές. Είναι αντιληπτό πως ειδικά σε ένα πρωτάθλημα όπως το ελληνικό για να μπορείς να το διεκδικήσεις με αξιώσεις, πρέπει να δώσεις μεγάλο βάρος στην αμυντική γραμμή (ειδικά όταν ΔΕΝ έχεις -λόγω των οικονομικών συνθηκών- τη δυνατότητα να φτιάξεις μία «σούπερ» επιθετική ομάδα).

Είναι αντιληπτό πως αν θέλει μία ελληνική ομάδα να προχωρήσει στην Ευρώπη χρειάζεται πάνω απ' όλα να σφίξει όσο καλύτερα γίνεται την άμυνα με ποιοτικούς, έξυπνους, γεροδεμένους παίκτες που να χαρακτηρίζονται από σταθερότητα και οι οποίοι θα αποφεύγουν τις «βυντριές».

(Όταν βέβαια μιλάμε για μία ομάδα που ο αντιπρόεδρός της λέει σε Δ.Σ. πως η ομάδα δεν θα πρωταγωνιστεί για λίγα χρόνια και πως δεν θα αγωνίζεται στην Ευρώπη... τότε όλα τα παραπάνω είναι περιττά).