Δικαίωμα στη διαφήμιση και στην ασφάλεια δικαίου

Πριν από πέντε με έξι χρόνια, περιμένοντας στο γκισέ της Δ.Ο.Υ. ΦΑΕ Αθηνών είδα κάτι που με εξέπληξε. Μπροστά μου η υπάλληλος μιας εταιρείας, είχε μαζί της δυο τεράστιους όγκους με τιμολόγια διαφημίσεων από μέσα κοινωνικής δικτύωσης και μηχανές αναζήτησης διαδικτύου. Ρώτησα όλο περιέργεια τι είναι αυτά για να πάρω την απάντηση «μα δεν το γνωρίζετε; Για διαφημίσεις στο διαδίκτυο από μηχανές αναζήτησης ή μέσα κοινωνικής δικτύωσης με έδρα εκτός Ελλάδος, πρέπει να παρακρατούμε

φόρο δικαιωμάτων, σύμφωνα με όσα ορίζει η Σύμβαση Αποφυγής Διπλής Φορολογίας της χώρας της έδρας της εταιρείας με την Ελλάδα».

«Από που προκύπτει η υποχρέωση;» ρώτησα με έκδηλη ανησυχία ότι κάτι δεν είχα αντιληφθεί στην νομοθεσία, για να πάρω την απάντηση και από τον υπάλληλο της ΦΑΕ «στο άρθρο 38 του Κώδικα Φορολογίας Εισοδήματος».

Μελέτησα ξανά το άρθρο 38 του Ν. 4172 (Κώδικας Φορολογίας Εισοδήματος), μελέτησα την σχετική ΠΟΛ1042/2015, δεν είδα πουθενά να γράφει τίποτα που θα μπορούσε να στοιχειοθετήσει ότι η διαφήμιση στο διαδίκτυο συνιστά χρήση δικαιώματος. Πήγα λοιπόν να ρωτήσω στο Υπουργείο Οικονομικών. Και από εκεί πήρα την απάντηση ότι από πουθενά δεν προκύπτει ότι απαιτείται παρακράτηση για φόρο δικαιωμάτων για διαφήμιση στο διαδίκτυο.

-Μα στην ΦΑΕ δέχονται δηλώσεις για παρακράτηση φόρου δικαιωμάτων για τέτοιου είδους διαφημίσεις.
-Δεν μπορούμε να επέμβουμε στο τι κάνουν στην ΦΑΕ
-Μπορείτε να μου το δώσετε γραπτώς ότι δεν απαιτείται παρακράτηση φόρου;
-Δεν χρειάζεται.
Αυτά το 2017 ή το 2018.

Μέχρι που λίγες μέρες πριν δημοσιεύθηκε απόφαση της Δ.Ε.Δ. βάσει της οποίας επιβάλλεται πρόστιμο σε εταιρεία, γιατί το 2016 δεν είχε παρακρατήσει φόρο για τιμολόγια από εταιρείες του εξωτερικού που αφορούσαν διαφήμιση στο διαδίκτυο. Για την απόφασή της αυτή βασίστηκε σε μια ατομική λύση (ΕΞ 2016/ 27/1/2016).

Η δημοσίευση της απόφασης αυτής σήμανε συναγερμό σε όλους τους λογιστές. Σημαίνει μεγάλη επιβάρυνση για τις Ελληνικές επιχειρήσεις για μια διαδεδομένη πρακτική, την διαφήμιση στο διαδίκτυο, χωρίς να μπορούν να ζητήσουν επιστροφή του ποσού αυτού από τις αλλοδαπές εταιρείες από τις οποίες θα έπρεπε να παρακρατήσουν το ποσό. Παράλληλα τα πρόστιμα είναι τεράστια, καθώς είναι 500 ευρώ για κάθε μήνα και συχνά τα τιμολόγια αυτά εκδίδονται ανελλιπώς.

