H αργεντινή οπαδός του Παναθηναϊκού Χίμε Πέρες (vid)

Η Χίμε Πέρες μιλά στο GreenZone για το δέσιμο που έχει με την ομάδα και τον κόσμο του Παναθηναϊκού και υπόσχεται πως θα επιστρέψει στο Τριφύλλι. Δείτε σε βίντεο τον χαιρετισμό της προς του «πράσινους» οπαδούς.

Η αργεντινή ακραία του Τριφυλλιού, Χίμε Πέρες, μίλησε στο GreenZone για τον Παναθηναϊκό, για την «αρρώστια» που έχει με τους οπαδούς του και για τη ζωή στην Αθήνα. Αναφέρθηκε στα μελλοντικά της πλάνα και βροντοφώναξε ένα κατηγορηματικό «ΝΑΙ» όταν ρωτήθηκε αν θα επιθυμούσε να φορέσει ξανά τη φανέλα με το Τριφύλλι στην καρδιά.

Απολαύστε την:

Όταν θα βρίσκεσαι στην Αργεντινή και θα ακούς Αθήνα-Ελλάδα-Παναθηναϊκός, τι θα αισθάνεσαι, ποιες εικόνες θα σου έρχονται στο νου;

«Όταν ακούω τις λέξεις Αθήνα, Ελλάδα, Παναθηναϊκός το μόνο που θα αισθάνομαι θα είναι μία ατελείωτη αγάπη και θα μου χαρίζουν ένα τεράστιο χαμόγελο γιατί νιώθω ότι είμαι ένα κομμάτι τους και θα θέλω να γυρίσω. Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι θα επιστρέψω, είναι απερίγραπτη η αγάπη που νιώθω γι΄αυτόν τον τόπο σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα και αυτό οφείλεται στον κόσμο που βρισκόταν κοντά μου και σε ό,τι έκανε για μένα. Είναι κάτι που θα το κουβαλάω μέσα μου».

Πώς προέκυψε η μεταγραφή σου στον Παναθηναϊκό και ποιο το κίνητρό σου να έρθεις να αγωνιστείς στην Αθήνα;

«Δύο Σαββατοκύριακα προτού λήξει το αργεντίνικο πρωτάθλημα, μου τηλεφώνησε ο ατζέντης μου και μου ανέφερε ότι είχε μία πρόταση για μένα από τον Παναθηναϊκό, αναλύοντάς μου τις λεπτομέρειες. Του ζήτησα λίγο χρόνο να το σκεφτώ, αλλά μου εξήγησε πως ήταν άμεση η ανάγκη ενίσχυσης της ομάδας και αν δεν πήγαινα εγώ θα έπαιρναν άλλη. Και την ώρα που αγωνιζόμουν, Σάββατο ήταν, είχα πάρει ήδη την απόφαση να έρθω. Όσον αφορά στα κίνητρα, ήξερα πως ο σύλλογος είναι ο μεγαλύτερος της Ελλάδας, η χώρα μου άρεσε πολύ και επίσης ήταν για τρεις μήνες. Είμαι σε μία ηλικία (γελάει) που δε θέλω να είμαι για μεγάλο χρονικό διάστημα μακριά από τη χώρα μου, αλλά για τρεις μήνες άξιζε τον κόπο, αφού δεν είχα κάποια δέσμευση αγωνιστική στην Αργεντινή και απ' όποια πλευρά και να το κοιτούσα οι συνθήκες ήταν ιδανικές και δέχτηκα».

«Θα επιστρέψω στην Ελλάδα! Γιατί ό,τι αγαπάω, ό,τι μου λείπει, κάνω τα πάντα για να βρεθώ ξανά κοντά του, έτσι λειτουργούσα πάντα σε όλη μου τη ζωή».».
Τι γνώριζες για το Τριφύλλι προτού έρθεις στην ομάδα, είχες ξανακούσει το όνομα του Παναθηναϊκού;

