Γλωσσομαθής ή πολυπαθής;

Μεγαλώνουμε, συνάδελφοι. Και μαζί η αγωνία να γεμίσουμε το βιογραφικό. Έτσι, για τη μόστρα, γιατί για να βρούμε δουλειά δύσκολο. του Κωστή Κοτσώνη Στον ατομικό μας καταρράχτη δεξιοτήτων και πιστοποιήσεων, συνήθως το proficiency φιγουράρει απ' τα πρώτα. Και αν πολλοί ξεμπερδεύουν μ' αυτό απ' το λύκειο, είμαστε και 'μεις που το αφήσαμε για το πανεπιστήμιο, αναβιώνοντας τις θρυλικές εποχές των πανελληνίων. Καταρχήν, φάγαμε τα λιάκατά μας στην αναζήτηση φροντιστηρίου, ανεχόμενοι τόνους αέρα κοπανιστού για «καινοτόμες μεθόδους», «άνετες συνθήκες» και «καταρτισμένους native speaker καθηγητές». Και τελικά παρασυρθήκαμε. Και βρεθήκαμε να κάνουμε μάθημα σε αίθουσες 1Χ1, με τα δόντια να χτυπούν απ' το κρύο καθώς ψελλίζαμε τους τύπους που είχαμε αποστηθίσει και με τη βλαχομπαρόκα που πέρασε δύο χρόνια στο Αμέρικα να χασμουριέται ασύστολα. Ασ' την όμως, καλύτερα να μας ακούει παρά να μας λέει για εκατοστή φορά πόσο νόστιμα είναι τα σοκολατάκια με φυστικοβούτυρο! Την περισσότερη προσπάθεια την κάναμε μόνοι. Αφήνω στην άκρη γραμματικές και λεξιλόγια. το χειρότερο ήταν το writing! Αναλάβαμε το ρόλο δοκιμιογράφου, αρθρογράφου, συμβουλάτορα κολλητού, κριτικού, υποχόνδριου δυσαρεστημένου πελάτη, ευαισθητοποιημένου πολίτη. Το σταυρό μας κάναμε κάθε φορά που πηγαίναμε να διαβάσουμε την εκφώνηση μιας έκθεσης ψιθυρίζοντας «Ποιος ξέρει τι κουλό θα μου ζητάει πάλι!» Είχαμε, βέβαια, και το listening. Άντε να καταλάβεις τώρα τι σου τσαμπουνά ο κυριούλης στο κασετόφωνο με την κυρά-Μαρίκα να τινάζει τα χαλιά -ντάπα ντούπα- απ' έξω! Το περισσότερο γέλιο, όμως, το κάναμε με τo speaking! Όλη μέρα μιλούσαμε αγγλικά μπας και λυθεί η γλώσσα. Και κάθε φορά, στην προσομοίωση, η γλώσσα δεμένη και φιμωμένη μην σας πω! Σιχτίρι. Και όσο πλησίαζε η ώρα της κρίσης, το BBC έπαιζε στη διαπασών, το «Game of Thrones» βλεπόταν για χιλιοστή φορά αλλά χωρίς υπότιτλους, ενώ τα πεταμένα αγγλόφωνα περιοδικά έκαναν βουνό στο πάτωμα. Μέχρι και τον «Economist» διαβάσαμε, για να 'μαστε και στο κλίμα. Κι ήρθε κι αυτό και πέρασε, όπως τόσα άλλα. Και ας μην γκρινιάζουμε που δεν είμαστε εις τας Ευρώπας για να αποδείξουμε το fluency μας. Σκεφτείτε ότι μπορούμε επιτέλους να λέμε και κάτι άλλο εκτός από ''λα λα λα λα λα'' όταν τραγουδάμε ξενόγλωσσα τραγούδια! Ή μπορούμε έστω να ενημερώνουμε τις μεσήλικες μανάδες μας ότι για αυτό το περίφημο peeling ΔΕΝ πασαλείβουμε πηλό χειροτεχνίας στα μούτρα! Σαν κυκλαδίτικα ειδώλια θα κατέληγαν χωρίς εμάς! Quelle decadence! Ααα, και μόλις συνειδητοποιώ ότι είναι ώρα να αρχίσω γαλλικά. Here we go again.