Φοιτητικές Εκλογές 2013 | Φυλλάδιο, αφίσα, νεύρα…

Ο Marshall McLuhan χαρακτήρισε τη διαφήμιση ως τη σπηλαιική τέχνη του 20ου αιώνα. Κουτί ταιριάζει αυτό στα πανεπιστήμιά μας, όπου, μαζί με τις εγκαταστάσεις, η διαφήμιση, αγνή και άμεση, φαίνεται να ζει στη δική της εποχή των σπηλαίων...

Του Κωστή Κοτσώνη Με το που μπαίνεις στο προαύλιο του πανεπιστημίου, ένα μπούγιο διανομέων σου ορμά. Δεκάδες χέρια απλώνονται πάνω σου. Καταρράκτες τα φυλλάδια για μαθήματα γαλλικών, γερμανικών, σουαχίλι. Ποτάμια οι μπροσούρες από πιτσαρίες. Βουνά τα αυτοκόλλητα ακαδημαϊκών φροντιστηρίων. Βροχή τα χαρτάκια για σχολές οδηγών. Και τα κουπονάκια ρουχάδικων, ορθάδικων, ξεκολάδικων, μιλιούνια!
Δεν σου κάνει καρδιά να προσπεράσεις. Αμέσως βρίσκεσαι πνιγμένος στο χαρτοπολτό. Και, μη θέλοντας να τα πετάξεις στον ξεχειλισμένο κάδο, μπουκώνεις τις τσέπες του πανωφοριού με δαύτα.
Προσπερνάς τους άσχετους που σε ρωτάνε μήπως πάχυνες στην περιφέρεια και κατευθύνεσαι στα ενδότερα.
Στο διάβα σου συναντάς τις αφίσες των κομματόσκυλων, που βρίσκονται παντού και αναμασούν το γνωστό δίπολο: γλείψιμο με ψευτο-αισιόδοξη δηθενιά αφενός. Ανατροπές, αγώνες και επαναστάσεις στο repeat αφετέρου.
Δίπλα στον. επαναστατικό άρτο, τα θεάματα : underground συναυλίες και προβολές ταινιών, παρτάκια, ταξιδάκια τυπωμένα σε χιλιόμετρα χαρτιού. Έτσι γίνονται οι αγώνες!
Οι λίγες αφίσες για συνέδρια ή σεμινάρια εκμηδενίζονται, καλυμμένες από ενοικιαστήρια για lux ''τρύπες'', αλλά και τις απελπιστικά διαθέσιμες προσφορές συναδέλφων για ιδιαίτερα μαθήματα.
Στο μεταξύ, έχεις παραμερίσει τα χάρτινα πανό που κρέμονται ωσάν κληματσίδες και πλησιάζεις στο παράθυρο, απ' όπου αντικρίζεις το campus. H ''Ένωση φοιτητών Κάτω Σαρδαναπαλοχωρίου'' ξαναχτύπησε! Δεν υπάρχει επιφάνεια ελεύθερη κι απ' τις δικές τους αφίσες, που μας καλούν σε ''γλέντι με τηγανιά, τσικουδιά και μπαγλαμαδιά''! Πώς να αρνηθείς σε μια τέτοια προσφορά, ειδικά όταν την βλέπεις παντού;Κάνεις να μπεις στο αμφιθέατρο, μα οι μισές θέσεις είναι κατειλημμένες από εκπροσώπους παρατάξεων που μοιράζουν σε συμφοιτητές τις προκηρύξεις τους, επαναλαμβάνοντας το ποιηματάκι τους.
Σε παίρνει κι εσένα η μπάλα. Ο ορυμαγδός ρητορικότητας και ανορθόγραφου κρεσέντο σε απωθεί και κάνει και τους ίδιους τελικά να χάνουν το όποιο δίκαιό τους. Το μέσο είναι πράγματι το μήνυμα. Μην νομίζετε, λοιπόν, ότι κλείνοντας απλά την τηλεόραση θα γλιτώσετε. Η διαφήμιση είναι σαν την μοίρα: αναπόφευκτη κι αδυσώπητη. Για αυτό, φίλτατοι συνάδελφοι, απλά λουστείτε το ψύχραιμα. Αμήν!