«Φυσικά και το είχα ακούσει. Η Αργεντινή είναι μια χώρα ποδοσφαιρόφιλη, το βόλλεϋ δεν είναι τόσο δημοφιλές εκεί...Έτσι το όνομα του Παναθηναϊκού το ήξερα από το ποδόσφαιρο και γνώριζα για την αντιπαλότητα με τον Ολυμπιακό, γιατί είναι παρόμοιο με το Ρίβερ - Mπόκα. Για το αντρικό βόλλεϋ γνώριζα ότι ήταν στον Παναθηναϊκό ο Χαβιέρ Γουέμπερ, ο προπονητής, και ότι του είχαν πάει όλα καλά και για το γυναικείο ότι ήταν μία ομάδα πρωταθλήτρια για πολλά χρόνια, μια αιώνια πρωταθλήτρια, πως τελευταία τα πράγματα δεν πήγαιναν πολύ καλά και η αλήθεια είναι πως δεν ήξερα καμία αθλήτρια που να είχε παίξει στην ομάδα».

Από πρωταθλήτρια Αργεντινής ήρθες να παίξεις σε μία ομάδα που πάλευε για να αποφύγει τον υποβιβασμό. Ποιες οι διαφορές;

«Κοίτα, το να παίξεις έναν τελικό πρωταθλήματος είναι πιο εύκολο από το να παίξεις ένα ματς για τη σωτηρία. Η φανέλα όταν παίζεις για να μην υποβιβαστείς είναι δέκα κιλά πιο βαριά, είναι πολύ δύσκολο. Είναι κάτι που δε μου είχε συμβεί ποτέ, αλλά ήταν μια νέα πρόκληση για μένα και πραγματικά μου άρεσε πολύ γιατί αισθάνθηκα μέλος μιας ομάδας που ήταν, είναι και θα εξακολουθήσει να είναι μεγάλη, αλλά που περνούσε από μία πολύ δύσκολη καμπή και αντιμετώπισε σοβαρά προβλήματα.

Νομίζω πως η ευτυχία που με διαπέρασε όταν σωθήκαμε ήταν πολύ μεγάλη, διαφορετική βέβαια απ΄όταν βγαίνεις πρωταθλήτρια, αλλά αισθάνθηκα πάρα πολύ όμορφα και ένιωσα ότι ξεπέρασα μία ακόμα πρόκληση. Αισθάνθηκα χαρά που μπόρεσα να βοηθήσω σε ένα τόσο μικρό χρονικό διάστημα και να προσαρμοστώ σε μία ομάδα που δε γνώριζα καθόλου, που έπρεπε να μπω αμέσως στα βαθιά και που, ακόμα και η μπάλα, είναι πολύ διαφορετική από αυτές της Αργεντινής, πολύ ελαφρύτερη και αρχικά με ταλαιπώρησε η υποδοχή, αλλά κατέβαλα προσπάθεια και δόξα τω Θεώ τα κατάφερα».

Θα το ξαναέκανες;

«Για μένα ήταν πολύ ιδιαίτερο, γιατί δεν πρόκειται για τη σωτηρία μιας οποιασδήποτε ομάδας, αλλά για τη σωτηρία ΑΥΤΗΣ της ομάδας. Με το που έφτασα, δέθηκα αμέσως με το Τριφύλλι, ο κόσμος είναι αυτός που κάνει να αισθάνεται ο αθλητής πάθος για την ομάδα, που φοράει αυτήν τη φανέλα. Αν επρόκειτο για τη σωτηρία κάποιας άλλης ομάδας δε θα ήταν το ίδιο. Δεν ήρθα σε μια οποιαδήποτε ομάδα. Η πίεση είναι διαφορετική απ' όλες τις πλευρές, αλλά είναι εποικοδομητική».

Μπορείς να κάνεις μια ξεχωριστή αναφορά στις συμπαίχτριές σου;

«Είναι δύσκολο να έρθεις σε μία ομάδα που βρίσκεται στα μέσα της σαιζόν και να πρέπει να προσαρμοστείς σε μία οργάνωση, σε μία υφιστάμενη δομή, ωστόσο εγώ είμαι απόλυτα ευγνώμων σε όλους μέσα στην ομάδα, γιατί οι Έλληνες είστε πολύ ευγενικοί και με αγκαλιάσατε αμέσως.

Ένα μπορώ να πω, από τη στιγμή που στάθηκα δίπλα της και χτύπησα την πρώτη μπάλα, κατάλαβα ότι η Ξανθή είναι μια παίκτρια με τρομερή εμπειρία και ότι είναι αυτό που είναι, τεράστια. Η Ελένη (σημ.Ιχτιάρη), επίσης, ήξερα ότι προέρχεται από έναν τραυματισμό, αλλά παρόλαυτα φαινόταν εξαρχής ότι είναι μια αθλήτρια που γνωρίζει το άθλημα.