Δημιουργείται και διαχειριστικό κόστος, καθώς για να μην παρακρατήσουν φόρο 20% αλλά τον πολύ χαμηλότερο που ορίζει η ΣΑΔΦ (συνήθως 5% ή 7%, ενίοτε 0%, ανάλογα με τη χώρα) απαιτείται βεβαίωση φορολογικής κατοικίας της αλλοδαπής εταιρείας. Η απόφαση της ΔΕΔ μου φαινόταν ακατανόητη, μέχρι που πρόσεξα μια πολύ σημαντική λεπτομέρεια: δεν αφορούσε διαφημιζόμενο. Η επιχείρηση που επιβαρύνθηκε με τα τεράστια πρόστιμα και την παρακράτηση φόρου, δεν διαφημιζόταν από τις αλλοδαπές εταιρείες. Πρόκειται για διαφημιστική εταιρεία, η οποία προσέφερε διαφημιστικές υπηρεσίες στους πελάτες της, χρησιμοποιώντας τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τις μηχανές αναζήτησης. Η ατομική λύση (ΕΞ 2016/27/1/2016) στην οποία βασίστηκε η απόφαση της ΔΕΔ επίσης αφορούσε διαφημιστική εταιρεία που χρησιμοποιούσε τις εν λόγω πλατφόρμες όχι για να διαφημιστεί η ίδια, αλλά για διαφήμιση των πελατών της.

Αυτό προφανώς είναι μια τελείως διαφορετική ιστορία. Δεν είναι η διαφήμιση δικαίωμα. Η χρήση όμως διαδικτυακών πλατφορμών διαφήμισης ως εργαλεία για να προσφέρεις υπηρεσίες διαφήμισης στους πελάτες σου, προφανώς και μπορεί λογικότατα να εξεταστεί ως προς το αν συνιστά χρήση δικαιώματος. Οπότε το συμπέρασμα ότι παρακράτηση φόρου δικαιώματος δεν κάνει ο διαφημιζόμενος που λαμβάνει απευθείας τιμολόγιο από τις αλλοδαπές εταιρείες αλλά η διαφημιστική εταιρεία που χρησιμοποιεί τις υπηρεσίες για να προσφέρει με την σειρά της υπηρεσίες διαφήμισης στους πελάτες της, προκύπτει και από την απόφαση της ΔΕΔ και από την ατομική λύση του 2016 και από την μελέτη του άρθρου 38 του Ν.4172/2013 και από την λογική.

Σε κάθε περίπτωση η φορολογική αρχή έχει καθήκον να ξεκαθαρίσει το τοπίο και αν προκύψει φορολογική υποχρέωση για τις επιχειρήσεις, διαφημιστικές ή μη, λόγοι χρηστής διοίκησης επιβάλλουν να μην επιβαρυνθούν με πρόστιμα και προσαυξήσεις. Επίσης αναφορικά με αλλοδαπές εταιρείες κολοσσούς, να απαλλάξει η διοίκηση κάθε ελληνική επιχείρηση από την υποχρέωση προσκόμισης βεβαίωσης φορολογικής κατοικίας και επίσης να εξασφαλίσει ότι η παρακράτηση φόρου θα επιβαρύνει τις αλλοδαπές εταιρείες, όπως άλλωστε ορίζει ο νόμος για την παρακράτηση φόρου.

Αποποίηση ευθύνης: Το περιεχόμενο και οι πληροφορίες που περιλαμβάνονται στη στήλη προσφέρονται προς τους επισκέπτες/τριες/χρήστες/τριες της αποκλειστικά και μόνο για ενημερωτικούς σκοπούς, δεν δύνανται σε καμιά περίπτωση να εκληφθούν ως προτροπή, προσφορά, άποψη, ή σύσταση της στήλης για αγορά ή πώληση οποιουδήποτε χρεογράφου και δεν συνθέτουν νομική, φορολογική, λογιστική, ή επενδυτική συμβουλή ή υπηρεσία σχετικά με την αποδοτικότητα ή καταλληλότητα οποιουδήποτε χρεογράφου ή επένδυσης. Κατά συνέπεια, δεν υφίσταται ουδεμία ευθύνη για τυχόν επενδυτικές και λοιπές αποφάσεις που θα ληφθούν με βάση τις πληροφορίες αυτές