Τα παιδιά με τις κιθάρες δε κουράζονται ποτέ

Είναι ρομαντικό. Είναι φοιτητικό. Είναι τόσο διασκεδαστικό. Είναι μια παρέα που έχει αράξει σε ένα πάτωμα, σε ένα πάρκο, σε μία παραλία με μια εξάδα (τρεις εξάδες) μπύρες, κι όλοι κοιτάζουν με τα μάτια μισόκλειστα και τα αυτιά ανοιχτά τον τύπο που παίζει κιθάρα. Οι φωνές τους ακούγονται σαν βραχνιασμένη Λίντσεϊ Λόχαν, μα αυτό δεν τους σταματά. Είναι νέοι, η ζωή είναι γι’ αυτούς και το μόνο που χρειάζονται είναι τρεις συγχορδίες και τα συναισθήματά τους. ΟΧΙ. Τρεις συγχορδίες θέλουν δουλειά για να τις μάθεις, δεν αντιλέγω. Και δεν μπορούν να παίξουν όλοι κιθάρα, άρα σου δίνω αυτό το αβαντάζ. Και ίσως οι τρεις συγχορδίες σου να είναι καλές για τρία τραγούδια. Όχι για είκοσι. Μάθε πότε πρέπει να σταματάς. Τα καλά πράγματα στη ζωή έχουν μια διάρκεια, και μετά μπορείς να τα σκέφτεσαι και να αναπολείς. Ή να πας παράμερα για να φασωθείς. Ή να κοιμηθείς. Ή για να πεις στους φίλους να φύγουν απ’ το σπίτι σου, γιατί θες να πιεις μόνος σου ένα ποτήρι κρασί, να πλύνεις τα πιάτα και αύριο να είσαι φρέσκος για να κάνεις τις δουλειές σου. Και μου κάνατε το σπίτι τεκέ. Εμπλούτισε το ρεπερτόριό σου. Τα καλά πράγματα στη ζωή είναι συνήθως εθιστικά, γι’ αυτό θα βρεις τον εαυτό σου σύντομα σ’ έναν ακόμα καθιστό κύκλο, να ακούς τα ίδια τραγούδια ξανά και ξανά. Κι αυτή τη φορά δεν θα είναι τόσο αυθόρμητο. Η κιθάρα δεν θα βρίσκεται τυχαία στα πέριξ, θα έχει έρθει εκεί κουρδισμένη με συγκεκριμένο σκοπό: να τραγουδήσουμε Σωκράτη, ή Θανάση, ή Χρήστο, ή Παύλο, τραγούδια για αερικά και αποσπερίτες και κάπου στα ενδιάμεσα το Wonderwall, γιατί όλοι ερωτευτήκαμε με το Wonderwall στο λύκειο. Ή γράψε δικά σου τραγούδια. Αυτό θα το άκουγα με ευχαρίστηση, γιατί είναι δημιουργικό. Το να μιμείσαι απλά τη φωνή του κάθε τραγουδιστή παίζοντας άσχημη κιθάρα, παλιώνει γρήγορα. Και όταν σ’ ένα από τα αγγλόφωνα διαλείμματα κάνεις τον Κερτ Κομπέην, δεν είσαι πανκ ροκ. Είσαι ένας βεβιασμένος νοσταλγός μιας εποχής που δεν έζησες. Γιατί πραγματικά δεν έχεις ζήσει πράγματα. Συγγνώμη που στο λέω έτσι. Δεν δείχνω έλλειψη σεβασμού στις εμπειρίες σου. Αλλά είσαι είκοσι χρονών. Μια ζωή δεν πληρώνεις αμαρτίες αλλονών, στα λαδάδικα δεν έχεις ιδέα τι είναι αυτό που πουλάνε και η άμμος δεν έπεφτε σαν καταρράχτης στα λυτά της μαλλιά. Σταμάτα να βαριανασαίνεις και να τραβάς τζούρες βαθιές απ’ το στριφτό σου. Ted fb.com/theodiakos
heowalton [at] yahoo.com