Οι υπόλοιπες παίkτριες είναι πολύ νεαρές, με ταλέντο και με δουλειά μπορούν να φθάσουν ψηλά. Να πω κάτι και για την Ανθή (σημ. Βασιλαντωνάκη). Παρότι είναι πολύ νέα, αυτό δε φαίνεται μέσα στο παιχνίδι, κάνει λιγότερα λάθη απ΄ό,τι θα έκανε οποιαδήποτε άλλη παίkτρια στην ηλικία της, έχει ένα απίστευτο μέλλον μπροστά της, είναι πολύ σημαντική στην επίθεση της ομάδας μας γιατί είναι πολύ ψηλή και οποιαδήποτε μπαλιά και να πάρει της είναι εύκολο να την τελειώσει, εν αντιθέσει με μας τις υπόλοιπες που για να έχουμε επιτυχία χρειαζόμαστε μία συγκεκριμένη πάσα, ενώ μπορεί να διαλύσει το αντίπαλο μπλοκ. Πολύ σημαντική για μας...».

Πώς και πότε αποφάσισες να ασχοληθείς με το βόλλεϋ;

«Γιατί γεννήθηκα ανάμεσα σε μπάλες βόλλεϋ. Η μαμά μου όταν ήμασταν πολύ μικρά, μας έπαιρνε εμένα και τον αδελφό μου στις προπονήσεις και ξεκινήσαμε να παίζουμε κι εμείς. Όταν ήμουν έξι ετών και έπρεπε να επιλέξω ένα σπορ, διάλεξα το χόκεϋ επί χόρτου, γιατί είναι αυτό που πιο πολύ προσομοιάζει στο ποδόσφαιρο και είναι και για γυναίκες. Έπαιξα για οκτώ χρόνια. Μάλιστα, τα πηγαίναμε πολύ καλά. Κάναμε την έκπληξη, ήμασταν μια νέα ομάδα που μπήκε σφήνα στα φαβορί, κερδίζαμε τις ομάδες που έπαιρναν τα πρωταθλήματα τς προηγούμενες χρονιές και λίγο πριν το τέλος της περιόδου έβαλαν μία ρήτρα, ότι δεν έπρεπε οι ομάδες να έχουν λιγότερες από εννέα παίχτριες και θα αφαιρούσαν τους πόντους από τις ομάδες που είχαν τόσο μικρό ρόστερ. Εμείς ήμασταν μόλις επτά, μετά την αφαίρεση βαθμών μείναμε προτελευταίες κι αυτό μας έκοψε τα φτερά. Τη χρονιά εκείνη, αποθαρρυμένη, ξεκίνησα να παίζω παράλληλα χόκεϋ και βόλλεϋ, με ήθελαν οι προπονητές και τελικά κόλλησα με το βόλλεϋ».

Κάνοντας πρωταθλητισμό, υπήρξε κάτι που στερήθηκες; Τι κέρδισες;

«Αν έχω στερηθεί...Νομίζω πως θα ήθελα να έχω πιο κοντά μου την οικογένειά μου, γιατί στην Αργεντινή ζω 600 χιλιόμετρα μακρυά από το πατρικό μου, αλλά η αλήθεια είναι πως και βόλλεϋ να μην έπαιζα δε θα είχα μείνει σ' αυτήν την πόλη. Και τι κέρδισα; Όλη μου η ζωή είναι το βόλλεϋ, η μεγάλη πλειοψηφία των φίλων μου είναι από το χώρο του βόλλεϋ ή τους γνώρισα λόγω του ότι έπαιζα βόλλεϋ. Ό,τι είμαι έχει να κάνει με αυτό: τα ταξίδια που έχω πραγματοποιήσει και η νοοτροπία μου, το μυαλό μου δε θα ήταν το ίδιο αν δεν είχα διασχίσει έτσι τον κόσμο, αλλά ακόμα και την ίδια την Αργεντινή. Μεγάλο μέρος απ΄αυτό που είμαι σήμερα είναι χάρη στο βόλλεϋ, για όσα μου έχει χαρίσει το βόλλεϋ».

Έχεις κάποια βολλεϋμπολίστρια πρότυπο ή κάποιον αθλητή που θαυμάζεις απεριόριστα

«Όταν αγωνίστηκα στο Παγκόσμιο Κύπελλο (World Cup) της Ιαπωνίας και είδα την πασαδόρο της Ιαπωνίας που είχε ύψος 1.59 (ενν. την Υoshie Takeshita) δεν μπορούσα να πιστέψω τα πράγματα που έκανε στο παρκέ, ήταν εκπληκτική, μας είχε αφήσει άφωνους. Μέχρι και μπλοκ έκανε, παρά το ύψος της. Γενικά δεν έχω κάποιο πρότυπο. Προσπαθώ να αντιγράφω τα καλά στοιχεία που βλέπω, αλλά δεν έχω κάποιο είδωλο».

- Ποιες ομάδες υποστηρίζεις;

«Είμαι Μπόκα Τζούνιορς. Και έχω τεράστια αγάπη για τη Βέλες Σάρσφιλντ, την ομάδα μου στο Μπουένος Άιρες, που την υποστηρίζω σε όλα τα σπορ, εκτός εάν παίζει ποδόσφαιρο με τη Μπόκα. Και από διεθνείς ομάδες είμαι Παναθηναϊκός!».

Η οικονομική κρίση που περνά η Ελλάδα έχει ομοιότητες με αυτό που βίωσε η Αργεντινή το 2001;

«Δεν μπορεί να συγκριθεί. Γνωρίζω πως περνάτε μία πολύ δύσκολη περίοδο, αλλά το χειρίζεστε με διαφορετικό τρόπο απ΄ό,τι συνέβη στην Αργεντινή. Ήταν τεράστιο σοκ. Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί πως θα συνέβαινε κάτι τέτοιο στη χώρα μου. Πέρασαν τόσοι πολλοί Πρόεδροι σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα, υπήρξε απαγόρευση κυκλοφορίας κάποιες ώρες της ημέρας, έπρεπε να μένουμε σπίτια μας...Ήταν σα να βρισκόμασταν στο 1810. Ο κόσμος να λεηλατεί τα σούπερ μάρκετ, σηκώνοντας τα πάντα, έπαιρναν τηλεοράσεις, τηλέφωνα, εικόνες που προκαλούσαν μεγάλη θλίψη σε όλους μας. Είναι διαφορετικά εδώ, δε λέω ότι είναι καλύτερα ή χειρότερα, αλλά η Ευρώπη είναι άλλος κόσμος, ακόμα και την τελευταία χρονιά που ήμουν στην Ισπανία, ο κόσμος εκεί το χειριζόταν διαφορετικά, δεν μπορεί να υπάρξει σύγκριση. Υπάρχει διαφορά στη νοοτροπία των ανθρώπων...».

Πώς σου φαίνεται η ζωή στην Αθήνα;

«Μοιάζει πολύ με τη ζωή στην Αργεντινή, το Μπουένος Άιρες. Mου αρέσει τρελά η πόλη, οι άνθρωποί της, το κλίμα. Το κλίμα είναι εκπληκτικό, θα ήθελα να το έχω στην Αργεντινή».

Έχεις έρθει για διακοπές στην Ελλάδα; Τι σχέδια έχεις για τα καλοκαίρι;

«Τώρα που τελείωσε η αγωνιστική περίοδος, θα πάω στα νησιά σας για λίγες ημέρες, γιατί μόλις πρωτοήρθα στην Αθήνα όλοι μου έλεγαν ότι πρέπει να πάω διακοπές στα ελληνικά νησιά, ότι είναι παραδεισένιοι τόποι. Με την πρώτη ευκαιρία θα ξαναέρθω για κανονικές διακοπές καλοκαιριού εδώ, γιατί έχω κάνει και φίλους που θα με ξεναγήσουν».

Ερχόμενη στον Παναθηναϊκό ενδιαφέρθηκες να μάθεις κάτι για την ιστορία του συλλόγου, τους τίτλους, τον κόσμο;

«Πριν έρθω στον Παναθηναϊκό μπήκα στο youtube να δω βίντεο της ομάδας και μόλις είδα τους οπαδούς, έπαθα πλάκα. Άρχισα να στέλνω τα βίντεο στους φίλους μου και τους έλεγα: «Κοιτάξτε πού πάω να παίξω!». Έβλεπα που άναβαν καπνογόνα και πυροτεχνήματα και τρελαινόμουν! Είμαι παθιασμένη με αυτές τις αντιδράσεις. Και οι φίλοι μου δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι σε αγώνα γυναικείου βόλλεϋ υπήρχε τέτοια κερκίδα. Απίστευτο! Και για τους τίτλους της ομάδας είχα διαβάσει πριν έρθω».

Τι έχεις νιώσει για τον Παναθηναϊκό το διάστημα που αγωνίζεσαι με το Τριφύλλι στην καρδιά;

«Είναι απίστευτο σε τόσο μικρό διάστημα να έχω τόση αγάπη για το σύλλογο. Αλλά αυτό οφείλεται στον κόσμο, πραγματικά. Πάντα μου άρεσε το ποδόσφαιρο και ήθελα να βιώσω αυτό που νιώθει ένας αθλητής που μπαίνει σε ένα γεμάτο γήπεδο. Και νόμιζα ότι δε θα το ζήσω ποτέ, γιατί δεν παίζω ποδόσφαιρο. Αλλά να μπω σε ένα γήπεδο και να παίξω με αυτούς τους οπαδούς, όπως εδώ, με έκανε να νιώσω έτσι όπως δεν είχα αισθανθεί ποτέ στο παρελθόν».

Ποιο παιχνίδι ή ποια στιγμή είναι τα πιο αξιομνημόνευτα για σένα αγωνιστικά;

«Το παιχνίδι με τον Ηρακλή στη Θεσσαλονίκη όπου διασφαλίσαμε την παραμονή μας, παρότι η διαιτησία μας «βομβάρδισε» στο τέταρτο σετ και όλοι νόμιζαν θα το χάσουμε, παρόλαυτα εμείς το πήραμε και κερδίσαμε καθαρά με 1-3. Bγήκε τρομερό συναίσθημα και πάθος. Και στιγμή...όταν είδα τις κερκίδες στο ματς εναντίον του Ολυμπιακού γεμάτες. Εκεί, «πέθανα»! Να παίζεις με τέτοιους οπαδούς, είχα ανατριχιάσει πραγματικά. Ήταν εντυπωσιακό. Και όταν κερδίσαμε και πανηγυρίσαμε εκεί μπροστά τους, ένιωσα ευτυχισμένη. Ήταν κάτι ονειρεμένο. Σε μία συνέντευξη που μου πήραν από την Αργεντινή τους είπα: «Οποιοσδήποτε παίχτης θα έπρεπε να παίξει μία φορά στη ζωή του ενώπιον μίας τέτοιας κερκίδας, όπως της δικής μας».

Ο κόσμος του Παναθηναϊκού σε υποδέχτηκε ζεστά. Τι αισθάνεσαι όταν παίζεις με αυτόν στις εξέδρες;

«Πρώτα απ΄όλα είναι ένας επιπλέον παίχτης για μας. Για οποιονδήποτε αντίπαλο είναι πολύ δύσκολο να παίξει σε αυτό το γήπεδο με αυτούς τους οπαδούς. Αισθανόμενες την αγάπη και το πάθος του κόσμου, να μας εμψυχώνει ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές που βρεθήκαμε, μας έκανε να παίζουμε με ακόμα μεγαλύτερη διάθεση. Εγώ ήθελα να τρέξω να σώσω την κάθε μπαλιά, χωρίς να με νοιάζει αν θα σπάσω το κεφάλι μου στις πινακίδες. Αυτό σε κάνει ο κόσμος να αισθάνεσαι. Και αν με ανέβαζαν στην κερκίδα και μου έδιναν το τύμπανο, παρότι δεν ξέρω να παίζω, θα το χτυπούσα τέλεια, γιατί είναι αυτό που σου μεταδίδουν, ΠΑΘΟΣ!».

Σε έχουμε δει κι εσένα στις εξέδρες, να παρακολουθείς παιχνίδια της ανδρικής και της γυναικείας ομάδας μπάσκετ. Πώς βίωσες την ατμόσφαιρα;

«Ήμουν μία ακόμα οπαδός! Ήμουν εκεί με τον κόσμο τρελαμένη. Μου αρέσουν τα συνθήματα, μ΄αρέσουν τα πάντα, αισθάνομαι ότι αποτελώ μέρος τους, το ζούσα ως μία οπαδός που ήθελε να κερδίσει η ομάδα».

Πώς αισθάνθηκες μετά το παιχνίδι με την ΑΕΚ που οι οπαδοί σου αφιέρωσαν ένα σύνθημα και σου χάρισαν μία μπλούζα που σ΄ευχαριστούσαν για την προσφορά σου και σου εύχονταν καλή αντάμωση;

«Αισθάνθηκα πολύ ευτυχισμένη που κερδίσαμε το ματς και που ήξερα ότι θα ακολουθήσει γιορτή από τους οπαδούς μας. Όταν μου έδωσαν τη μπλούζα, δεν είχα φανταστεί ποτέ ότι μπορεί να μου κάνουν ένα τέτοιο δώρο. Αισθάνθηκα πολύ περήφανη που αγωνίστηκα σε μία τόσο μεγάλη ομάδα, σε έναν σύλλογο με τόσο καταπληκτικό κόσμο, και ακούγοντας το σύνθημα συγκινήθηκα. Το να το μοιραστώ με τους οπαδούς και τις συμπαίχτριές μου ήταν κάτι μοναδικό».

Πώς έμαθες τον ύμνο και τρέλανες όλους τους φιλάθλους της ομάδας;

«Είναι φοβερός! Μία ημέρα κάθισα στο σπίτι μου για να τον μάθω γιατί μου άρεσε πολύ. Τον έβαλα στο ίντερνετ και τον άκουσα πολλές φορές μέχρι να τον μάθω σωστά. Είναι φοβερό συναίσθημα να μπορώ να τον μοιράζομαι με τον κόσμο και αυτοί να είναι χαρούμενοι που τον τραγουδάω».

Ποια είναι η καλύτερη και ποια η χειρότερη στιγμή στην καριέρα σου;

«Η χειρότερη στιγμή όταν τραυματίστηκα και έσπασα το γόνατό μου, οι υπόλοιπες μπορώ να πω ότι είναι όλες πολύ καλές. Αυτές που θυμάμαι με μεγαλύτερη χαρά είναι το πρωτάθλημα με τη Βέλες του 2012, που ήταν κάτι που περίμενα για περισσότερα από 9 χρόνια. Ήταν ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα. Και επίσης όταν τραγούδησα τον εθνικό ύμνο της Αργεντινής στο Παγκόσμιο Κύπελλο, ένιωσα τέτοια συγκίνηση και ανατριχίλα όσο ποτέ άλλοτε παίζοντας βόλλεϋ».

Ποια είναι τα σχέδιά σου για το μέλλον;

«Σύντομα επιστρέφω στην Αργεντινή. Ήδη έχω τις ημερομηνίες για το Copa Sudamericana των πρωταθλητριών ομάδων από 1-5 Μαΐου και φυσικά το πρωτάθλημα Αργεντινής που διαρκεί από Οκτώβριο έως και Δεκέμβριο με την ομάδα μου τη Βέλες που με περιμένει».

Τι θα σου λείψει πιο πολύ από την Αθήνα;

«Οι τυρόπιτες, ο φρέντο καπουτσίνο, το σουβλάκι (γέλια). Εξαγωνιστικά, η ευγένεια του κόσμου, ενώ «παίρνω» μαζί μου και δύο πολύ καλούς φίλους από εδώ που θα μου λείψουν πολύ, αλλά θα συνεχίσουμε να επικοινωνούμε, να είμαστε σε επαφή και να βλεπόμαστε με κάποιον τρόπο... Θα μου λείψει επίσης το κλίμα, αλλά θα επιστρέψω στην Ελλάδα! Γιατί ό,τι αγαπάω, ό,τι μου λείπει, κάνω τα πάντα για να βρεθώ ξανά κοντά του, έτσι λειτουργούσα πάντα σε όλη μου τη ζωή».

Θα ήθελες να επιστρέψεις στον Παναθηναϊκό;

«Ναι. Είναι ένα ΝΑΙ κατηγορηματικό!».